ένας πρόλογος.

 

 

---

 

 

Έφερα ξανά μπροστά μου ένα παλαιότερο κείμενο μου, το οποίο με έκανε να νιώσω ξένος με τον παλαιότερο εαυτό μου, και πρέπει με την βοήθεια τού Ύψιστου Ανύπαρκτου να το αποδομήσω ανακατασκευάζοντας το.

Το ίδιο θα κάνω με όλα τα παλαιά θεωρητικά κείμενα.

 

 

Η μετάβαση από την πολλαπλότητα των πολλών όντων τής νόησης στην πολλαπλότητα των πολλών όντων τής νόησης που υπάγονται σε ένα εκάστοτε Εν τής νόησης, είναι μια νοητική ίδρυση που συμβαίνει εντός τής γλώσσας, άρα είναι ενδογλωσσική ίδρυση νέων γλωσσικών-νοητικών μορφών.

Η ανθρώπινη νόηση δεν υπάρχει όμως σε ένα «πριν» αυτής της ίδρυσης, εφόσον μιλάμε για το κοινωνικό και γλωσσικά υπάρχον ον «άνθρωπος» και όχι για μια αφαίρεση κατασκευασμένη από την «φυσιοκρατία» η οποία βλέπει τον άνθρωπο ως μια υπόσταση, ως κάτι δηλαδή που υφίσταται πριν την γλωσσική και νοητική του οντότητα -- ακόμα και όταν δέχεται την κοινωνική οντότητά του.

Αν υπάρχει ένα «πολλαπλόν» ως αντικείμενο της σκέψης όπως τούτη υφίσταται ως γλωσσική μορφή, χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη ενός αντίστοιχου γλωσσικού-διανοητικού «ενοποιητικού Εν-ός», ας μας το δείξει κάποιος. Αλλά δεν υπάρχει. Το «πολλαπλόν» είναι συνιδρύον νοητικο-γλωσσικό στοιχείο της κατηγοριακής-γλωσσικής ενότητας «Εν-πολλαπλό».

Αυτό που υπάρχει στα αλήθεια είναι το αντίθετο από αυτό που αφηγείται ο κοινός νους και σε σημαντικό βαθμό η ίδια η φιλοσοφία, και είναι μάλλον: ένα γλωσσικά αυτο-ιδρυόμενο Εν ως έννοια, το οποίο από την άλλη δεν είναι ένα εν αρχή αυτο-ιδρυόμενο εννοιακό στοιχείο το οποίο μετέπειτα ιδρύει την γλωσσική κατηγοριακή μορφή «πολλαπλότητα», αλλά ένα γλωσσικά αυτο-ιδρυόμενο Εν το οποίο ως έννοια, ταυτόχρονα και ταυτόχωρα, ιδρύει γλωσσικά την έννοια τής πολλαπλότητας, άρα την γλωσσική κατηγοριακή μορφή «πολλαπλότητα» ως πολλαπλότητά «του» . 

Η γλωσσική συνίδρυση τού νοήματος τού Εν-ός/πολλαπλού ως κατάσταση πλοκής ενός γλωσσικά αυτο-ιδρυόμενου Εν-ός και μιας γλωσσικά ιδρυόμενης «πολλαπλότητας» νοημάτων, εμφανίζει τελικά και την ίδια την πολλαπλότητα ως νόημα αν και ιδρυόμενη επίσης ιδρύουσα.

Η γλωσσική ίδρυση τού νοήματος τής «πολλαπλότητας» δεν περιέχει «εντός» της το γλωσσικό αυτο-ιδρύειν της, αλλά μόνον την λειτουργική της γλωσσική ενέργεια ως συνεπαγόμενη από την γλωσσικά αυτολειτουργική και ταυτόχρονα γλωσσικά δια-λειτουργική (ή ετερο-λειτουργική) ενέργεια του γλωσσικά ιδρυόμενου ως γλωσσικά ιδρύοντος Εν-ός.

Το Εν ως γλωσσικά αυτο-ιδρυόμενο στοιχείο είναι με βάση τα προηγούμενα ένας κεντρικός κατηγοριακός κόμβος του θεωρητικού και οντικού γλωσσικού πλέγματος «Εν-πολλαπλό» και ως εκ τούτου περιέχει εντός του την κατηγοριακή επενέργεια του ιδρυόμενου από αυτό και συνιδρύοντος γλωσσικού στοιχείου της «πολλαπλότητας».  

Η θεωρητική διαύγαση της γλωσσικής κατηγοριακής δομής «Εν-πολλαπλό» μπορεί να μετατρέψει την θεωρησιακή υπόθεση της πρωτοκαθεδρίας του Εν-ός σε φιλοσοφική υπόθεση, ή ακόμα σε επιστημονική υπόθεση. 

Η δυνατότητα του Εν-ός ως γλωσσικής κατηγοριακής δύναμης να εντάξει οργανικά ως μέρος της την πολλαπλότητα ως γλωσσική κατηγοριακή δύναμη χωρίς να την καταστρέφει ή να την υποτάσσει όπως υποτάσσει ένας αφέντης τον δούλο του σημαίνει την πραγματική νοητική, θεωρητική και γλωσσική δύναμη, εφόσον η πραγματική δύναμη εν γένει εκφράζεται με την κυριαρχική ερωτική διείσδυση στο εσωτερικό ενός όντος από ένα άλλο με ταυτόχρονη όμως την διείσδυση του υποδεχόμενου την διείσδυση στο (κυρίαρχο) διεισδύον.

Η ερωτική δυνατότητα σε αυτή την διείσδυση να υπάρχει ως κυριαρχούμενη από την δύναμη του ενός από τα δύο στοιχεία άρα δεν σημαίνει πάντα την απουσία της επενέργειας του δεχόμενου την διείσδυση ως εξίσου διεισδυτική ως επενέργεια στο κυρίως διεισδύον.

Η γλωσσική-κατηγοριακή ενικότητα του Εν-ός σχετίζεται με αυτήν την διαλεκτική δομή ως μορφή ερωτικής σύμπλεξης του όντος, είτε αυτό είναι το ανθρώπινο ον εν γένει είτε είναι ειδικότερα το ανθρώπινο ον που επιθυμεί να γνωρίσει.

Το Εν είναι μια γλωσσική γνωσιακή ενοποίηση χωρίς την ενέργεια του ομιλούντος ή γράφοντος γνωρίζοντος υποκειμένου. Το υποκείμενο ενεργεί πάντα ως πράττειν. 

Το υποκείμενο είναι εγκλεισμένο πάντα σε ένα πράττειν, άρα και αναφορικά προς την γνώση σε ένα γνωσιακό πράττειν. Με αυτή την έννοια η γνώση ως μια μη-υποκειμενική ενέργεια δεν δύναται να αναφέρεται στο όποιο υποκείμενο, ακόμα κι αν αυτό θεωρηθεί ως διακριτή δομή από την υπόσταση, ή το υποστασιακό εγώ. 

Η ουτοπία της γνώσης είναι η ουτοπία της γνώσης ως ενυπάρχουσας σε ένα γλωσσικό-κατηγοριακό Εν το οποίο δεν ενεργεί πρακτικά-γνωσιακά ούτε δέχεται κάποια άλλη διαμορφωτική γνωσιακή-γλωσσική πρακτική ενέργεια. Η αλληλενέργεια του γλωσσικού ενικού Εν-ός και του άλλου ενικού όντος ως γνωσιακή αλληλενέργεια δεν περιέχει πρακτικές γνωσιακές-γλωσσικές ενέργειες.

Είναι προφανές πως η ουτοπία αυτής της άμεσης γλωσσικής-γνωσιακής αυτοσυλλογής του όντος σε έναν Νου ο οποίος υπάρχει ως το μοναδικό ενικόν της γνώσης αν και παραμένει ουτοπία είναι την ίδια στιγμή το αίτιο της ίδιας της συγκρότησης της ενότητας και της πολλαπλότητας του όντος ως γνωριζόμενου και μορφοποιούμενου από τον Νου όντος.

Αυτή η κενή και σχετικά μη-υπάρχουσα αιτία της γνωσιακής ενέργειας πριν ακόμα υπάρξει η όποια ενέργεια του υποκειμένου φανερώνεται πότε ως όντως υπάρχουσα (Πλάτων) πότε ως μια δημιουργική αυταπάτη (Kant) αλλά δεν είναι τίποτα από όλα αυτά εφόσον θεμελιώνεται σε μια μη-υποστασιακή μη-υποκειμενική γλωσσική δομή της υποκειμενικότητας που δεν έχει την ανάγκη της ύπαρξης ή μη-ύπαρξης, ή του Είναι ή του μη-Είναι. 

Το Εν ως γλωσσική επιθυμία του (ανθρώπινου) όντος είναι ένα μη-ον, ένα αρνητικό ον το οποίο υπερβαίνει την έννοια του Είναι και του μη-Είναι με την έννοια πως αν και αναφέρεται σε μια πολλαπλότητά τους δεν αναφέρεται σε αυτήν (την πολλαπλότητά τους) ως αν (αυτή) ήταν υπάρχουσα αυτοτελώς.

Το Εν ως νοητικο-γλωσσική επιτέλεση και μορφή ιδρύει το ον ως γλωσσική-νοητική πολλαπλότητα αυτο-ιδρυόμενο, άρα σε εκείνη τη στιγμή που δεν έχει υπάρξει ακόμα μια παγίωση της δημιουργίας σε ένα (καθορισμένο-)Είναι είναι στην πραγματικότητα διαχεόμενο ως γλωσσικό Εν σε όλο το φάσμα της γλωσσικά μορφοποιημένης πολλαπλότητας που ιδρύει.

Το Εν ως κατηγορία είναι ένα ενικό γλωσσικό ον αλλά συναντάται ως δυνητικότητα παντού όπου υπάρχει ανθρώπινη ματιά και ανθρώπινο χέρι.

Η αρνητικότητα τού (γλωσσικού-νοητικού) νοήματος Εν-ός δεν έχει ακόμα ορισθεί και περιορισθεί στην εκμηδένιση του όντος ως ενικού/μοναδικού ή πολλαπλού: αντίθετα είναι αναφερόμενο παντού. Κάθε (ανθρώπινη) ύπαρξη, κάθε (ανθρώπινο) ον ως ενικόν είναι ένα δυνητικό Εν που αναβλύζει ωστόσο αυτήν του την δυνητικότητα ως μια μορφή αφανισμού της ίδιας του της ιδιότητας να είναι ύπαρξη ή μόνον ενικότητα-μοναδικότητα.  

Η απόλυτη ενικότητα είναι ένας αυτο-αφανισμός της ενικότητας δια της ενικότητας του Εν-ός. Η μεταγενέστερη απολυτοποίηση ή αυτο-επίταση και αυτής ακόμα της απόλυτης ενικότητας του Εν-ός θα φέρει το Μηδέν. Η σκιά του θανάτου της ενικότητας ενώνεται σε μιαν ακατάλυτη ένωση με την αυτο-ανάβλυσή της σε ουσία του κόσμου, αν και εφόσον όμως αυτή η αυτο-ανάβλυση περιέχει σε μιαν επίταση της αφανιστικότητάς της την όντως εξαφάνιση της ενικότητας στο Μηδέν που φέρει η έννοια ως Μηδέν.

Κάθε λέξη εδώ για ζωή ή θάνατο δεν λέει τίποτα, αφού η αλληλομετατροπή της αρνητικής νοηματικής δύναμης σε δύναμη ύπαρξης και της δύναμης της ύπαρξης σε αρνητική νοηματική δύναμη περιέχει σε όλες της τις πτυχές (αυτές τις δύο πτυχές) τόσο θάνατο όσο και ζωή. Αυτό το κενό ρέον της φωτιάς του νοήματος και τής γλωσσικής μορφής [τού] Εν-ός δεν ξέρεις αν είναι ένα ρέον πλήρες ζωής ή θανάτου γιατί είναι πλήρες ζωής και θανάτου. Συνεχίζει να υπάρχει ωστόσο η ανάγκη μιας ισχυρότερης κατηγοριακής διαύγασης.

Επίλογος 

 

Δεν υπάρχει κλειστή θύρα, ούτε ένα κρυμμένο κλειδί που θα την άνοιγε, δεν υπάρχει γραφή, ούτε ένας Λόγος που θα την σήμαινε εντός της, δεν υπάρχει εσωτερική ύφανση του κειμένου, ούτε κείμενο, δεν υπάρχει νόημα ούτε σημασία έξω από το λέγειν, η ζωή του προφορικού Λόγου είναι η ζωή και η ζωή είναι ο προφορικός Λόγος, δεν υπάρχει Νόμος παρά μόνον για φυλακές και φύλακες, δεν υπάρχει μυστικό ούτε μύστες, δεν υπάρχει το σκοτάδι μόνον φως, δεν υπάρχει δάσκαλος, ούτε μαθητής, δεν υπάρχει τίποτα εκτός από εσένα.

Εσένα και το τραγούδι σου..

 

Ιωάννης Τζανάκος