Old Couple

                                                                                               Otto Dix, Old Couple 1923

 

Δεν ξέρω αν είναι ορθότερο να μιλάς για ένα παιχνίδι με τις μάσκες ή για διαρκείς αντικατοπτρισμούς ανεστραμμένων ειδώλων, τα οποία όμως ούτε απεικονίζουν ένα γήινο αισθητό ούτε κάποιο υπερκόσμιο ον, αλλά ούτε μπορείς να ξέρεις αν είναι ανεστραμμένα ή «όρθια», εφόσον η τάξη των όντων που σημαίνουν δεν υφίσταται ως «όρθια» ή «ανάποδη».

Οι μάσκες πέφτουν και έχουν φορεθεί ήδη οι άλλες μάσκες, τα είδωλα σπάνε μόνα τους τον καθρέφτη και ζητάνε να ζήσουν, σπαράζουν ότι είναι η ζωή που τους νοιάζει, και ο κόσμος συνεχίζει να είναι ένα ψεύδος χωρίς κανέναν να τολμάει να ισχυρισθεί ότι μπορεί να υπάρξει και κάποια αλήθεια εντός του.

Αυτό το πράμα δεν είναι γηράσκον, γηράσκουσα είναι πια η ιδέα πως υπάρχει γήρας στο όλον ή ότι το όλον δύναται να περικλείει τέτοιους όρους ή ακόμα ακόμα ότι υπάρχει κάτι ως ίχνος παρουσίας όλου, έστω μασκαρεμένου σε άλλη έννοια. Γηράσκουν τα άτομα, αλλά το ψευδοόλον ή αυτό το πράμα τέλος πάντων είναι σίγουρο ότι ακόμα κι αν έχει μόνον ένα λεπτό ακόμα ύπαρξης θα σφύζει από φωνασκούσα και αυτοθαυμαζόμενη ζωή. Το όλον ως ένας πεινασμένος κροκόδειλος ίσως, λίγο πριν τον εξαφανίσει και αυτόν και τους συνυπάρχοντες οργανισμούς μια τερατώδης έκλαμψη τού ήλιου;

Ακόμα και την τελευταία στιγμή, το γηράσκον ζεύγος θα είναι η μοναδική υπενθύμιση πως υπάρχει και αξιοπρέπεια στο ον και δεν είναι μόνον ένα ανόητο που σφύζει, αλλά το όλον πριν λήξει και αυτό το μοναδικό τελευταίο λεπτό θα πλαντάζει ένα ζω και υπάρχω και εκτείνομαι, και δικαιούμαι, και άλλα, ίσως μάλιστα να προλάβει να καταπιεί το γηράσκον ζεύγος αφού πρώτα εξευτελίσει την όποια αξιοπρέπειά του.

Όπως γνωρίζουμε όλες οι σημερινές ύβρεις, όχι πως παλαιά δεν υπήρχαν ομοίως ή άλλως, λένε περίπου κάτι για ψόφο ζωή νεότητα απόλαυση λίμπιντο, ξεκούδουνα όλα ενδύονται τις ύβρεις που εκσφεδονίζουν ζώντες εναντίον ζώντων, κροκοδείλων πάντα.

Άρα, θα ήταν αρκετά θεμιτό να υποθέταμε πως το όλον έχει τους εκπροσώπους του πάντα εις μια νεότητα που θα ενδυθεί θέλει δε θέλει το καθήκον τής ορθότητας, θα θελήσει να ισιώσει τον κόσμο, να ρίξει τις μάσκες, να σπάσει τον καθρέφτη, να ρίξει κάτω αυτό τον κόσμο ως γηράσκοντα, κι ας σφύζει κι αυτός από την ίδια ζωή που κατέχει τους νεανίες που θέλουν να χαλάνε το μασκέ ον.

Αν τους το πεις, θα σου πούνε εν πάση περιπτώσει πως αυτή είναι μια άλλη ζωή, η ζωή η ίδια, ίσως και η ζωή ως πρωτοεμφανιζόμενη στο μασκέ δράμα του όντος, κάτι σαν ένας μετεωρίτης ζωής που έπεσε στο νεκροταφείο ή σαν λάβα που έσπασε επιτέλους την κρούστα της φαινομενικότητας και θέλει τώρα όλα να τα θερμάνει, μιλάμε πάντα μετριοπαθώς.

Αυτή η λάβα όμως βγαίνει από το ίδιο στόμα τού ίδιου κροκόδειλου όλου, το όλον ανόητο-όλον έχει πάλι τους εκπροσώπους του, ήρθε ξανά η ώρα, οι καμπάνες χτυπάνε, η στιγμή έφτασε, δεν υπάρχει άλλος χρόνος, και άλλα κροκοδειλίσια του όλου, λέγονται ξανά, εκφέρονται σαν να είναι η πρώτη φορά, και η ζωή συνεχίζεται.

Ας τολμούσε κάποιος, να μη μιλήσει άλλο.

-----------------------------------------------   

 

Ιωάννης Τζανάκος