Υπεράσπιση της φαινομενικότητας..

Η ανάδυση τής σκέψης ότι η φαινομενικότητα δύναται να είναι ταυτή με την ουσία, ότι ίσως και να μην υπάρχει κάτι άλλο από αυτή την φαινομενικότητα ανεξάρτητα αν υπάρχει ορθή ή μη ορθή κατόπτρισή της ή ανεξάρτητα αν η ιδέα κάποιας κατόπτρισης έχει κάποιο νόημα ή ένα εντός ορίων νόημα, η ανάδυση λοιπόν τής σκέψης ή αντίληψης ή κοσμοθεώρησης αυτής που έρχεται σε σύγκρουση προς τον καταγωγισμό κάθε είδους και τύπου, είναι μια επώδυνη διεργασία για όσους τείνουν να εκφράσουν την θέση των «υποζυγίων» αυτής της κοινωνίας.

Θα εξηγήσω γιατί.

Είναι μια επώδυνη διεργασία που θέτει σε κρίση και αμφισβήτηση τις αξίες και τις ψυχικές-ιδεολογικές άμυνες των ταξικών «υποζυγίων» όσο και των αντιπροσώπων τους, σε σημείο που να τους οδηγεί σε πιθανές εκτροπές από τον στόχο τής «ταξικής θέσης» για την οποία (λένε ότι) είναι ταγμένοι, διότι το περιέχον ορθολογικά στοιχεία ιδεολόγημα τους, είναι ότι ο ταξικός κόσμος ως-έχει (ή ως ένα συνολικό πλέγμα δομών) «κατάγεται» από την «θυσιαζόμενη» εργασία των υποζυγίων τούτων.

--

 

Ας δούμε σε αδρές γραμμές γιατί δεν «στέκει» αυτό το ιδεολόγημα:

 

Όταν πιστεύεις ότι κάτι «κατάγεται» (φαντασιακά) από «εσένα» τότε κατά την μεταφυσική και μάλλον πατριαρχική θεμελίωση τής σκέψης σου είναι κάτι που «σου» ανήκει δικαιωματικά: 

Η κοινωνία που ζεις ως θύμα-υποζύγιον σε έχει στον πυθμένα τής ζωής της, κυρίως ως αποκομμένο άτομο ή άτομο περίκλειστο στην άμεση κοινότητά του, αλλά παρά όλα αυτά, σου «λέει» αυτή η ιδεολογική φαντασία, λόγω του ότι αυτή η κοινωνία έχει δημιουργηθεί υλικά από εσένα τελικά θα «περιέλθει» σε εσένα «πάλι». 

Η εργασιακή βάση της κοινωνίας λαμβάνεται ούτως ως ένα είδος «καταγωγικής ουσίας» που υπάρχει «πίσω από τα φαινόμενα», η δε αστική ή άλλη προηγούμενη ολιγαρχική κοσμοθέαση που κινείται αντιληπτικά και σημειακά-γλωσσικά σε μια κατεύθυνση απόκρυψης τής εργασιακής βάσης αυτής (όντως είναι και έτσι) μετατρέπεται από τον ιδεολόγο της ζωντανής εργασίας σε μια απόδειξη τής διάσπασης μεταξύ ουσίας και φαινομενικότητας την οποία καλείται να αναιρέσει αναδύοντας την «μυστική» ακόμα ουσία. 

Δεν θέλω (ακόμα) να μπω σε τεχνικές συζητήσεις περί της θεωρίας τής αξίας (-εργασίας) κατά τα μαρξικά και ευρύτερα μαρξιστικά θεωρήματα, όπως εμφανίσθηκε και εμφανίζεται ακόμα ως έκφραση αυτής τής ιδεολογίας (χωρίς να στερείται βέβαια ορθολογικών πυρήνων σκέψης που εκφράζουν την εργατική ταξική θέση και παραμένουν ορθολογικοί).  

Πέραν των ορθών ή μη ορθών θεωρήσεων που περικλείει η θεωρία τής αξίας, πέραν όλων αυτών λοιπόν που απασχολούν οικονομολόγους και μη-οικονομολόγους, αυτό που φέρει και η θεωρία αυτή (χωρίς να το προκαλεί βέβαια μόνον συμπληρωματικώς) είναι η ιδέα ότι είναι δυνατόν να αναχθούν όλες οι σχέσεις ισχύος και κυριαρχίας στην κοινωνική φαινομενικότητα σε ένα ουσιακό «καταγωγικό» εργασιακό θεμέλιο το οποίο υφίσταται ως η «μυστική ουσία» τής κοινωνικής φαινομενικότητας. 

Δεν υπάρχει από την σκοπιά των ιδεολόγων τής εργατικής τάξης ή των καταπιεσμένων, επιστημονική ερευνητική αλλά ούτε ταξική πολεμολογική ή πολιτική ένωση των καθορισμών του Είναι εντός τής ίδιας τής κοινωνικής φαινομενικότητας, αλλά προτάσσεται πάντα ένα «σε τελική ανάλυση» μυστικό ουσιακό και καταγωγικό θεμέλιο (εν προκειμένω η «ζωντανή εργασία») για να αποφεύγεται μυστικιστικά ο κόπος τής διαλεκτικής θεωρίας και στάσης ζωής. 

Παρατηρώ μάλιστα πως αυτή η μάλλον αφελής στάση, αλλά με πιθανά εγκληματικά πρακτικά αποτελέσματα αφελής στάση, δεν υπάρχει μόνον στους αφελείς αγωνιστές τής βάσης αλλά και στην προσεκτικότατη στις μεθοδολογίες της διανοητική ελίτ που αναπτύσσεται πάντα «πάνω» σε ένα κοινωνικό κίνημα. 

--

 

Όταν βρίσκεσαι εκ των πραγμάτων σε μια οιονεί «μεταβατική σχέση» με κάθε κίνημα τής μισθωτής εργασίας ή κάθε κίνημα ενάντια στην καταπίεση κ.λπ, επειδή αυτό το κίνημα μαστίζεται από τον ουτοπισμό και τον σεκταριστικό μυστικισμό, έχεις κάθε δικαίωμα να παραμείνεις κάπως προσκολλημένος στην κοινωνική φαινομενικότητα που σου «δίνει» το ίδιο το σύστημα τής αλλοτρίωσης χωρίς να χαρίζεσαι στους σεκταριστές που την αμφισβητούν με τα ιδεολογικά μέσα που σας σκιαγράφησα πριν, ακριβώς και διότι τίποτα από όλα αυτά που σου λένε οι σεκταριστές για αυτήν δεν φαίνεται να έχει έρεισμα στην ίδια την πραγματικότητα ως πραγματικότητα πολλαπλών καθορισμών ενωμένων όμως στην ίδια την φαινομενικότητα. 

Μπορεί αυτή η στάση να ελέγχεται για αλλοτριωτικές σταθεροποιήσεις των δεδομένων της πραγματικότητας, αλλά έχει μιαν εμπειρική δύναμη που δεν μπορεί να «αρθεί» με τις διάφορες μυστικιστικές ενοράσεις περί μυστικών καταγωγικών ουσιών που θα απελευθερώσουν τάχα την ζωή του γραπωμένου από την καταπίεση ανθρώπινου όντος. 

Αν λάβουμε δε υπόψιν μας και το βάρος τής ίδιας τής ιστορικής πραγματικότητας όπως έχει εκτυλιχθεί μπροστά στα μάτια όλων και δεν είναι δυνατόν να μυστικοποιηθεί με κανέναν τρόπο, καταλαβαίνουμε γιατί ό,τι και να ειπωθεί τελικά ο κόσμος δεν πείθεται ούτε πρόκειται να πεισθεί από κανέναν σεκταριστή παρεκτός κι αν βρεθεί σε πραγματικά δεινή μαζική θέση.  

 

Ιωάννης Τζανάκος