Η επαναθεμελίωση των πάντων και το «ξεβόλεμα» ως προϋπόθεση μιας ρήξης..

 

Η επιλογή της ρήξης των δεσμών της χώρας μας με τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς δεν μπορεί να είναι προϊόν μιας ομαλής πορείας της κοινωνικής συνείδησης του «έθνους» ή κάποιας τάξης εντός του.  

Τέτοιου είδους επιλογές, ακόμα κι αν διαμορφώνονται σε σχέση με ένα απομακρυσμένο ακόμα χρονικό σημείο, προϋποθέτουν επαναθεμελίωση όλων των συντελεστών τής δυνητικότητας της ρήξης.   

Εμένα μου προκαλεί ή γέλιο ή νεύρα, ανάλογα με τη φάση, η κάθε είδους συζήτηση για την επιλογή αυτής της ρήξης όσο δεν θέτει το θέμα της επαναθεμελίωσης. 

«Κανονικοί» εργάτες και «κανονικοί» μικροαστοί ή «κανονικοί» πολίτες δεν πρόκειται να διανοηθούν μια τέτοια ρήξη αφού το «κανονικό» σημαίνει σχεδόν πάντα την διατήρηση της υφιστάμενης υλικής σχέσης παραγωγής και εξουσίας αλλά και διατήρηση των ανθρώπινων υπαρκτικών όρων τους όπως έχουν διαμορφωθεί μακροχρόνια από τους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης. 

Σιγά τώρα μην σκεφτούν «κανονικοί» άνθρωποι με ιδέες εξασφάλισης τέτοιου είδους ρήξεις. 

Ή μάλλον σκέφτονται κάποιοι «κανονικοί» άνθρωποι τέτοιες ρήξεις αλλά με κάποιες σαθρές μεγαλομανιακού τύπου προϋποθέσεις. 

Γνωστές οι υπερεκτιμήσεις του ρόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών. 

Τώρα τελευταία έχουν κυκλοφορήσει σαν ιός και έχουν αποβλακώσει πολλούς αριστερούς και κομμουνιστές (οι τελευταίοι το έχουν παρακάνει εδώ και καιρό με τις μυθικές πλουτοπαραγωγικές πηγές). 

Το θέμα δεν είναι πως δεν υπάρχουν αυτές οι πηγές αλλά πως ένας ανεξαρτησιακός αγώνας ή ένα αδιάλλακτο ταξικό κράτος της εργατικής τάξης δεν μπορεί σε πρώτη φάση (που μπορεί να είναι διάρκειας δεκαετιών) να τις χρησιμοποιήσει. 

Θα συμβεί μια ολόκληρη πολιτικο-οικονομική επανάσταση και μια γεωπολιτική ρήξη και κατά τα άλλα θα στηριζόμαστε στις πλουτοπαραγωγικές πηγές που τώρα μας τις στερούν τα μονοπώλια! Αυτά είναι παραμυθάκια για να «ελπίζουμε». 

Φυσικά και θα χρησιμοποιηθούν οι λιμνάζουσες ή εκμεταλλευόμενες από τα μονοπώλια πλουτοπαραγωγικές πηγές για την λαϊκή οικονομία αλλά το να θεωρούμε πως αυτά όλα θα είναι ο εξασφαλίζων υλικός συντελεστής της επανάστασης δείχνει πόσο συντηρητικοί ή ανόητοι είμαστε και πόσο απροετοίμαστοι τελικά για την ρήξη. 

Η επιλογή της ρήξης είναι άγρια υπόθεση. 

Μάλλον η ρήξη αφορά στην πραγματικότητα λίγους και από αυτούς οι περισσότεροι ελπίζουν κρυφίως σε ένα είδος διεθνιστικής αλληλεγγύης και μη-εθνικής λαϊκής οικονομίας. 

Καλώς να έρθουν. Και αν δεν έρθουν; 

Ποιες θα είναι οι εθνικές και τοπικές δυνάμεις που θα στηρίξουν την επανάσταση; 

Πάντως δεν θα προλαβαίνουμε να εξορύξουμε τις ύλες από τις μαγικές μας πλουτοπαραγωγικές πηγές, να τις χρησιμοποιήσουμε σε τόσο μαζικό βαθμό ή να τις εξαγάγουμε και να αποκομίσουμε επαναστατικά οφέλη. 

Κούνια που τους (μας) κούναγε δηλαδή. 

Αυτά που θα είναι επείγοντα είναι:  

1) τροφή στέγη και ένδυση για τον λαό. 

2) υγειονομική κάλυψη και φάρμακα.

3) σύγχρονα όπλα και δημοκρατικός στρατός ικανός να υπερασπίσει την σοσιαλιστική πατρίδα.  

4) ριζική αποκέντρωση για τους παραπάνω λόγους, δηλαδή δημιουργία αποκεντρωμένης πληθυσμιακής και κοινωνικής εφεδρείας στηριγμένης στην αναγέννηση της επαρχίας και την υπαγωγή της στον σοσιαλιστικό σχεδιασμό. 

5) Κινητοποίηση και εδραίωση της αλληλεγγύης μέσα στην χώρα με σχηματισμό της θεσμικής και υλικής ενότητας των ξένων και ντόπιων εργατών.

6) λαϊκή δημόσια διοίκηση και δικαιοσύνη με άμεση συμμετοχή του λαού, και φυσικά:

7) πολιτική επικράτηση με απαγόρευση-απονομιμοποίηση της ακροδεξιάς και δεξιάς κυρίως, αλλά και της «κεντρο-αριστεράς» και των πολυπλόκαμων μηχανισμών τους μέσα στην εκκλησία, το στρατό, την διοίκηση κ.λ.π. 

Αυτό σημαίνει πως ή θα έχουμε ένα εντελώς νέο εργατικό λαϊκό κράτος από την αρχή ή θα έχουμε «κατάληψη» του ήδη υπάρχοντος. 

Με όλα αυτά τα καθήκοντα που ακόμα ακούγονται ως σενάρια επιστημονικής επαναστατικής φαντασίας αυτό που δεν έχει και πολύ σημασία είναι να πιστέψουμε ή να υποσχεθούμε τον παράδεισο των «πλουτοπαραγωγικών πηγών». 

-----

Ιωάννης Τζανάκος