Η βεβαιότητα ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ένα «φύσει» ανυπέρβλητο κοινωνικό σύστημα, είναι μια βεβαιότητα που προέκυψε από μια σειρά συλλογισμών και διανοημάτων που αναδύουν στο φως τής σκέψης: α) τις ανεπίλυτες (οικονομικές, πολιτικές κ.λπ) αντινομίες του και β) την αδιέξοδη περατότητα των συλλογισμών και διανοημάτων που αποκρύπτουν αυτές τις αντινομίες με βάση το γενικό δόγμα ότι ο καπιταλισμός είναι ανυπέρβλητος και μάλλον το τελευταίο και καταληκτικό κοινωνικό σύστημα όσο υπάρχει ανθρωπότητα.
Άρα, αυτού τού τύπου η βεβαιότητα είναι όχι μόνον προϊόν μιας μορφής διαλεκτικών συλλογισμών και διανοημάτων που δομήθηκαν με βάση την αμφιβολία αλλά και ως βεβαιότητα στην πραγματικότητα είναι μια εξωτερική μορφή μιας εγκλεισμένης από αυτήν αμφιβολίας.
Ο καπιταλισμός δεν είναι «φύσει» ανυπέρβλητο κοινωνικό σύστημα αλλά αν δεν τον υπερβεί ένα μη-καπιταλιστικό κοινωνικό υποκείμενο (θεωρούμε ότι είναι η εργατική τάξη) στην πράξη θα αποδειχτεί ιστορικά ανυπέρβλητο σύστημα.
Η μη «φυσικότητα» τής ύπαρξης και τής μελλοντικής ιστορικής συνέχειας τού καπιταλιστικού συστήματος, και η πιθανότητα να καταστραφεί από μια οικουμενική σοσιαλιστική επανάσταση αποδεικνύεται με διαλεκτικούς συλλογισμούς και διανοήματα που φανερώνουν το αντινομικό «δομικό» αδιέξοδό του και α) ως πρακτικού υλικού και β) ως θεωρητικού υλικού, κοινωνικού συστήματος, και όχι με την επίκληση μιας νομοτέλειας «διαδοχής των τρόπων παραγωγής».
Η μετα-καπιταλιστική και αντικαπιταλιστική βεβαιότητα που προκύπτει από την άσκηση, μεθοδολογική/επιστημολογική στερέωση και συλλογιστική-διαλεκτική ολοκλήρωση τής αρχικής αντικαπιταλιστικής αμφιβολίας, δεν έχει ως νόημα την ίδια ως μορφή βεβαιότητας, ήτοι η βεβαιότητα αυτή είναι [ή πρέπει να είναι] η εξωτερική μορφή μιας διαλεκτικής αμφιβολίας.
Αν η βεβαιότητα μιας αμφιβολίας, όπως προκύπτει από μια σειρά συλλογισμών και διανοημάτων, μετατραπεί σε μια βεβαιότητα για το Είναι και μάλιστα για την διαδοχή των διαφόρων [ιστορικών-κοινωνικών] μορφών του, παράγεται ένα δόγμα, μια οντολογία, μια πεποίθηση ίσως, αλλά όχι μια διαλεκτική συλλογιστική, άρα και ένα ένα διαλεκτικό πολιτικό και ιστορικό πρόγραμμα.
Ακόμα και όταν υπάρξει δογματική «αποκρυστάλλωση» μπορεί να συνεχίσει για ένα διάστημα να «ζει» η φλόγα τής αμφιβολίας αυτής που περιγράψαμε, αλλά το τελικό «αποκρυστάλλωμα» θα είναι ένα αντικαπιταλιστικό δόγμα το οποίο είτε θα αποδειχτεί αδύναμο, και πρακτικά και θεωρητικο-πρακτικά, απέναντι στον καπιταλισμό, είτε θα σημαίνει την υπερίσχυση ενός μη-καπιταλιστικού συστήματος το οποίο όμως θα συνεχίσει να είναι, αν και μη-καπιταλιστικό, καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου