Το σημερινό κυρίαρχο δόγμα εναντίωσης και ο παραλογισμός του.

Κάποτε ήταν αναγκαίο να κρίνουμε και να αποδομούμε τον σοσιαλισμό (ή κομμουνισμό) που οικοδομήθηκε «από τα πάνω». Ήταν η εποχή τού αναγκαίου αλλά και αμέριμνου έως ανόητου ουτοπικού αντισταλινισμού και αντιλενινισμού.

Αυτή η εποχή έχει παρέλθει σαν δημιουργική ιδεολογική και θεωρητική εποχή, αν και σήμερα βλέπουμε στο παγκόσμιο κίνημα την κυριαρχική κορύφωση αυτής της κριτικής πράξης μέσω της επικράτησης, μέσα στην ευρύτερη αριστερά, τα εργατικά και λαϊκά ή ελευθεριακά κινήματα, τού δόγματος της κριτικής στον λενινισμό σταλινισμό (ακόμα και τροτσκισμό) όπως αυτό όμως έχει μετατραπεί και σε δόγμα κριτικής στον ίδιο τον καπιταλισμό. 

Αυτή η μεθοδολογική πρακτική ανάλυσης είναι στηριγμένη σε έναν τυπικό μεταφυσικό/οντολογικό παραλογισμό, τον παραλογισμό ότι η «αυτοκριτική» διεργασία ενός κινήματος εναντίωσης προς μια κυρίαρχη κοινωνική μορφή, μπορεί να χρησιμεύσει σαν το βασικό όχημα κατανόησης αυτής τής ίδιας τής κυρίαρχης κοινωνικής μορφής, λες και τα προβλήματα τού σοσιαλιστικού/κομμουνιστικού κινήματος και οι αυτοκριτικές αυτομαστιγώσεις του θα μπορούσαν να είναι αυτά καθαυτά τα νοητικά εργαλεία με τα οποία θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε ακόμα και τη δομή τού καπιταλισμού.

Είναι σαν προσπαθεί ένα υποκείμενο να κατανοήσει λ.χ μιαν αντικειμενική υλική δομή δια μέσω μιας ενδοσκόπησης που έχει σαν σκοπό την ανακάλυψη τού «κακού» «εντός».

Ο παραλογισμός αυτής τής «μεθοδολογίας» έχει επικρατήσει παντού στον μη-δεξιό χώρο. 

Γι΄αυτό έχουμε πολλούς νεοσοσιαλδημοκράτες, αριστεριστές, αναρχικούς και νεοαναρχικούς ή αυτόνομους κάθε μορφής, οι οποίοι κρίνουν [αναδρομικά] τον «υπαρκτό» και τον αποδομούν, αποδομώντας τον «κρατισμό» τού ιστορικού κινήματος, και με τον ίδιο τρόπο «εξηγούν» τον καπιταλισμό (σαν «αυταρχικό κρατισμό»), αλλά πραγματικό κομμουνιστή δεν θα βρείτε εύκολα. 

Και όταν λέω πραγματικό κομμουνιστή δεν εννοώ το νέο είδος ελευθεριακού ή αριστεριστή κομμουνιστή αλλά κάποιον που να συνεχίζει με κάποιο τρόπο τον «ενστικτώδη» συγκεντρωτισμό και μπλανκισμό των κομμουνιστών όπως τους γνωρίσαμε και όπως θα είναι πάντα αν είναι και όταν είναι ένα διακριτό και μαζικό πράγμα.

---

 

Η μερική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος, και η μετατροπή τού κρατικού του υποσυστήματος σε υπαγόμενο υποσύστημα, έχει δημιουργήσει μιαν αντικειμενική ή αντικειμενικίζουσα επίστρωση πάνω από τις απαράλλαχτες βαθύτερες δομές του.  

Πάνω σε αυτή την επίστρωση έχουν αναπτυχθεί φενακιστικά τα διάφορα βολικά υπο-δόγματα αυτού του νέου δόγματος που αναφέραμε και το οποίο σχηματίστηκε αρχικά ως ένα ιδεολογικό θεωρητικό υπο-σύστημα του ευρύτερου ιδεολογικού κομμουνιστικού ρεύματος.  

Επαναλαμβάνω ότι σε όλα αυτά έπαιξε πάντα ρόλο η αποτυχία και η κρατική αγριότητα των κρατικοσοσιαλιστικών ή κρατικοκαπιταλιστικών εξουσιών και κυριαρχιών. 

Με την πτώση του υπαρκτού το πράγμα ξέσπασε κανονικότατα και η ιδεολογική ηγεμονία μέσα στην ευρύτερη αριστερά των θεωρήσεων για έναν «σοσιαλισμό από τα κάτω» ολοκληρώθηκε.  

Μη κοιτάτε που στην Ελλάδα έχουμε την ιδιομορφία του κκε.  

Στην πραγματικότητα και το κκε και οι επιρροές του έχουν υποχωρήσει και σε αυτό. 

Ορίσαμε ως την κεντρική «κινηματική» ιδεοληψία  την ιδεοληψία τού «από τα κάτω», «χωρίς αρχηγούς», «αντι-ιεραρχία»: απόλυτος αντικαπιταλισμός αντικρατισμός. 

Όπως είπα μόλις πριν ακόμα και το κκε ή κόμματα σαν το κκε εκ των πραγμάτων έχουν υποχωρήσει σε θεμελιοκρατικές αριστεροκομμουνιστικές θέσεις, αριστερίστικες θέσεις. 

Είναι παράξενο αλλά είναι και απόδειξη ότι η γενική τάση όταν αλλάζει παρασύρει τους πάντες, ακόμα και αυτούς που είναι υποτίθεται ταγμένοι στην προηγούμενη τάση.  

Γι'αυτό και το κκε έχει αλλάξει και έχει προσχωρήσει στον «αριστερό κομμουνισμό» της εποχής, άσχετα αν αυτό γίνεται αναγκαστικά με τους ειδικούς όρους κοινωνικο-ιδεολογικής αναπαραγωγής αυτού του χώρου που εκφράζει ως έναν ειδικό χώρο. 

 Ιωάννης Τζανάκος