Το Είναι ενός απογεύματος

 

Χωρίς καπνό και θύματα, συνήθως δεν υπάρχει φωτιά.

Η φωτιά έρχεται πριν -χωρίς να την βλέπουμε, ο καπνός έρχεται μετά από αυτό που δεν βλέπουμε -αν και ακούμε σαν τρίξιμο- αρχίζουμε να βλέπουμε και την φωτιά, ενόσω βέβαια βλέποντας ήδη την φωτιά έχουμε κάνει την σχεδόν βέβαια συνάρτηση μέσα μας ότι εκεί είναι μια φωτιά. 

Και στο τέλος, αν καούμε -και επιβιώσουμε όμως, ανάβει πάλι μια φωτιά που δεν έχει καπνό, καίγεται η ζωή μας, καίγεται ο κώλος μας. Ψάχνουμε τον ένοχο, ή μαλάκα, που αντί να περιμένει τον χειμώνα για να κάψει τα ξερόκλαδα τής μαλακίας του είπε να το κάνει το καλοκαίρι, μπας και η μαλακία του γίνει παρούσα σε όλο το Είναι δια τής μορφής μιας φωτιάς που άναψε ένας ανόητος και ανήθικος εγωπαθής μαλάκας, ο οποίος μάλιστα, αν έχει θητεύσει σε κάποια λαϊκή σχολή σοφιστικής θα έχει πάντα κάποια μαλακισμένη δικαιολογία να σου ξεφουρνίσει για την κακή κοινωνία και το κακό κράτος.

..

Η αρχική βεβαιότητά μας, ότι τα γεγονότα και τα πράγματα υπάρχουν ανεξάρτητα από εμάς, σε συνδυασμό με την βεβαιότητά μας, ότι το πράγμα εν γένει και η γεγονότητα εν γένει υπάρχουν, συνυφαίνεται συνέχεια, ενορμητικά, με την βεβαιότητα ότι τα συγκεκριμένα πράγματα-γεγονότα όπως τα βλέπουμε μέχρι την στιγμή που εισβάλει το αιφνίδιο γεγονός, θα παραμείνουν όπως είναι, ήρεμα, ελεγχόμενα, συνηθισμένα, και κάπως γλυκά, ή στενάχωρα μεν αλλά αδιάφορα, αν έχουμε προβλήματα.

Δεν είναι όλο αυτό, μια σκέτη προβολή τής υποκειμενικής ψυχικής ή έμβιας κατάστασης μας.

Όταν κυλάμε αμέριμνα μαζί με τα ήσυχα πράγματα, με θλίψεις ή χαρές μέσα μας, ή αδιάφορα, και τα γεγονότα κυλάνε επίσης μέσα τους, όπως κυλάει ένας ποταμός εντός τού εαυτού του, τα πράγματα είναι τότε ένα Είναι, καθημερινό και αδιαπέραστο ως προς την γενική του υπόσταση, αδιάφορο μάλλον, και λέμε κι «ευτυχώς». 

Δεν είναι όμως αυτό το Είναι ένα ψευδές Είναι, το Είναι ως επίφαση μιας βαθύτερης ουσίας που παραμονεύει για να δείξει τα δόντια της αναδυόμενη, είτε ως οντολογικό Είναι είτε ως ψυχικό Είναι. Είναι όντως ένα Είναι, δηλαδή μια ήρεμη επιφάνεια αυτού τού σημείου τού κόσμου, το οποίο ως σημείο παραμένει ενσωματωμένο στον οροθετημένο εαυτό του. Μπορεί από κάτω μας να υπάρχει ένα υπόγειο ηφαίστειο που «μετράει μέρες» για να εκραγεί, αλλά είναι ακόμα από κάτω μας και δεν έχει εκραγεί. Μήπως δεν είναι η ίδια η ανθρώπινη ζωή μια τέτοια κατοίκηση πάνω από ηφαίστεια που σπάνια εκρήγνυνται; Μήπως δεν βρισκόμαστε ήδη πάνω σε μια εύθραυστη πέτρα που θα μπορούσε να γίνει κομμάτια, και μεις μαζί της σκόνη, αν πέρναγε κανένας μετεωρίτης τής προκοπής να την επισκεφτεί για ένα βράδυ γεμάτο πάθος;  

 

Ιωάννης Τζανάκος