22 μικρά δοκίμια για τον γεωπολιτικό διασκορπισμό τής Οικουμένης και της Μέσης Ανατολής [2009-2019]

 

Ξεκινάω με μιαν απόφανση που φανερώνει το «στίγμα» μου:

Αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για έναν άλλο λαό πέρα από αυτόν στον οποίο έτυχε να ανήκεις, δεν είναι δυνατόν να τρέφεις αισθήματα χαιρεκακίας και να ελπίζεις στην καταστροφή του, ακόμα κι αν θεωρείς πως αυτός ο «άλλος» λαός είναι και αυτός μερικά αλλά ισχυρά υπεύθυνος για την ταλαιπωρία και τα προβλήματα τού δικού σου λαού, αλλά αυτό «από την άλλη» δεν σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να τον «αγαπήσεις» με μιαν αυτόματη αλληλεγγύη, όπως αξιώνουν όλοι οι οντολόγοι «διεθνιστές».

Δεν είμαστε Ούτε εθνικιστές, Ούτε διεθνιστές. 

-----------

1.

Ο τουρκικός και ο αραβικός κόσμος έχουν πάρει έναν πολύ κακό δρόμο εδώ και πολύ καιρό και γι' αυτό είναι υπεύθυνες κυρίως οι ηγεσίες τους και οι άρχουσες τάξεις τους, αλλά όχι μόνον. Υπεύθυνοι είναι κάθε φορά και οι άνθρωποι, ο (λεγόμενος ως) λαός, βέβαια πάντα σε έναν σημαντικά μικρότερο βαθμό.   

Δεν είναι δυνατόν να διώξουμε κάθε ευθύνη από τους καθημερινούς ανθρώπους, και να αναζητάμε πάντα δικαιολογίες για την στάση τους σε καίρια ζητήματα, και η καταπίεση δεν είναι δυνατόν να εξηγεί τα πάντα.   

Ο πατριαρχισμός, η υποτίμηση του γυναικείου φύλου αλλά και ο διωγμός των άλλων ταυτοτικών μειονοτήτων είναι παγκόσμιες μάστιγες με ρίζες στην προαιώνια ιστορία της ταξικής ιεραρχικής κοινωνίας, αλλά σήμερα υπάρχει παντού αναβίωση και ενδυνάμωση των αντιλήψεων/και/πρακτικών του που σημαίνουν μια μεγάλη οπισθοχώρηση του ανθρώπινου πολιτισμού και των στοιχειωδών επιτευγμάτων της ελευθερίας και της προσωπικής αξιοπρέπειας.  

Ο τουρκικός και ο αραβικός κόσμος δεν είναι μόνον αυτοί στην «σκοτεινή» πρωτοπορία αυτών των εξελίξεων, πράγμα που φαίνεται και στο γεγονός ότι στον δυτικό κόσμο υπάρχει μια ανάλογη και ισχυρότατη αντιδραστική αναβίωση των πατριαρχικών αντιλήψεων/και/πρακτικών.  

Το πρόβλημα με τον εγγύς μουσουλμανικό κόσμο έγκειται στην ιστορική συνέχεια αυτής της αντιδραστικής τάσης.  

Στην πραγματικότητα κυρίως μέσα από στρατιωτικά και πολιτικο-στρατιωτικά κινήματα (αριστερά και εθνικιστικά) είχε αναδυθεί μια κρατικοκαπιταλιστική ελίτ που καθοδηγώντας την αστική πρόοδο «κάλυπτε παραπλανητικά» με τις καταπιεστικές εξουσιαστικές μεθόδους της το αντιδραστικό λαϊκό/μαζικό θεοκρατικό υπόβαθρο των κοινωνιών αυτών. 

 Γι' αυτό και η δόλια στρατηγική των νεο-ισλαμιστών ήταν στηριγμένη στην αξιοποίηση της δημοκρατίας, εφόσον ξέρανε και ξέρουνε πως θα είχαν μέσω αυτής μιαν μαζική στήριξη από τις υπερσυντηρητικές μέχρι και αντιδραστικές μάζες.  

Το ίδιο το γνώριζε και ο στρατός και οι φιλοδυτικές ή φιλοκομμουνιστικές ελίτ.   

Έχουμε το πρωτοφανές φαινόμενο μιας μαζικής και σταθερής στήριξης από μέρους των λαϊκών μαζών των πιο αντιδραστικών θεοκρατικών ελίτ, οι οποίες παρά τις διώξεις και την απομόνωση δεν έχασαν ποτέ την επιρροή τους στις τουρκικές και αραβικές μάζες.  

Ταυτόχρονα με την στενομυαλιά και τα ειδικά τους συμφέροντα οι εκσυγχρονιστές στρατοκράτες (όλων των πολιτικών αποχρώσεων) και οι προοδευτικοί πολίτες που άγονταν και φέρονταν μεταξύ όλων των εκσυγχρονιστικών ελίτ, πάντα αποτελούσαν ένα λεπτό στρώμα κάτω από το οποίο υπήρχε και υπάρχει ένας τεράστιος όγκος συντηρητικών μαζών κυριαρχούμενων από τις θεοκρατικές αντιλήψεις και νοοτροπίες.    

Ίσια ίσια η έξωθεν επιβολή των εκσυγχρονιστικών αξιών, κάθε μορφής, η μη-οργανικότητα της σχέσης τους με την λαϊκή κοινωνία, έχει στερεοποιήσει και εδραιώσει την παρουσία και την ιδεολογική υπεροχή των αντίθετων αξιών που επιπλέον έχουν αφομοιώσει εντός τους ένα μεγάλο και κρίσιμο κομμάτι από τις εκσυγχρονιστικές και ευρύτερα δημοκρατικές αξίες.   

Στο τέλος βέβαια υπάρχει ο εφιάλτης.  

Αυτό που έδειξε και θα δείξει εντονότερα το τουρκικό παράδειγμα είναι πως αυτή η αφομοίωση σημαίνει μακροπρόθεσμα την βύθιση στο αντιδραστικό σκοτάδι. 

Στην πραγματικότητα ο στόχος παραμένει ο ίδιος: η εγκαθίδρυση ενός μοναρχικού σουλτανάτου με καπιταλιστική οικονομική βάση, ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και σκοταδιστικό πολιτισμικό και ιδεολογικό «εποικοδόμημα».  

Για την Δύση, την Ρωσία και την Κίνα είναι μακροπρόθεσμα μονόδρομος η συντριβή αυτού του αντιδραστικού σχεδίου με κάθε τίμημα.  

Και αυτή η συντριβή δεν θα αποτελέσει το σχέδιο (στην πραγματικότητα το αντι-σχέδιο) μόνον των συντηρητικών αστικών δυνάμεων αλλά και κάθε πιθανής εργατικής ή σοσιαλιστικής εξουσίας. 

Πάντα υπάρχουν διαμεσολαβήσεις από άμεσα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.   

Αλλά όσο εγγύτερα είναι οι όποιες δυνάμεις στην πραγμάτωση τού κεντρικού στόχου τόσο εγγύτερα θα είναι και στην ιδεολογική ουσία της πραγματικότητας, η οποία είναι πραγματικότερη μερικές φορές από την «πραγματικότητα»..

----

 

2.

Συρία

Ένα 20% του συριακού πληθυσμού είναι Αλαουίτες (Σιίτες) και από αυτό προέρχεται η ηγεμονική κυριαρχία της πατριάς Άσσαντ και η δύναμη του μπααθικού καθεστώτος. 

Το άλλο 80% Σουνίτες Άραβες, Κούρδοι, χριστιανοί Άραβες, ήταν στο περιθώριο της πολιτικής εξουσίας, παρά την στοιχειώδη ενσωμάτωσή τους δια επιλεγμένων αντιπροσώπων. 

Είναι πέρα από προφανές ποιος άνοιξε την πόρτα στις σκοτεινές σαουδαραβικές, τουρκικές και άλλες δυνάμεις της Δύσης, για να διαλύσουν τον κοινωνικό και πολιτικό ιστό της Συρίας. 

Και έρχονται όλοι οι προπαγανδιστές του γνωστού αραβικού μπααθικού «αντι-ιμπεριαλισμού» και «αντι-σιωνισμού», οι πράκτορες του Τσάρου Ρασ-Πούτιν, και ανακαλύπτουν πάλι την «σιωνιστική οντότητα»:

Η μάχη μας για την απελευθέρωση του Χαλεπιού ξεσκέπασε όλα τα ψεύδη σας.

 

Έχουμε λοιπόν από τη μιά πλευρά όλα τα φονταμενταλιστικά ζόμπι που έφεραν οι Σαουδάραβες, οι Τούρκοι και πολλοί δυτικοί βρυκόλακες, και από την άλλη τα ζόμπι του Άσαντ και του Ρασ-Πούτιν. 

Τα φονταμενταλιστικά ζόμπι έχουν προφανώς την πρωτιά στην αθλιότητα και ευχόμεθα να εξαλειφθούν από το πρόσωπο της γης το συντομότερο δυνατόν, αλλά αρκεί να διαβάσεις ή να ακούσεις τα παραληρήματα των αυλικών του Άσσαντ για να καταλάβεις τι σημαίνει μπααθισμός και να κατανοήσεις τις ευθύνες του για την κατάντια της εγγύς ανατολής. 

Πάντως και τα φονταμενταλιστικά ζόμπι και οι μπααθιστές του Άσαντ μαζί με τους Χεζμπολάδες συμμάχους τους, έχουν πάντα έναν λόγο να πούνε για την «σιωνιστική οντότητα». 

Υπάρχει μια «αιθέρια» και «υπέρτατη» αντισημιτική/αντισιωνιστική ιδεολογική ένωση στο ουράνιο επέκεινα του αραβο-ιρανικού και τουρκικού κόσμου. 

Στο τέλος θα το πιστέψουμε και μεις πως οι Ισραηλινοί και οι Σιωνιστές είναι πίσω από όλα αυτά, τόση αραβο-ιρανο-τουρκική επιμονή στην ψύχωση κάποια βάση θα έχει, δεν μπορεί! Λέμε τώρα...εννοείται αστειευόμαστε. 

Πάντως τους αξίζει όλους αυτούς, τους αξίζει περιφρόνηση και η σωστή απαξίωση, η σωστή τοποθέτηση. Αναρωτιέμαι στ' αλήθεια τι έκανε να υπάρχει τέτοια ψυχική και ιδεολογική αθλιότητα και στην χώρα μας. 

Ένα μείγμα ορθόδοξης (παλαιο-ορθόδοξης και νεο-ορθόδοξης) παράδοσης αντισημιτισμού, η συνέχιση της ιδεολογικής «παράδοσης» της ελληναράδικης χιτλερικής ακροδεξιάς, ο νέος κομμουνισμός της μεταπολίτευσης και ο νεο-αναρχισμός ως φορείς ενός ασυνάρτητου φιλο-αραβισμού..

Τι άλλο;

 

------

 

3.

Υπάρχει ένα γεωστρατηγικό πλέγμα στην Εγγύς Ανατολή το οποίο παρουσιάζεται συνήθως ως μια επίπτωση (ή μια από τις επιπτώσεις) ενός γεγονότος, ευρύτατης σημασίας: της θραύσης της στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ (προ-ισλαμιστικού προ-θεοκρατικού) Ιράν και Ισραήλ. Αυτή η συμμαχία είχε βέβαια εδραιωθεί «υπό τις ευλογίες» των Η.Π.Α, αλλά στηρίζονταν σε σταθερά εθνοτικά και πολιτικά δεδομένα.  

Ας ιχνογραφήσουμε κάποια δεδομένα, για να δούμε την στρατηγική σημασία του συγκεκριμένου γεωστρατηγικού γεγονότος της θραύσης και της καταστροφής αυτής της συμμαχίας: 

Το Ιράν, υπό την εθνοτική ηγεμονία των Περσών, ήταν πάντα μια σημαντική δύναμη στην Εγγύς Ανατολή σε όλες τις φάσεις του ιστορικού χρόνου, και διατήρησε αυτήν του την ισχύ παρά τον εξισλαμισμό και την μερική «αραβοποίηση» τού εθνοτικο-πολιτισμικού του θεμελίου, πράγμα που φαίνεται ακριβώς και στην κοινωνικο-ιστορική επιλογή του σιιτισμού (από μέρους της περσικής άρχουσας τάξης αλλά και του περσικού λαού) ως μιας εκδοχής ακριβώς (του Ισλάμ) που εδραιώνει μιαν κάπως σταθερή διάκριση μεταξύ Ιράν και αραβικού κόσμου. 

Αυτή η θρησκευτική διαφοροποίηση ενώ δεν είναι εκ της «φύσης» της εθνική ή εθνοτική, λειτουργεί στην περίπτωση του Ιράν έτσι, εφόσον δίνει την δυνατότητα στους Πέρσες-Ιρανούς να αποτελούν μια σχετικά διαφοροποιημένη ισλαμική οντότητα χωρίς να υπάρχει δυνατότητα η ειδική αυτή ισλαμική ταυτότητα να λειτουργήσει απο-ιρανοποιητικά. 

Αυτό συμβαίνει διότι ο σουνιτισμός έχει επιδείξει σημαντική δυσανεξία στην δυνατότητα συνεννόησης με τον σιιτισμό (όλους τους κλάδους του), και αυτή η δυσανεξία συμβαίνει για βαθύτερους δομικούς δογματικούς οντολογικούς λόγους. 

Ο σιιτισμός θεωρείται από τους σουνίτες λόγιους, ακόμα και τους μετριοπαθέστερους, ως κάτι που υπερβαίνει τα όρια μιας τυπικής αίρεσης, προσδιορίζεται μάλλον ως μια σχεδόν άλλη θρησκεία, εφόσον θεωρείται ότι σε αυτόν παραβιάζεται έμμεσα η απόλυτη μονοθεϊστική αρχή καθώς και η αρχή της τελικής μοχαμεντικής προφητείας. 

Οι Πέρσες όμως δια του σιιτισμού όχι μόνον «έσωσαν» τον εθνοτικό/εθνικό αυτοκαθορισμό τους αλλά απέκτησαν και ένα εργαλείο ηγεμονίας επί των ομοδόξων τους Αράβων σιιτών (και όχι μόνον), κατόρθωσαν δηλαδή να δημιουργήσουν, δια του υιοθετηθέντος σιιτισμού, μιαν έμμεση και διεισδυτική περσική κυριαρχική ταυτότητα, εφόσον το κέντρο του σιιτισμού παρέμεινε το Ιράν, και μόνον συμβολικά το νότιο Ιράκ (με τους σιιτικούς ιερούς τόπους κ.λπ).  

Όπως οι Άραβες αλλοτρίωσαν μάζες άλλων ξένων εθνών, τις αραβοποίησαν δια της βίας ή δια του Ισλάμ, εφόσον η ιερή γλώσσα του Κορανίου είναι μόνον τα αραβικά («γλώσσα του Αλλάχ»), έτσι και οι Πέρσες δια του αρχικά αραβικού σιιτισμού περσοποιούν κάθε Άραβα Σιίτη. 

Ας θεωρήσουμε βέβαια όλο αυτό το παιχνίδι της αραβικής και της περσικής ταυτότητας και ως ένα σύστημα ακατάλυτων δεσμών. 

Οι Πέρσες όσο καθορίζονται από το Ισλάμ, ακόμα και το σιιτικό που το έχουν «καπελώσει», ηγεμονεύονται εν μέρει από την (ισλαμική) αραβική κουλτούρα, εφόσον υφίσταται μια καθοριστική/καθορίζουσα «αραβική» αξιακή δομή: η αραβική γλώσσα ως η αποκλειστική γλώσσα του απόλυτου υπερβατικού. 

Οι Ιρανοί κληρικοί γνωρίζουν απταίστως αραβικά, εκτός από το Κοράνι, κάθε βαθιά πιστός ή ιερατικά εμπλεκόμενος με το ιερό βιβλίο του Ισλάμ πρέπει να ξέρει Αραβικά. 

Το Κοράνι ως το απόλυτο κείμενο δεν έχει «μετάφραση».  

Από την άλλη οι σουνίτες Άραβες έχουν βρει τον κακό μπελά τους με τον σιιτισμό, εφόσον εκ των πραγμάτων αυτός λειτουργεί ως το μακρύ ηγεμονικό χέρι του Ιράν. 

Στο ίδιο το Ιράν ως Περσία όμως υπάρχει ένα βαθύτερο πρόβλημα, που άπτεται της θρησκείας αλλά δεν περιορίζεται στον παράδοξο και παράξενο εθνο-θρησκευτικό και αυτοκρατορικό αυτοπροσδιορισμό του: 

Το Ιράν ως Περσία είναι μια περήφανη αυτοκρατορική χώρα, οι Πέρσες δεν θυσιάζουν ούτε θα θυσιάσουν ποτέ την ιστορική περσική τους ταυτότητα στον βωμό κανενός Ισλάμ, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει με τους Άραβες, οι οποίοι έχοντας εξασφαλίσει την βαθιά αραβική γλωσσο-οντολογική ταυτότητα του Ισλάμ (αν δεν το ξέρετε, ότι και να λένε οι Άραβες φονταμενταλιστές, ο Αλλάχ είναι και θα μείνει μόνον Άραβας) δεν κόπτονται για να περιχαρακώσουν την ειδική αραβική ταυτότητα. 

 Η αραβική «ταυτότητα» είναι μια διαρκής αλλά εξασφαλισμένα περιχαρακωμένη ροϊκή ταυτοτική δομή, η οποία «κινείται» στα πλαίσια/όρια της γλώσσας-ως-υπερβατικό-στοιχείου και του απόλυτου μονοθεϊσμού.  

Οι Πέρσες αντίθετα πρέπει να αγωνίζονται συνέχεια να απο-αραβοποιούν την ταυτότητά τους, και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο ακόμα και στο πλαίσιο της «αιρετικότητας» του σιιτισμού. 

Υπάρχει άρα στο βάθος του περσικού ταυτοτικού αγώνα ένας ισχυρός βαθμός εξω-ισλαμικής δυνατότητας ή αναγκαιότητας, οι Πέρσες κυρίως αλλά και γενικότερα οι σιίτες (τελικά), έχουν μια εσωτερική ροπή προς την εγκατάλειψη του Ισλάμ.  

Η νεώτερη περσική μοναρχία, οι Σάχες του 20ου αιώνα, χωρίς να φτάσουν στο σημείο να απαρνηθούν το Ισλάμ, ένωσαν την πνευματική ρίζα του αρχέγονου ιρανικού-περσικού αυτοκρατορικού πολιτισμού με τα αιτήματα της νεωτερικότητας, σε μια αυταρχική μορφή βέβαια, και υπό την τελική καθοδήγηση των Η.Π.Α.Το Ιράν έγινε σε αυτή την περίοδο όχι μόνον μια «υλική» γεωπολιτική «επένδυση» των Η.Π.Α (σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο) αλλά και μια σημαντική αντι-αραβική και κατ'ουσίαν αντι-ισλαμική «επένδυση», από δίπλα λοιπόν και ειδικά για τον τελευταίο λόγο έσπευσε και το Ισραήλ. 

Αυτή την «επένδυση» την χάλασαν οι Μουλάδες και οι Αγιατολάδες, πάνω στην βάση όμως ενός πραγματικού λαϊκού θεοκρατικού κινήματος, ίσως και με την βοήθεια ευρωπαϊκών κύκλων. 

Το ιρανικό παιχνίδι της περσικής ταυτότητας αναδιατυπώθηκε ριζοσπαστικά, και αντί να έχουμε μιαν βαθμιαία απο-ισλαμοποίηση εκκοσμίκευση, καρφί στην καρδιά του αραβικού θεοκρατισμού, είχαμε μια νέα ισλαμική και περσική ταυτότητα με αξιώσεις και ικανότητες ισχύος πολύ μεγαλύτερες από αυτές που διαφαίνονταν αρχικά. 

Αυτή η ανατροπή είχε συγκλονιστικές επιπτώσεις στην καρδιά της δυτικής στρατηγικής αλλά και της στρατηγικής του Ισραήλ. 

Ας δούμε όμως τις βαθύτερες υλικο-νοητικές διαστάσεις αυτής της στρατηγικής και τον λόγο τελικά της ισραηλινής εμμονής με το Ιράν: Αυτό που χάλασαν οι Μουλάδες ήταν σημαντικότερο από τον δυτικό έλεγχο στις πετρελαιοπηγές του Ιράν. 

Το σιιτικό θεοκρατικό μείγμα και η ιρανική πολιτισμική ηγεμονία, δηλαδή ο ακατάβλητος και πανίσχυρος αρχαίος περσικός πολιτισμός σε μια παράξενη «αιρετική» ένωση με το Ισλάμ, δεν λειτούργησαν μόνον ως μια πηγή για μια νέα μη δυτική ηγεμονία στην καρδιά της Εγγύς Ανατολής, αλλά και ως ένα πρότυπο ακόμα και προς τους «εσωτερικούς εχθρούς» της, τους σουνίτες Άραβες. 

Ενώ η αμερικανική και ισραηλινή εμμονή φαίνονται ιστορικά παράλογες, όσον αφορά την δυναμική που απελευθέρωσε το σιιτικό Ιράν εφόσον η διαίρεσή του με τους σουνίτες παραμένει, τελικά αποδείχθηκε και αποδεικνύεται ακόμα ευφυής τόσο στο γεωπολιτικό «ρεαλιστικό» επίπεδο ανάγνωσης των πραγμάτων όσο και στο ιστορικά σημαντικότερο τελικά πολιτικο-διανοητικό (πολιτειακό) επίπεδο. 

Η στρατηγική σημαντικότητα του Ιράν αποδείχθηκε από την άνοδο της ισχύος του, και αυτή η άνοδος ήταν συναρτώμενη όχι μόνον με τις ενεργειακές πηγές που είχε «εντός» του αλλά και τις ισχυακές διανοητικές δυνατότητες που του έδινε και του δίνει ο μη αραβικός ταυτοτικός αυτοκαθορισμός του. 

Αυτή η διανοητική δύναμη και η ιρανοπερσική ιδεολογική/πολιτισμική ηγεμονία όχι μόνον έδωσε στο ίδιο το Ιράν μια μεγάλη ώθηση στο πεδίο της ισχύος, αλλά γονιμοποίησε (παρά την θέληση τής ίδιας τής σιιτικής θεοκρατικής ηγεσίας) και τον σουνιτικό θεοκρατισμό.  

Μπορεί οι σουνίτες να είναι ακόμα ανίκανοι να ορθώσουν μια πολιτειακή δομή με αξιώσεις και ικανότητες παγκόσμιας ισχύος, αλλά το Ιράν, ακριβώς δια της μη αμιγώς ισλαμικής περσικής του ταυτότητας, τους έδειξε τον δρόμο προς τον νέο αραβικό φονταμενταλισμό. 

Αυτό τον νέο φονταμενταλισμό προσπαθεί να αξιοποιήσει τώρα και η σουνιτική Τουρκία, έχοντας και η ίδια τις δικές της μη-αμιγώς ισλαμικές και μη αραβικές παραδόσεις ισχύος και κυριαρχίας. 

Αντιστρόφως, εξηγώντας πάλι την αμερικανική και ισραηλινή ευφυή εμμονή αλλά και χρησιμοποιώντας την και εμείς, θα θέταμε προ των οφθαλμών μας το εξής ενδεχόμενο: 

Αν το Ιράν έχανε την ισλαμική ή ισλαμιστική του ταυτότητα, αν καταστρέφονταν η ισχύς του θεοκρατικού καθεστώτος και αυτό έχανε τελικά την εξουσία (δια ενός πολέμου ή δια πολλών μορφών διάλυσης), αναγκαστικά το Ιράν θα γύρναγε, ως ακέραιο εθνικά ή ως ομοσπονδία εθνών, σε μια εκδοχή κοσμικού εθνικισμού, εντελώς αδιάφορη προς τον ισλαμισμό ακόμα και τον σιιτικό, όσο αυτός τουλάχιστον διατηρεί εξουσιαστικές αξιώσεις. 

Αυτό κι αν θα ήταν η καταστροφή των Αράβων εθνοθεοκρατών. 

Και των Ρώσων εθνικιστών όμως. 

Μπορεί οι Αμερικάνοι και οι Ισραηλινοί να σκέπτονται πάντα τα άμεσα αποτελέσματα της απώλειας ισχύος του Ιράν, προς όφελός τους, αλλά ταυτόχρονα έχοντας επίγνωση της εσωτερικής δυναμικής του περσικού πολιτισμού, γνωρίζοντας την μη αραβική δυναμική του, προσδοκούν σε μια πιθανή μελλοντική στρατηγική συμμαχία με ένα μη αραβικό ιστορικό έθνος. 

Για την δύση και το Ισραήλ υπάρχουν 2 ισοδύναμα σενάρια για ένα μετα-θεοκρατικό Ιράν: 1) η αποικιοποίηση και καταστροφή του μέσω ενός διαμελισμού του ή 2) η διατήρησή του ως ηγεμονικού καπιταλιστικού εθνοκράτους χωρίς όμως το θεοκρατικό και αντιδυτικό πολιτισμικό ιδεολογικό περίβλημα τής ισχύος του. 

Αυτός ο απομακρυσμένος τώρα ορίζοντας, είναι δυνατόν να επιταχυνθεί με μια μεγάλη περιφερειακή ίσως και παγκόσμια σύρραξη. 

Και θα έχει από «κάτω του», ως ορίζοντας, την πλήρη υποστήριξη ενός σημαντικού τμήματος της ιρανικής (περσικής και κουρδικής) νεολαίας. 

Ταυτόχρονα η καταστροφή του θεοκρατικού καθεστώτος αλλά και ο περιορισμός της ισχύος, αλλά ίσως και της κρατικής επικράτειας του Ιράν, θα είναι ένα σημαντικό μήνυμα προς όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, ακόμα κι αν αυτός αρχικά ως σουνιτικός ίσως να επιχαίρει. 

Η πρώτη νέα/ημι-νεωτερική ισλαμική θεοκρατική πολιτεία, με πιθανό συνοδό της το ερντογανικό σουλτανάτο, μετατρέπονται σιγά σιγά στους κυριότερους εχθρούς της Δύσης, άρα σε αυτή τη φάση και του Ισραήλ, και στο επίπεδο ακόμα της στρατηγικής πολιτειακής, πολιτισμικής και ιδεολογικής ηγεμονίας. 

Γι' αυτό και είναι «κυνικώς» κατανοητή η σχετική αδιαφορία των δυτικών και των ισραηλινών απέναντι στα σουνιτικά εμιράτα και ψευτοχαλιφάτα. 

Αν τα εμιράτα και τα σουλτανάτα χάσουν την «καταραμένη αιρετική» πνοή τους, το «αιρετικό τζίνι» τους, το Ιράν, τότε θα καταρρεύσουν σε μια νύχτα...

------

4.

Η αλληλοεργαλειοποίηση των διαφόρων σεκτών, δογμάτων και αιρέσεων εντός του ισλαμικού κόσμου, αποτελεί ένα ολόκληρο ξεχωριστό κεφάλαιο στις ισλαμικές σπουδές, είτε αυτές υπηρετούνται από ειδήμονες θρησκειολόγους και ιστορικούς επιστήμονες είτε υπηρετούνται και χρησιμοποιούνται από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες και τις δυτικές ελίτ. 

Λόγω της πρώτης (χρονικά) έξαλλης προπαγάνδας από την σκοπιά των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, των δυτικών ιδρυμάτων κ.λπ απέναντι στους Ιρανούς φονταμενταλιστές, παραβλέφθηκαν από τις αριστερές και άλλες (συνήθως κεντροαριστερές) πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις (που στέκονταν δικαιολογημένα επικριτικά απέναντι στους δυτικούς παράγοντες) οι συγκεκριμένες δόλιες τακτικές των Ιρανών/φιλο-ιρανών ισλαμιστών και των Ρώσων σύμμαχών τους, και έτσι συνέβη μια δόλια διείσδυση των Ιρανών/φιλο-ιρανών φονταμενταλιστών και των Ρώσων πρακτόρων σε πολλούς ενεργούς χώρους της αριστεράς, κυρίως στην Λατινική Αμερική. 

Η κατάσταση είναι πραγματικά νεφελώδης στην παγκόσμια αριστερά, αν εξαιρέσουμε την ανοιχτά δυτικόφιλη νατοϊκή και φιλοσιωνιστική αριστερά, η οποία απλά δέχεται τα πυρά όλων των άλλων αριστερών χώρων και είναι εύκολος στόχος ως προς τις ξεδιάντροπες προτιμήσεις της και την πρόσδεσή της στο (φιλο-σιωνιστικό) δυτικο-ιμπεριαλιστικό αστικό κατεστημένο. 

Το νεφελώδες της κατάστασης επιτείνεται από την εχθρική συνύπαρξη, στον ευρύ χώρο της αντι-ιμπεριαλιστικής («αντι-σιωνιστικής», αντιδυτικής κ.λπ) αριστεράς, των φιλο-ιρανικών και (πρόσφατα) των φιλο-ρωσικών στοιχείων με τους φιλο-σουννίτες και φιλο-τζιχαντιστές αριστερούς συνήθως τροτσκιστικής απόκλισης (χωρίς να αποκλείονται και άλλες φατρίες, σταλινογενείς, με αναφορές στο «παλαιστινιακό κίνημα»). 

Σε αυτό το «κοινό πλαίσιο» οι διάφορες αριστερές συνωμοσιολογικές αναλύσεις ενώ περιέχουν αληθινά στοιχεία για την «άλλη πλευρά» μέσα στο «κίνημα», συσκοτίζουν την κοινή διάβρωση, όλης της αριστεράς, από τους Ιρανούς/φιλο-ιρανούς και Ρώσους παράγοντες και από τους διάφορους Άραβες σουννίτες ισλαμιστές ριζοσπάστες, είτε αυτοί είναι απλά ο εξωτερικός φλοιός ενός βαθιού ισλαμιστικού πυρήνα είτε είναι ανοιχτά και ξεδιάντροπα φονταμενταλιστές (όπως η Hamas). 

Μέσα στις γενικές αλληλοκατηγορίες, οι οποίες πάντα γίνονται στην αργκό της αριστεράς η οποία είναι μάλλον ευγενική και φανερώνει την αφέλειά της, μετατρέπεται σε αδιόρατη η κοινή ισλαμική λογική των «υποστηριζόμενων» εισοδιστών του ισλαμισμού, και έτσι μετατρέπεται σε αδιανόητη για τους αριστερούς η πιθανότητα αλληλοδιεισδύσεων και αλληλεπιδράσεων, σε πλήρη επίγνωση, μεταξύ των δύο μεγάλων κλάδων του φονταμενταλιστικού «αντι-ιμπεριαλιστικού-αντισιωνιστικού» χώρου. 

Εν ολίγοις δεν γίνεται ορατή η παράδοξη ανταγωνιστική/πολεμική και ταυτόχρονα συνεργατική σχέση μεταξύ των Ιρανών/φιλο-ιρανών (σιιτών) φονταμενταλιστών (και των φίλων τους Ρώσων) και των σουνιτών φονταμενταλιστών. 

Λίγοι μπορούν να σκεφτούν την ουσία της κοινής σκληρότητας και του κοινού πεδίου δράσης των φονταμενταλιστών, την διείσδυσή τους (όχι μόνον στην αριστερά βέβαια) στην Δύση και μάλιστα σε έναν ευρύ κύκλο του υποκόσμου των ναρκωτικών και του λαθρεμπορίου πετρελαίου, καθώς και την παράξενη σχέση τους κατά την δημιουργία του σουννιτικού εγκληματικού χαλιφάτου του ISIS. 

Η έξαλλη προπαγάνδα των δυτικών που προαναφέραμε, για την κοινή δράση Ιρανών/φιλο-ιρανών σιιτών φονταμενταλιστών και Σουννιτών φονταμενταλιστών, η οποία (δυτική και ισραηλινή) προπαγάνδα περιέχει τον εμφανή σκοπό να συσκοτιστεί η αλληλοδιείσδυση των δυτικών παραγόντων και υπηρεσιών με τον σουνιτικό φονταμενταλιστικό παράγοντα, λειτουργεί ως συσκοτιστικός ετεροκαθορισμός για την δυτική αριστερά. 

Εφόσον το λένε οι άνθρωποι της CIA και της Mossad, λένε οι ριζοσπάστες αριστεροί, θα είναι ψεύδος, και είναι εν πολλοίς ένα μονομερές ψεύδος που περιέχει μιαν μονομερή αλήθεια.  

Η εργαλειοποίηση και η έμμεση ενίσχυση του ISIS και της ιρακινής-συριακής Αλ Κάιντα (Αλ Νούσρα ή Αλ Νάσρ) από τους δυτικούς είναι γνωστή, αν και πρέπει να την «επαναλαμβάνουμε» ως πληροφορία, γνωστή είναι και η ανάμειξη (αμεσότερη) των Τούρκων, των Σαουδαράβων και των Καταριανών σε αυτό το δαιμονικό παιχνίδι. 

Γνωστή είναι πλέον και η ανάμειξη της «μετριοπαθούς» αντι-ασσαντικής αντιπολίτευσης στο σουνιτικό τζιχαντιστικό παιχνίδι. 

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αποκαλυφθεί πλήρως και μαζί τους έχει αποκαλυφθεί και ο ρόλος της δυτικής φιλελεύθερης αμερικάνικης και ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς και ακροδεξιάς, όπως και ο ρόλος της τροτσκιστικής και αυτόνομης αριστεράς, στην ενίσχυση του τζιχαντιστικού παιχνιδιού.

-----

5.

Σε άρθρο του διεθνολόγου Κ.Ράπτη (Αλλάζουν οι όροι της εξίσωσης στη Συρία και την περιοχή ) λέγεται μια όχι και τόσο τυχαία επιπολαιότητα, ότι οι Τούρκοι ισλαμοπαρανοϊκοί του Ερντογάν, προτείνουν δια του πρωθυπουργού τους Γιλντιρίμ στον Άσαντ και τους Ρώσους, μια μορφή «κοσμικού καθεστώτος». 

Όχι, προτείνουν ό,τι είναι δυνατόν να υπάρξει ως συνύπαρξη Σιιτών και σουνιτών φονταμενταλιστών, πολιτοφυλακών, δολοφόνων και φασιστών συμμοριτών κάθε είδους, αρκεί να καταστραφούν οι Κούρδοι. 

Και οι νεοτσαρικοί, σε πρώτη φάση το αποδέχονται, για τον Άσαντ και το Ιράν δεν μπορώ να ξέρω, για τους σουνίτες φονταμενταλιστές τι να σας πω, ο Αλλάχ ξέρει, που να ξέρουμε εμείς [πάντως και οι Μουλάδες δέχτηκαν το αμαρτωλό σουλτανάκι στην αιρετική αγκαλιά τους].  

Ας είναι καλά η ορθόδοξη και οθωμανική παράδοση καταστροφής αδυνάμων εθνών, αυτή τής δικής μας «ανατολής», πέρα από δυτικές υποκρισίες, πάνω από όλα ο Ύψιστος. 

Είναι δύσκολο βλέπετε, ακόμα και για ρεαλιστές διεθνολόγους της πολυπολικής ευελιξίας να χωνέψουν την ορθοδοξομηδενιστική διεθνοπολιτική καθαρματοσύνη. 

Ποιος δυτικός μηδενισμός και κουραφέξαλα, εδώ έχουμε διδασκάλους κυνισμού και μηδενισμού, σιγά μη κολλήσουν τα παιδιά. 

Την σατανική λαβίδα Ρώσων, Ιρανών, Τούρκων εθνικιστών θεοκρατών απέναντι στους Κούρδους δεν την βλέπουν μερικοί; δεν τους πείραξε που ο ορθόδοξος Τσάρος και ο άξονάς του τακίμιασε με ό,τι βρωμερότερο υπάρχει στην παγκόσμια πιάτσα για να σώσει την βάση του στην Συρία; δεν τους πείραξε ότι ο ορθόδοξος Τσάρος έχει «κατορθώσει» τώρα, δεν ξέρουμε τι θα κάνει μετά, να ενώσει κάτω από την φτερούγα του και τους μπααθιστές δολοφόνους του Άσσαντ, τους Τούρκους ισλαμοφασίστες και τους Ιρανούς/Χεζμπολάδες φονταμενταλιστές;

 ΜΕ ΕΝΑΝ ΣΚΟΠΟ:

Την απομόνωση και εξόντωση του μόνου δημοκρατικού λαού στην περιοχή, χωρίς κράτος. Συγγνώμη κύριοι, αλλά σε αυτό τον πόλεμο δεν θα «είμαστε μαζί».. 

-----

 

6.

Η διεθνής πραγματικότητα δεν είναι απόλυτα προβλέψιμη, δεν ξέρω αν είναι καν προβλέψιμη κατά προσέγγιση. Αυτό όμως για το οποίο είναι πάντα πρόσφορη είναι για να συντρίβει τους ευσεβείς πόθους περιφερειακών υπο-παιχτών ή φαντασιακών παιχτών (που δεν είναι καν παίχτες) που περιμένουν άλλους να κάνουν την δουλειά. 

Ποια δουλειά; Να πραγματώσουν αλλότριες φαντασιώσεις και επιθυμίες, πόθους και παλαβούς οραματισμούς. 

Αφού κάποιοι έχουνε προσπεράσει την απίστευτη δυσκολία να αποκτήσει μια κυριαρχική κουρδική οντότητα πρόσβαση στην Μεσόγειο Θάλασσα, τώρα προσπαθούνε, παρά τα γεγονότα που καίνε, να διατηρήσουν αλώβητη (στην ψυχή τους και την ψυχή των «πιστών» τους) την ελπίδα να ενωθούν τα αναδυόμενα κουρδικά καντόνια σε μια κυριαρχική αυτόνομη οντότητα. 

Κανονικά θα έπρεπε να «ρίχνω» (δικαιολογημένες) επιτιμητικές αναφορές, το έχω ήδη κάνει στο παρελθόν με «κόστος» όσον αφορά το «κύρος» μου ως «σοβαρού αναλυτή» (να μας λείπει αυτή η γελοιότης), αλλά θα προσπαθήσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Ποιος φαντασιόπληκτος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα υπήρχε διάσπαση της εδαφικής κυριαρχία της Τουρκίας στο σημείο κατάληξης του υποθετικού κουρδικού διαδρόμου (στην Μεσόγειο) χωρίς να προκληθεί (τουλάχιστον) τεράστιος περιφερειακός πόλεμος; 

Επίσης, ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι περιοχές της βορειοδυτικής Συρίας, οι οποίες δεν κατοικούνται από Κούρδους, θα έθεταν εαυτόν στην εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού; 

Ρίξτε μια σοβαρή ματιά στον χάρτη, και σε όλες του τις διαστάσεις (οικονομικές, κυριαρχικές, εθνολογικές) και πείτε μου αν έχω άδικο.

Τέλος πάντων. 

Νομίζω πως η κυριότερη επιθυμία των Κούρδων αυτονομιστών ήταν (και είναι) η ένωση όλων των κουρδικών εδαφών στην Συρία και το Ιράκ, και αυτή η επιθυμία είναι ήδη υπερβολικά δύσκολο να πραγματοποιηθεί, από τη στιγμή που όλη η Τουρκία (πλήν Κούρδων ΡΚΚ και φιλο-ΡΚΚ, αριστερών, ήτοι πλην του 15% του πληθυσμού) έχει αναγορεύσει αυτό το ενδεχόμενο στον κύριο εθνικό κίνδυνο. 

Για να σας δώσω να καταλάβετε, αυτό το ενδεχόμενο θεωρείται για τους Τούρκους (ηγεσία και λαό) τόσο αντίθετο με την Τουρκία ως κυριαρχική και εθνική οντότητα, που οι Τούρκοι θα ασχολούνται με αυτό ακόμα κι αν δεχτεί η ανθρωπότητα επίθεση από εξωγήινους. Εμείς (και οι Κούρδοι) θα ασχολούμεθα πως θα αμυνθούμε απέναντι στα «πράσινα ανθρωπάκια με τις κεραίες», και οι Τούρκοι θα αναρωτιούνται αν αυτά θα βοηθήσουν τους Κούρδους να αποκτήσουν τον περίφημο κουρδικό τους διάδρομο (εδαφική συνέχεια) στην Βόρεια Συρία και το Ιράκ. 

Όλες οι συμμαχίες, τωρινές και μελλοντικές, των Τούρκων δομούνται πάνω στην αποτροπή αυτού του περίφημου διαδρόμου. 

Πάμε τώρα στα άλλα, τις συνέπειες αυτού του συγκεκριμένου απόλυτου ορίου που θέτουν οι Τούρκοι. 

Είναι άξιο απορίας πως όλοι μας δεν είχαμε προβλέψει πως κάποια στιγμή οι Τούρκοι θα έμπαιναν στην μέση αυτού του υποθετικού διαδρόμου. 

Ακόμα και αυτό το αφήσαμε στο πεδίο της ενδεχομενικότητας, ενώ από ό,τι φαίνεται είναι η νομοτέλεια της τουρκικής εθνικής πολιτικής και γεωπολιτικής. 

Επίσης, από ό,τι φαίνεται, όλοι οι υπόλοιποι αντίπαλοι-εχθροί των Κούρδων, και οι σύμμαχοί τους, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συμμαχήσουν μεταξύ τους, ακόμα κι αν σφάζονται στο πεδίο της μάχης, για να συντρίψουν αυτό το κουρδικό όνειρο. 

Οι Η.Π.Α, ως η μοναδική άμεση συμμαχική δύναμη προς τους Κούρδους (η άλλη είναι το Ισραήλ, το οποίο είναι -ακόμα;- μακριά από την άμεση εμπλοκή), δεν είναι νομίζω διατεθειμένες να τα σπάσουν ολοκληρωτικά με την Τουρκία για να βοηθήσουν τους Κούρδους να πετύχουν τον στόχο τους. 

Πάντως δεν είναι διατεθειμένες να το πράξουν αυτό θέτοντας όλες τις άλλες στρατηγικές τους σε κίνδυνο. 

Η Ρωσία, όχι μόνον ως σύμμαχος της Συρίας (του Άσσαντ) του Ιράν αλλά και ως παίχτης στον αραβικό κόσμο, δεν έχει κανέναν λόγο να υποστηρίξει τους Κούρδους σε σχέση με αυτό τον στόχο, από την στιγμή που αυτοί είναι αναγκαστικά προσδεδεμένοι στην δυτική και την ισραηλινή στρατηγική-τακτική. 

Βέβαια, αν ψάξουμε κάτω από τις γραμμές θα δούμε πως οι Ρώσοι εθνοκρατιστές έχουν το μυαλό να καταλάβουν πως μια έντονη κουρδική παρουσία θα τους ωφελούσε και αυτούς κατά κάποιο τρόπο. 

Η Ρωσία είναι μια κατ' ουσίαν δυτική κοινωνία με έντονες ταυτοτικές αναζητήσεις και δεν έχει κανέναν λόγο να αποξενωθεί από ένα μη αραβικό μη ισλαμιστικό Κουρδιστάν, της όποιας μορφής. 

Απλά αυτό που προέχει για το ρωσικό σύστημα της αναδυόμενης ηγεμονίας είναι η αποβολή της Δύσης από την Εγγύς Ανατολή. Θεωρώ πως αυτός ο ρωσικός πόθος, άσχετος και εχθρικός προς τον κουρδικό, δεν είναι απραγματοποίητος ίσως (σε κάποιον χρονικό ορίζοντα, ή και σχετικά άμεσα) αλλά είναι ανόητος, αντιδραστικός, όπως δομείται και σε αναφορά προς την οπτική των Ρώσων για την Εγγύς Ανατολή, και επιπλέον πιθανόν περιέχει και έναν άλλο εσωτερικό ιδεολογικό προσδιορισμό που είναι για μένα ακόμα ανησυχητικότερος: την στρατηγική επίθεση στο Ισραήλ.

Η αποβολή της Δύσης από την Εγγύς Ανατολή, έτσι που είναι τα πράγματα, σημαίνει συν τοις άλλοις την προβολή ενός αντισημιτικού σχεδίου βάθους, το οποίο ενθουσιάζει κάθε φασιστική φαντασίωση στον πλανήτη. 

Αν οι αραβικοί λαοί δέχονταν το Ισραήλ, πράγμα απίθανο όσο έχουν τις συγκεκριμένες ιδεολογικές και θεολογικές καταβολές, τότε ακόμα και μια αποβολή της ιμπεριαλιστικής δύσης δεν θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για το Ισραήλ, αλλά και για την δημοκρατία ευρύτερα στην περιοχή. 

Με τις σημερινές συνθήκες πολιτικής και σκέψης, η πλήρης αποβολή της Δύσης, ή ακόμα και μια ισχυρή αποδυνάμωσή της, θα έχει μόνον αντιδραστικές συνέπειες, και τελικά θα αποτελέσει και για τους Ρώσους μια τελική ήττα. 

Οι Ρώσοι χωρίς τους δυτικούς στην Εγγύς Ανατολή θα αποβληθούν ακόμα πιό γρήγορα. Αλλά αυτά είναι τα πιό ριζοσπαστικά σενάρια. Δεν τα αποκλείω, αν τα πράγματα αποκτήσουν μια βιαιότερη δυναμική, κάθε άλλο, αφού η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού δεν είναι και το καλύτερο πλαίσιο για να ελπίζει κανείς σε μια ειρηνική δυναμική των διεθνών πραγμάτων.

Ας επιστρέψουμε όμως στο συγκεκριμένο πλαίσιο:

Ο Κουρδικός διάδρομος, έστω ο ρεαλιστικός -χωρίς διέξοδο στην Μεσόγειο, είναι σχεδόν ανέφικτος εκτός κι αν οι ίδιοι οι Κούρδοι κάνουν ένα στρατιωτικό θαύμα και ταυτόχρονα ο Ερντογάν και το καθεστώς του εξαφανιστούν σε κάποια ενδοτουρκική ταραχή. 

Και πάλι όμως, γιατί οι Η.Π.Α να μην σαμποτάρουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην γέννησή του; 

 Ποιος είναι ο λόγος να ρισκάρουν τόσο θηριώδεις αναστατώσεις, χωρίς να υπάρχει μάλιστα και κάποιο σενάριο για εδαφική παρουσία τους; (πεζικό) Αν υποθέσουμε μόνον ότι η Τουρκία ταχθεί με την Ρωσία, σε ένα υποθετικό στρατιωτικό αντιδυτικό μέτωπο, και επιχειρήσουν να αποβάλουν εκείνη την στιγμή την Δύση, θα μπορούσαν οι Η.Π.Α να χρησιμοποιήσουν το αναδυόμενο Κουρδιστάν ως χειρουργική λαβίδα για να διαλύσουν την Τουρκία, τον ισλαμισμό, αλλά και τους Ρώσους. 

Μιλάμε τότε για έναν παγκόσμιο πόλεμο, και δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως ένας τέτοιος πόλεμος μπορεί να προκαθοριστεί τόσο εύκολα και μάλιστα στην βάση των κουρδικών εθνικών πόθων. 

Από την άλλη όμως ένα ερώτημα με βασανίζει: Είναι λογικό να σκεφτούμε άλλα, φριχτά, σενάρια;

Μια ισχυρή σκοτεινή δυναμική των πραγμάτων, στον αραβικό/ιρανικό και τουρκικό ισλαμιστικό αλλά και απλά «ισλαμικό» κόσμο, αλλά και στους κοσμικούς εθνικιστές όπως αυτοί συνεχίζουν να «κολυμπάνε» μέσα στον αραβικό και τον τουρκικό κόσμο, έχει να κάνει με την επιθυμία εξόντωσης των Κούρδων. 

Οι Κούρδοι και το Κουρδιστάν είναι το σημαντικότερο εμπόδιο στους Τούρκους εθνικιστές και ισλαμοφασίστες και στους Άραβες ανάλογους. 

Υπάρχει λοιπόν πλέον ένας δίδυμος στον αντισημιτισμό καταστροφικός πόθος, ο αντικουρδισμός, και ένας δίδυμος προς τον δυτικό φασισμό ανατολικός φασισμός και όλα αυτά πιθανόν δεν θα σταματήσουν παρά σε ένα μπούνκερ που θα γίνει στάχτη, σε ένα μεσανατολικό «Βερολίνο», δεν θα σταματήσουν αν δεν υπάρξει μια μεγάλη καταστροφή στην καρδιά του τουρκικού και αραβικού/ιρανικού κόσμου. 

Το θράσος των ισλαμιστών να μεταφέρουν τον πόλεμο μέσα στην Δύση, δημιουργεί μια εικόνα ανησυχητικής διάρκειας και βαθύτητας στην διένεξη που αυτοί πλέον προκαλούν όπως είναι συγκεκριμένα δομημένη. 

Δεν έχει σημασία πλέον να τα ανάγουμε όλα στις ευθύνες της Δύσης και του ιμπεριαλισμού. 

Είναι σαν να μιλάμε συνέχεια για την ληστρική για την μεσοπολεμική Γερμανία συνθήκη των Βερσαλλιών, και να μην καταλάβουμε ότι έχουμε ενταχθεί έτσι στην ρητορική των Ναζί. Έχουμε μπει σε άλλη φάση. 

Και δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις διανοητικές και ιδεολογικές δυνατότητες της Δύσης να κατανοήσει το στρατηγικό βάθος της νέας πρόκλησης, ακριβώς κιόλας και εφόσον παραμένει ένοχη για τον ιστορικό σχηματισμό της.

-----

7.  

Ορθώς επισημαίνεται από πολλούς αναλυτές η ιδιαίτερη ηγεμονική δύναμη του Ιράν, και αναλύονται οι πολιτισμικές, πνευματικές άρα και πολιτειακές ρίζες αυτής της δύναμης. 

Είναι προφανές πως συμφωνούμε ως προς την «μέτρηση» της ισχύος του Ιράν και ειδικότερα ως προς την ουσία αυτής της ισχύος, η οποία δεν είναι αυτή που εκφράζεται μόνον στην επιφάνειά της, ήτοι στην οικονομία, την τεχνική, τον στρατό κ.λπ. 

Ορθώς πάλι επισημαίνονται τα αποτελέσματα της δυτικής ανοησίας και αδυναμίας. 

Θέλω να προχωρήσω σε μια εκτενέστερη ανάλυση, η οποία αφορά στην πολιτική της Δύσης. 

Είναι προφανέστερο του προφανούς πλέον πως η Δύση υποτίμησε αυτή την μεγάλη δύναμη, πολλές φορές μάλιστα, τόσες φορές που αυτό δείχνει μεγάλο πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητας. 

Καταρχάς υποτίμησε την δύναμη αυτή με την άθλια αντιμετώπιση του δημοκρατικού κινήματος του Μοσαντέκ, και την άκριτη και στενόμυαλη υποστήριξή της στον Σάχη και το καθεστώς του. 

Η προσπάθεια των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να καταστείλουν μαζί με τον Σάχη το εθνικό δημοκρατικό κίνημα του Μοσαντέκ, δεν ήταν μόνον μια ανοησία στο πολιτικό επίπεδο αλλά και μια ένδειξη ότι ο δυτικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός δείχνει αδυναμία, ίσως δομική, να μοιραστεί το οικονομικό πλεόνασμα και την πολιτική/στρατιωτική ισχύ με κάποια πραγματική εθνική αστική τάξη των χωρών της περιφέρειας. 

Αυτό σημαίνει πως όταν εμφανίζεται η εθνική αστική τάξη μιας περιφερειακής χώρας ως απαιτούσα, στην ίδια την χώρα της, ένα σημαντικό μερίδιο οικονομικής και πολιτικής-στρατιωτικής και γεωπολιτικής ισχύος, τότε η Δύση προτιμά σχεδόν πάντα τους φιλοδυτικούς συνεργάτες της και αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις ακόμα και μέσα στην αστική τάξη που επιθυμούν μόνον την ύπαρξή τους ως τοποτηρητών της δυτικής κυριαρχίας. 

Επειδή υπάρχει νομοτέλεια, μετά την μακρόχρονη καταστολή των εθνοαστικών δυνάμεων και δυναμικών της όποιας περιφέρειας, αυτές επιστρέφουν με αγριότερη ίσως και ολοκληρωτική μορφή. Πριν τους Μουλάδες και τους Αγιατολάδες υπήρχε στο Ιράν ένα ισχυρό εθνικό δημοκρατικό κίνημα υπό τον Μοσαντέκ και μόνον όταν αυτό καταστράφηκε και οι ηγετικοί του συντελεστές φυλακίστηκαν, διώχθηκαν, εξαφανίστηκαν ή και απωθήθηκαν στο εξωτερικό από το καθεστώς του Σάχη, μόνον τότε άρχισε να αναδύεται η ισλαμοφονταμενταλιστική παράταξη του εθνικού αγώνα ενάντια στην δυτική κυριαρχία. 

Οι φονταμενταλιστές ήρθαν ως το τελευταίο χαρτί του ιρανικού έθνους ή κόσμου, για να εκδιωχθεί ο δυτικός δυνάστης και οι φιλοδυτικοί τοποτηρητές του.  

Τότε αναδύθηκαν και οι λαϊκές δυνάμεις του θεοκρατικού κινήματος αντιδυτικής αντίστασης, όταν δηλαδή η προοδευτική νεολαία, η διανόηση, οι προοδευτικοί αστοί και οι προοδευτικοί αξιωματικοί, καταστράφηκαν από το καθεστώς του Σάχη. 

Βλέπουμε λοιπόν πως η Δύση αδυνατεί να δεχτεί τις περιφερειακές αστικές δυνάμεις όταν αυτές ορθώνουν ανάστημα, και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έρχονται άλλες σκοτεινές δυνάμεις για να καλύψουν το κενό και το καλύπτουν καταστρέφοντας περισσότερο τα πράγματα. 

[Ρωσικό παράδειγμα: Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε, φέρνοντας και το ρωσικό παράδειγμα, πως ακόμα και ο μαφιόζος πράκτορας Πούτιν προήλθε ακριβώς από το καθεστώς του αρλεκίνου των δυτικών Γέλτσιν. 

Βέβαια και ο μεθύστακας Γέλτσιν λίγο πριν φύγει για τον παράδεισο των αλκοολικών είχε ένα «ξύπνημα» με τον πόλεμο της Τσετσενίας: σε αυτό τον πόλεμο αναδύθηκε η νέα μαφιόζικη εθνικιστική και νεο-ιμπεριαλιστική Ρωσία. Πολιτικοί με ήπια εθνική γραμμή, αλλά όχι δούλοι, όπως ήταν (και είναι) ο κατασυκοφαντημένος Γκορμπατσόφ, δεν ήταν αρεστοί στην Δύση, και όταν έπαψαν να βολεύουν, προτίμησαν τον μεθύστακα Γέλτσιν και μετά βέβαια έφαγαν στη μάπα και τρώνε τώρα στη μάπα τον μαφιοζοΠούτιν..  Ας προχωρήσουμε. 

Η άνοδος των Μουλάδων έβαλε τα «κυριαρχικά πράγματα» στην θέση τους.  Το Ιράν είναι μια μεγάλη δύναμη και με τους Μουλάδες απέκτησε την πραγματική θέση του ως ισχυακή μονάδα στις διεθνείς σχέσεις και στην περιοχή. 

Το κόστος όμως για τον ίδιο τον πολυεθνικό ιρανικό λαό αλλά και για τους καθαυτό Πέρσες είναι μεγάλο. 

Το καθεστώς είναι εφιαλτικό, το καθεστώς είναι φασιστικό, θα έλεγα χωρίς ενδοιασμό πως το καθεστώς είναι στην ιστορική πρωτοπορία του ισλαμοφασισμού. 

Η δεύτερη ανοησία της Δύσης φαίνεται πως ήταν ο πόλεμος (ιμπεριαλιστική επέμβαση) στο Ιράκ, αλλά είχε στην πραγματικότητα προηγηθεί ο ιρανο-ιρακινός πόλεμος (μια φρίκη) με ευθύνη της Δύσης, του Σαντάμ Χουσεϊν αλλά και με ευθύνη ενός μεγάλου μέρους της αντι-φονταμενταλιστικής αντιπολίτευσης (των λεγόμενων «Μουτζαχεντίν του λαού») η οποία πολύ γρήγορα προσχώρησε στις γραμμές της Δύσης και του Σαντάμ με το τυχοδιωκτικό σχέδιο κατάληψης της εξουσίας μέσω μιας στρατιωτικής νίκης του Σαντάμ. 

Θέλοντας η Δύση, δια των Η.Π.Α, να οργανώσει ακόμα περισσότερο το ιρακινό ανάχωμα προς το Ιράν έκανε την επέμβαση. 

Το αποτέλεσμα ήταν πάλι το αντίθετο. 

Το Ιράκ έπεσε στην ηγεμονία του Ιράν μέσω της σιιτικής εθνοτικής πλειοψηφίας. 

Αυτοί που έμειναν μπουκάλα ήταν γενικά οι σουνίτες Άραβες, εντός και εκτός Ιράκ, και η άθλια αντίδρασή τους ήταν σε μεγάλο βαθμό (και από την πλευρά της ηγεσίας αλλά και του λαού) η ενίσχυση του φονταμενταλιστικού σαλαφιστικού αντάρτικου και η ενοποίηση ενός μέρους του μπααθισμού με τους σαλαφιστές παράφρονες. 

Παρά όλα αυτά όμως πρέπει να τονίσουμε εδώ μερικά πράγματα, ίσως δυσάρεστα για το φιλο-ιρανικό και φιλο-ρωσικό ελλαδίτικο κοινό:

1) Οι σουνίτες φονταμενταλιστές παράφρονες είχαν αρχικά συνεννοηθεί με το ιρανικό καθεστώς. Αυτό έχει αποδειχθεί. Υπήρξε μια πραγματική ιστορική συνάντηση στο Σουδάν, όπου υπήρξε μια στρατηγική ενοποίηση όλων των ισλαμιστικών φατριών. 

Επειδή όλα αυτά φανερώθηκαν μέσω δυτικών μυστικών υπηρεσιών πέρασαν στο ντούκου. 

Θεωρήθηκαν αντι-ιρανική αντι-σιιτική προπαγάνδα. 

Το τραγικό για την κοινή γνώμη της Ευρώπης κυρίως είναι ότι αγνοεί τον βαθύ κοινό στρατηγικό ορίζοντα των σουνιτών και σιιτών φονταμενταλιστών, και αγνοεί επίσης ότι υπάρχει ένας άτυπος καταμερισμός του έργου τους παρά το μεταξύ τους σφάξιμο και την αβυσσαλέα σεκταριστική και γεωπολιτική αντιπαράθεση. 

2) Το ιρανικό καθεστώς στηρίζεται στην ευφυή αφομοιωτική δράση του ιρανικού σιιτισμού, μέσα στο Ιράν, και έχει ως σκοπό την τελική περσοποίηση όλων των εθνοτήτων. 

Αυτή η μονοεθνοτική στρατηγική των φονταμενταλιστών μερικές φορές είναι ευφυέστερη από την μονοεθνοτική στρατηγική των Τούρκων, αλλά δεν είναι και τόσο «ειρηνική»: Κρεμάλες κρεμάλες κρεμάλες και μπουντρούμια, για όλες τις μη περσικές εθνότητες, και βέβαια για τους Κούρδους, κρεμάλες κρεμάλες κρεμάλες για κάθε «διαφορετικό» (εθνοτικά, σεξουαλικά, πολιτικά κ.λπ). 

Πρόκειται για ένα πράγμα που δεν έχει προοπτική και ορίζοντα.Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος της ιρανικής νεολαίας που μισεί θανάσιμα το καθεστώς, και βέβαια υπάρχει το κουρδικό αντάρτικο. Και βέβαια το κουρδικό ζήτημα θα είναι ένας από τους διαλυτικούς καταλύτες του φονταμενταλιστικού καθεστώτος. 

Οι Μουλάδες θα σπάσουν τα μούτρα τους και σε αυτό το θέμα. Είναι ζήτημα χρόνου. 

Ή θα παραχωρήσουν πραγματικά δικαιώματα αυτονομίας στις εθνότητες και δημοκρατικά δικαιώματα στην ιρανική νεολαία, είτε θα καταστραφούν.

 

-----

8.

Δεν θεωρώ το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου πολέμου απίθανο, κάθε άλλο, αλλά δεν θα είναι κάτι που θα υλοποιηθεί τόσο εύκολα (ως ενδεχόμενο). 

Οπότε όσοι είμαστε δημοκρατικοί πολίτες και γενικότερα εραστές της ειρήνης θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την στάση που θα τηρήσουμε, έχοντας όμως υπόψιν μας τα πραγματικά δεδομένα. Διευκρινίζω από εδώ πως όλη η πολεμολογική μου ενασχόληση είχε και έχει ως αξιακό της υπόβαθρο την ειρήνη και την μη βίαιη διευθέτηση των ανθρωπίνων υποθέσεων, αλλά είμαι αναγκασμένος λόγω μη βλακείας να έχω έμπροσθέν μου όλα τα ενδεχόμενα θεωρίας και πράξης. 

Αν χρειαστεί να πολεμήσουμε σε ένα πλαίσιο δημοκρατικής κοινωνικής αυτοάμυνας πρέπει να ξέρουμε τι είναι αυτό το πράγμα, δεν το επιδιώκουμε, μόνον στρατόκαβλοι και δεξιο-«σμιτιανοί» ή αριστερο-«σμιτιανοί» παράφρονες προτιμούν τον πόλεμο από την ευδαιμονία της ειρήνης, ακόμα κι αν αυτή είναι μια «άδικη» ειρήνη. Ας δούμε λοιπόν τα συγκεκριμένα ιστορικά δεδομένα και τις ταπεινές προτάσεις μας:  

Η «Ελληνική Δημοκρατία» είναι ένα μισο-κυρίαρχο μέρος της δυτικής ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας. Αν υπάρξει όξυνση και τελικά αρχίσει μια πολεμική αντιπαράθεση η θέση της θα είναι αρχικά δεδομένη στο «στρατόπεδο» αυτό. 

 Ως γνωστόν ο αντίθετος άξονας αυτή τη στιγμή είναι η συμμαχία Ρωσία-Ιράν και μακρύτερα Κίνα.  

Δεν είναι καθόλου απίθανο να προστεθεί ένας ακόμα συντελεστής πολέμου, μια διάχυτη ή πιο συγκροτημένη παγκόσμια ισλαμιστική δύναμη, η οποία πιθανόν θα παίζει έναν περιφερειακό ρόλο ή έναν σποραδικό ρόλο στις «μητροπόλεις». 

Δεν υπερεκτιμώ τις δυνάμεις αυτού του νέου πολεμικού συντελεστή, δεν σπεύδω δηλαδή να τον θεωρήσω ως δεδομένο, ακόμα. Μιλάμε πάντα για έναν πόλεμο στον ευρύτατο χώρο Ευρώπη-Μέση Ανατολή Μεσοποταμία-Βόρεια Αφρική, χωρίς να αποκλείω και μια ευρύτερη ανάφλεξη.

Τι γίνεται λοιπόν τότε;

Θεωρώ δεδομένη μια ισχυρή προπαγάνδα για την ενεργότερη συμμετοχή μας στο πολεμικό μέτωπο, αν δεν είμαστε ήδη εμπλεκόμενοι σε κάποια περιφερειακή διαμάχη (με Τουρκία ή κάποια Βαλκανική χώρα, πιθανή σύμμαχο της Τουρκίας). 

Μπορεί ήδη τότε να έχουν χτυπήσει οι συναγερμοί της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και να έχουν συνδυαστεί όλα αυτά με μια μαζική αντι-μεταναστευτική ή ρατσιστική εκτροπή του «ντόπιου» πληθυσμού, οπότε η φιλοπόλεμη προπαγάνδα να έχει συσχετιστεί με ζητήματα «εθνικής ομοιογένειας» και τα σχετικά. 

Όλα εξαρτώνται από τον βαθμό επιφυλακής των δημοκρατικών δυνάμεων μέσα σε όλες τις πολιτικές ομάδες ή χώρους. 

Οι ήδη υπάρχουσες στην άρχουσα τάξη/ελίτ και τον «λαό» τάσεις για μια «ανασχετική μη συμμετοχή» μας σε διεθνείς εκστρατείες της «δύσης» πρέπει να ενισχύεται και να ενισχυθεί με ήπιες και ευφυείς αντι-ιμπεριαλιστικές προπαγάνδες που θα τις ενισχύουν και δεν θα τις αδυνατίζουν (αυτές τις τάσεις). 

Υπάρχει μια δυνατότητα η χώρα να περάσει πάνω από την σύρραξη, ή με ελάχιστη συμμετοχή, και αυτή η δυνατότητα πρέπει να ενισχύεται μέχρι την τελευταία στιγμή, αν και σε αυτή την εκδοχή έκβασης των πραγμάτων η μη ενεργός συμμετοχή θα είναι το επίτευγμα της ίδιας της άρχουσας τάξης/ελίτ και θα σχετίζεται με μιαν ευέλικτη θέση της σε σχέση και με τα δύο (ή τρία!) αντιμαχόμενα στρατόπεδα. 

Η περίφημη «μεταπρατική/διαμετακομιστική» θέση της ελληνικής άρχουσας τάξης/ελίτ θα μπορούσε να γίνει εκτός από «πρόβλημα» και ένας τρόπος ελιγμού μέσα στα μέτωπα του πιθανού πολέμου.  

Αν όμως υπάρξει απαίτηση για μεγαλύτερη εμπλοκή; τι γίνεται τότε; Θεωρώ πως αυτή η πίεση θα υπάρξει και θα είναι αφόρητη και θεωρώ επίσης πως οι Ρώσοι και οι Ιρανοί αντίπαλοι της Δύσης δεν θα παίξουν και το καλύτερο παιχνίδι πρόκλησης της χώρας για να εμπλακεί στην διαμάχη. 

Για την ακρίβεια, θεωρώ πως οι Ρώσοι εθνικιστές-ιμπεριαλιστές και οι Ιρανοί εθνοθεοκράτες θα προβοκάρουν αυτή την συμμετοχή προκαλώντας την ακόμα περισσότερο, στοχεύοντας ίσως σε μια πλήρη απο-δόμηση της κοινωνικής και πολιτικής συνοχής της χώρας. 

Θεωρώντας την δεδομένη (την συμμετοχή μας) στο πλαίσιο της ακραίας κυνικο-ρεαλιστικής σχολής γεωπολιτικής σκέψης που ακολουθούν (δεν λέω πως η δύση είναι ντεφάκτο καλύτερη, ίσως απλά να είναι πιο αδιάφορη για την τύχη μας, από ό,τι εμείς εδώ πιστεύουμε), θεωρώντας λοιπόν οι αντιδυτικοί δεδομένη την εμπλοκή μας θα «ποντάρουν» σε έναν προβοκατόρικα προκαλούμενο πόλεμο και έπειτα σε έναν χειραγωγημένο «φιλειρηνισμό» της κοινωνίας μας, όχι μόνον γιατί έτσι θα μειώσουν εντέλει την εμπλοκή της στον πόλεμο αλλά και γιατί απλά έτσι θα μεταφερθεί το μέτωπο εντός της χώρας.  

Η κοινωνία, και ειδικά η εργατική τάξη πρέπει να αντισταθούν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αλλά με έναν τρόπο που δεν θα ωφελεί τούς «ανατολικούς» ιμπεριαλιστές και θεοκράτες.  

Αν υποθέσουμε πως το «κακό παιχνίδι» της Δύσης είναι δεδομένο, καλά θα υποθέσουμε, κατά κάποιο τρόπο είμαστε όλοι ασκημένοι στις αναζητήσεις των «δυτικών συνωμοσιών» όσο και να είμαστε «αντι-συνωμοσιολόγοι», και καλά κάνουμε που είμαστε έτσι ασκημένοι. 

Αυτό που δεν θα υποθέσουμε εύκολα είναι πως αν θέλουμε να βγούμε από αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει να το κάνουμε παίζοντας το παιχνίδι των εχθρών της δύσης. 

Ήδη μια μη ενεργός ή μη ένθερμη συμμετοχή σε μια τέτοια διαμάχη θίγει την Δύση, αν όμως εμείς ενισχύσουμε ασκόπως την ευερεθιστότητά της ως προς τις προθέσεις αποστασίας μας προς τους Ρώσους-Ιρανούς, τότε θα αρχίσει (από μέρους της) μια παρέμβαση στα «εσωτερικά μας», ίσως όχι και τόσο εμφανής και ευγενής, και τότε αυτό θα θεωρηθεί από εμάς (την κοινωνία μας) πρόκληση και τότε ακριβώς οι «άλλοι» θα οξύνουν τον ασύμμετρο πόλεμο εις τον οποίο έχουν ασκηθεί πλέον καλύτερα από την Δύση. 

Να μας λείψει λοιπόν μια τέτοια ουδετερότητα που να ωφελεί Ρώσους εθνικιστές-ιμπεριαλιστές και Ιρανούς μικροϊμπεριαλιστές εθνοθεοκράτες.

Ποια ουδετερότητα όμως μας κάνει τελικά;

 ------

 

9.

Μπορεί η σύγκρουση μεταξύ του (ιρανοκινούμενου) σιιτικού και του (σαουδαραβοκινούμενου) σουνιτικού φονταμενταλισμού/σεκταρισμού να παρουσιάζεται ως μια ακραία έκφραση της θεμελιώδους διαίρεσης στον «μουσουλμανικό κόσμο» (ανάμεσα σε Σιίτες και Σουνίτες), αλλά μέσω αυτής αποκρύπτεται μερικές φορές η κοινή τους φονταμενταλιστική/σεκταριστική πορεία στην δράση και την σκέψη. 

Ποιά είναι τα κοινά στοιχεία που αποκρύπτονται και τι σημαίνουν όλα αυτά σε σχέση με μια πιθανή δημοκρατική αντι-θεοκρατική ανατροπή στο Ιράν;; 

Οι Σιίτες φονταμενταλιστές/σεκταριστές με το εδραιωμένο θεοκρατικό καθεστώς τους των Μουλάδων έχουν αποτελέσει την αρχική μήτρα και το «πρότυπο» του ισλαμοφασισμού παρά το μίσος των σουνιτών φονταμενταλιστών/σεκταριστών «αντεραστών» τους. Το μίσος και οι διώξεις του «ενός» εναντίον του «άλλου», με πρωταθλητές είναι αλήθεια τους σουνίτες φονταμενταλιστές/σεκταριστές (αυτό δεν σημαίνει πως οι σιίτες αντίστοιχοι είναι καλύτεροι, είναι απλά πιό ευφυείς και οργανωμένοι), το μίσος λοιπόν αυτό έχει καλύψει τους κοινούς στόχους τους:

Στόχος πρώτος και κοινός: η συντριβή και η κατάργηση του Ισραήλ και η νέα εκδίωξη-διασπορά μέσω αυτής της «προσδοκώμενης» κατάστασης όλων των Εβραίων της Μέσης Ανατολής, και έπειτα η κυριάρχηση όλων των υπόλοιπων εθνοτικών και μειονοτικών ομάδων σε αυτή την «κατάσταση». 

Η τεχνητή και δόλια ιδεολογική/συμβολιστική ηπιότητα που δείχνουν μερικές φορές οι Ιρανοί ισλαμοφασίστες, και η απόκρυψη και των δικών τους προθέσεων μέσω του ιδεολογικού φαντάσματος του «αντι-Σιωνισμού», δεν μπορεί να κρύψει την ανοιχτά διακηρυγμένη στοχοθεσία τους για κυριαρχία στην Μέση Ανατολή, τη Μεσοποταμία κ.λπ  

Εξάλλου υπάρχει κυρίως στο Ιράν μια πλήρης άρνηση του Ολοκαυτώματος με έναν τρόπο που παραπέμπει απ΄ευθείας στους Ναζί, ενώ οι υποτιθέμενοι σκληρότεροι σουνίτες φονταμενταλιστές δεν έχουν αναπτύξει τόση συστηματικότητα στην αναθεωρητική τους ιδεολογική γραμμή, ακριβώς επειδή είναι διασπασμένοι σε πολλές τάσεις, σέκτες, εθνοτικές αραβικές ομάδες και φυλές κ.λπ.

Οι Ιρανοί είναι «μπετόν αρμέ», ελέγχουν απόλυτα τους υποστηρικτές τους μέσω της πειθήνιας σε αυτούς Χεζμπολάχ, διαπράττουν συστηματικά πολιτικές δολοφονίες και σαμποτάζ εκτός της επικράτειάς τους με πλήρη «επιστημονικότητα» και μεθοδικότητα, την ίδια στιγμή που έχουν μπάσει με συγκροτημένο τρόπο στην Μέση Ανατολή και την Μεσοποταμία τους νεο-τσαρικούς του Πούτιν.

Οι φονταμενταλιστές/σεκταριστές Σουνίτες είναι λιγότερο οργανωμένοι από τους Σιίτες αντίστοιχους, θα έλεγε κανείς πως είναι συνέχεια διασπασμένοι αφού σε αυτούς πάντα υπάρχει ένας συνεχής ενδοφυλετικός πόλεμος, και -το κυριότερο- στο «επικοινωνιακό» και συμβολιστικό επίπεδο είναι ένα άθλιο πράγμα, το οποίο μπορεί μεν να προκαλεί τον φόβο και τον τρόμο αλλά ταυτόχρονα προκαλεί και την καταστροφή τους, εφόσον δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη, πλήν ενός σεβαστού ποσοστού μέσα στον αραβικό κόσμο και την Τουρκία, που να μην θέλει την εξαφάνισή τους.

Αντίθετα, οι Ιρανοί και ιρανο-κινούμενοι (φοντ/ές) Σιίτες έχουν προκαλέσει την συμπάθεια σε πολλούς αριστερούς στην Δύση, έχουν αναμειχθεί σε σοβαρές προσπάθειες για ένα «ισλαμιστικό» αντάρτικο χωρίς τις απόλυτες (και πολεμικά αχρείαστες) μεθόδους των (φοντ/ών) Σουνιτών, και το κυριότερο έχουν αποτελέσει έναν εναλλακτικό πόλο μεταξύ των κοσμικών μπααθικών καθεστώτων και των φονταμενταλιστών Σουνιτών.

Αν οι Σιίτες δεν ήταν τόσο λίγοι σχετικά στον μουσουλμανικό κόσμο (δεν είναι πολύ πάνω από το 10%) θα είχαν ήδη κυριαρχήσει απόλυτα εντός του.

Οι Σουνίτες (κυρίως Άραβες) ριζοσπάστες (με την ευρεία έννοια φονταμενταλιστές) έχουν εσωτερικό δομικό πρόβλημα, αν και ξέρουν να πολεμούν (τεχνικά-πολεμολογικά): είναι το ίδιο ευφυείς στρατηγικά με όλους τους άλλους «πολεμικούς ανθρώπους», ωστόσο διακατέχονται από τέτοιο σουνιτικό «ορθόδοξο» θεοκρατικό πάθος και ορμή θανάτου που στο τέλος αυτο-υπονομεύονται. 

Οι Σιίτες σεκταριστές έχουν πίσω τους ένα συγκροτημένο ισχυρό κράτος με πυρηνικές φιλοδοξίες, το Ιράν, ενώ οι σουνίτες αντίστοιχοι έχουν μεν εν μέρει το Πακιστάν, αλλά τούτο είναι τόσο καθηλωμένο στην διαμάχη του με την Ινδία που δεν μπορεί να τους χρησιμεύσει για να κυριαρχήσουν πραγματικά στις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή/Μεσοποταμία και τον κόσμο ευρύτερα. 

Οι Σουνίτες σεκταριστές είναι τα κύρια «θύματα» της ισχύος του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή και τα εδάφη της αρχαίας γης Χαναάν, αλλά είναι τόσο ανίκανοι να αντισταθούν σε αυτό συγκροτημένα που θα έλεγα -όχι χωρίς ειρωνεία- πως ήταν στο πολεμικό επίπεδο «τύχη» για το Ισραήλ που είχε και έχει τέτοιους άμεσους αντιπάλους. Θα τους νικάει πάντα. Αντίθετα, η μοναδική μισο-ήττα του ισραηλινού στρατού ήταν η αποχώρησή του από τον νότιο Λίβανο μετά την πολιτικο-στρατιωτική αντίσταση της Χεζμπολάχ. 

Βέβαια έχει υπερεκτιμηθεί και αυτό το γεγονός, εφόσον προέκυψε κυρίως από τον συνυπολογισμό εκ μέρους των Ισραηλινών του ισοζυγίου «κόστους-κέρδους», και είχε σημασία κυρίως στο συμβολιστικό επίπεδο και όχι από μια αμιγώς στρατιωτική υπερίσχυση των Χεζμπολάδων.  

Το Ιράν και η Χεζμπολάχ έχουν συγκροτήσει μια σημαντική στρατηγική αιχμή στο νότιο Λίβανο, και τώρα τα παίζουν όλα για όλα στην Συρία με την βοήθεια των Ρώσων, άρα είναι εμφανής η ανώτερη συγκρότησή τους σε σχέση με τους τακφίρι Σουνίτες. Όμως, αν θέλετε, υπάρχει και μια άλλη «διάσταση των πραγμάτων» που κάνει τον ρόλο του Ιράν σημαντικό και κεντρικό σε όλο το παιχνίδι ισχύος στην περιοχή.  

Πίσω από την ισχύ του σιιτισμού, πέραν των εθνοτικών παραμέτρων (εφόσον ο σιιτισμός έχει μιαν ισχυρή αραβική πτυχή, εκδιπλωνόμενη και στο Ιράκ, και στην Συρία, αλλά και για όσους δεν το ξέρουν και στην Τουρκία), υπάρχει και η ιδιαίτερη δύναμη του ιρανισμού καθαυτή.   

Γιατί νομίζετε έχουν τέτοια εμμονή οι Ισραηλινοί με το Ιράν;; 

Το λάθος τους, και το λάθος των δυτικών, ήταν πως επένδυσαν παραπάνω από ό,τι έπρεπε, ακόμα και σε ένα κυνικό διεθνοπολιτικό επίπεδο, σε ένα αυταρχικό δεσποτικό και αδιέξοδο καθεστώς. 

Η νομοτελειακή ανατροπή του Σάχη και του αυταρχικού/φασιστικού φιλοδυτικού καθεστώτος του έφερε στο προσκήνιο της ιρανικής (αυτο-)κυριαρχίας τον εφιάλτη κάθε δυτικής ή ισραηλινής κυριαρχίας: Τον Χομεϊνί και ένα στρώμα θεοκρατών κυριάρχων με αυτοκρατορικές ηγεμονικές φιλοδοξίες. 

Ο πανίσχυρος ιρανο-περσικός εθνικισμός ενώθηκε με την θεοκρατία σε μίαν εκρηκτική δημιουργική/διαλεκτική σύνθεση.  

Ο σπουδαίος ιρανοπερσικός κόσμος ενώθηκε δια ενός ιδιότυπου τρόπου με την αιρετική μορφή του Ισλάμ, και το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης είναι σήμερα ένας κακός μπελάς για όλη τη Δύση και το Ισραήλ. 

Οι ευθύνες της Δύσης, κυρίως των Η.Π.Α αλλά και του Ισραήλ είναι πως δεν βοήθησαν, όπως θα μπορούσαν, την δημοκρατική κίνηση ενάντια στον Σάχη, για να διαδεχθεί το σαχικό καθεστώς, και πως παράλληλα άφησαν αχρείες δυνάμεις από την Αγγλία και την Γαλλία να διαχειριστούν τα ιρανικά πράγματα, ακόμα και όταν αυτές οι δυνάμεις είχαν αρχίσει να αποχωρούν από την παγκόσμια κυριαρχία. Άφησαν από ανοησία και γεωπολιτικό ψευδο-ρεαλισμό και κυνισμό το Ιράν στα χέρια του Σάχη και έπειτα στα χέρια των Μουλάδων, και μιλάμε για την σημαντικότερη δύναμη μαζί με το Ισραήλ στην περιοχή.

-----

 

10.

Το Κουρδικό ζήτημα ως πολιτικο-οντολογικό ερώτημα.. 

Βλέπετε έναν τυπικό χάρτη; Βλέπετε έναν χάρτη από αυτούς που συνήθως απεικονίζουν την επικράτεια ενός έθνους-κράτους; Σύμφωνα με την τυπική λογική (σας) αυτός ο χάρτης δεν απεικονίζει ένα έθνος-κράτος, αφού ένα τέτοιο (το Κουρδικό) δεν υπάρχει ως κράτος, άρα ούτε σαν έθνος-κράτος, αλλά μόνον ένα έθνος, όπως το προσδιορίζουν και το απεικονίζουν κάποια πολιτικο-κοινωνικά υποκείμενα που επιθυμούν το έθνος «τους» να μεταμορφωθεί σε έθνος-κράτος. 

Σύμφωνα με την μαρξιστική θεώρηση είναι σχεδόν αδύνατον να υπάρξει ένα έθνος-κράτος, άρα και πριν η πρόθεση να υπάρξει ακέραιο, δηλαδή ένα νεωτερικό προθεσιακό και μετέπειτα «υλικά» υπαρκτό εθνοκρατικό μόρφωμα, χωρίς να υπάρχει ένα ιστορικό αστικό υπόστρωμα που θα το επιδιώξει, διαμορφώσει, ηγεμονεύσει, κυριαρχήσει κατά την πορεία της γένεσης και της ανάπτυξής του. Είναι πολύ κουραστικό να σας δείξω πόσο ορθή και ταυτόχρονα ανόητη είναι αυτή η αντίληψη, όπως άλλωστε συνήθως και οι φορείς της, οι μαρξιστές κάθε είδους και μορφής σε όλες τους τις αντιλήψεις, όχι μόνον για την έννοια-κατάσταση «έθνος» αλλά και σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα..

Δεν θα μας απασχολήσει εδώ η εννοιολόγηση της έννοιας-κατάστασης «έθνος», ούτε η κριτική της μαρξιστικής και εν γένει αριστερής αντίληψης για το έθνος, που κυμαίνεται από τον θεωρητικό ουτοπισμό μέχρι την ρεαλιστική πρακτική «αντιμετώπισή» του.

[Η νύξη που έκανα ίσως να μην αρκεί για να μιλήσουμε «θετικά», τυπικολογικά, διαλεκτικά ή εποπτικά, για αυτό το θέμα, αλλά θα έπρεπε να σας αρκέσει για να (μην) κατατάξετε τον γράφοντα σε ένα από τα αγαπημένα σας προκρούστεια «κουτάκια», δεξιά αριστερά, κομμουνιστικά, αναρχικά, φιλελεύθερα κ.λ.π].  

Ας προχωρήσουμε στο ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να επιτευχθεί ο τιτάνιος σκοπός του κουρδικού λαού για ελευθερία χωρίς να θιγεί η εθνοκρατική ενότητα όλων αυτών των αρπακτικών κρατών που τον φυλάκισαν, μαζί με την δύση και την Ρωσία, στα «σύνορά» τους; 

Σε μια ιδανική αταξική-κομμουνιστική ή αναρχική κατάσταση, όπου ένα ευρύτερο διεθνοπολιτικό και κοινωνικό μόρφωμα, όπως η Σοβιετική Ένωση ή μια αναρχική ομοσπονδία, ή ένας ριζικά ενοποιημένος ριζικά κόσμος, επικρατεί, το θέμα θα επιλύονταν αυτομάτως, μιας και όχι μόνον οι Κούρδοι αλλά και κάθε άλλος λαός εντός «του» δεν θα είχε την ανάγκη ξεχωριστής υπόστασης κρατικής εξουσίας. 

Δεν είναι λάθος γενικά, να θέλουμε μιαν άρση της εθνοκρατικής οντότητας εν γένει, ούτε έχει νόημα να ακυρώσουμε την συγκεκριμένη κριτική που της ασκείται πλέον (και από τους Κούρδους αριστερούς εθνικιστές), αλλά το θέμα είναι πως αυτή (ως άρση) δεν είναι δυνατόν πλέον να είναι το αποτέλεσμα μιας ιδανικής φόρμας ιστορικής πράξης, ή ενός ιδανικού «προλεταριακού» διακανονισμού, σαν κι αυτούς του Στάλιν, του Τρότσκι, του Τίτο, και άλλων, που κατόρθωσαν να ενώσουν και να δώσουν ιστορικά επιχειρήματα και ερείσματα, με τον κυνισμό τους, τον οικουμενισμό τους, και τις ιδεοληψίες τους, σε όλα τα αντίθετα «στρατόπεδα», από τους σωβινιστές μέχρι τους υπερ-διεθνιστές.   

Η πικρή εμπειρία των διασπάσεων των υπερεθνικών κρατών, που δεν είναι μόνον τα αυτοκρατορικά κράτη, δείχνουν με ενάργεια την αλήθεια αυτής της διάστασης των πραγμάτων, που επεκτείνεται και σε ένα ευρύτερο πεδίο που αφορά στην σχέση μεταξύ πολιτισμικών κύκλων που υπερβαίνουν τα εθνικά όρια, αλλά ως εκ τούτου αποτελούν έναν ισχυρό συντελεστή της κρίσης και της καταστροφής, των παθών και των ενορμήσεων που ενώνονται εντός της. 

Αυτό που οι διάφοροι ηλίθιοι α-εθνιστές/διεθνιστές (όπως ο Α.Γαβριηλίδης) «εξηγούν» με την επίκληση της «κακής» μνήμης, με την επίκληση της νεκροφιλικής πτυχής αυτής της μνήμης, ίσως να είναι απλά το αποτέλεσμα αυτής της ίδιας της «βαθιάς» συνύπαρξης που τόσο επιπόλαια θέλουν να ξαναδημιουργήσουν καβάλα στο κουτσό άλογο της ευρωπαϊκής ή της παγκόσμιας «ολοκλήρωσης». 

Ξεχνάμε λοιπόν, εμείς, αυτές τις παραδοχές και τις ασφάλειές τους, και ανοιγόμαστε στον ορίζοντα των περιορισμών και των ορίων. Πως θα επιλυθεί το ζήτημα της απελευθέρωσης του Κουρδικού λαού χωρίς τον διαμελισμό ενός τουλάχιστον κράτους; 

Ξέρουμε, από τα λίγα που μπορούμε να ξέρουμε, πως ο κεντρικός διεθνοπολιτικός διακανονισμός που θα επιχειρηθεί από τους διάφορους ιμπεριαλισμούς θα είναι να υπάρξει ένας κεντρικός εθνοκρατικός πυρήνας στο Βόρειο Ιράκ, και ήδη αυτό έχει άπειρες επιπλοκές αν τελικά διενεργηθεί. 

 Ο Α.Οτσαλάν συντονιζόμενος με αυτό το κεντρικό σχέδιο θέλησε, με την γνωστή καιροσκοπική και ευφάνταστη τόλμη του, να προτάξει ένα εναλλακτικό εθνο-δημοκρατικό και τολμώ να πω εθνο-αναρχικό «συμπλήρωμα» που θα πλαισίωνε αυτόν τον κρατικό πυρήνα, εξασφαλίζοντας έτσι και την ειρήνευση με το Τουρκικό έθνος και έθνος-κράτος. 

Αυτό είναι που οι διάφοροι δεν μπόρεσαν (δήθεν) να καταλάβουν όταν οι Κούρδοι (και δια του Οτσαλάν) ζήταγαν την θετική παρέμβαση του τουρκικού κράτους στο Κομπάνι. 

Είναι δυνατόν να δέχεσαι την μόνον αυτονομία σου (αλλά με ριζοσπαστικό πρόσημο) εντός μιας εκδημοκρατισμένης αλλά κυριαρχικά ενιαίας Τουρκίας και να μην ζητάς από το δυνητικά (αστικο-δημοκρατικό) κράτος σου να στηρίξει τον αγώνα σου εναντίον των τζιχαντιστών;; 

Οι Τούρκοι, λαός και άρχουσα τάξη, θα μπορούσαν να δείξουν κάποια ανθρώπινη εξυπνάδα και να απαρνηθούν το άθλιο σχέδιό τους (που εκπόνησαν μαζί με την Δύση) να χρησιμοποιήσουν τους τζιχαντιστές. 

Οι Αμερικάνοι κάλυψαν το κενό εξυπνάδας και το κενό ενοχής, και οι Κούρδοι, αναγκαστικά οπορτουνιστές, δέχτηκαν ξανά το χέρι βοηθείας της Δύσης. 

Ένα σκληρό, επικίνδυνο, τραγικό παιχνίδι το οποίο οι διάφοροι αριστεροί δεν μπορούν ούτε να το ψιλιαστούν, είτε είναι φιλικοί είτε είναι εχθρικοί απέναντι στους Κούρδους. 

Αυτοί που είναι φιλικοί κάνουν τον άσχετο με την σχέση των Κούρδων με τις Η.Π.Α και την Δύση, και αυτοί που δεν κάνουν τον άσχετο, δηλαδή οι διάφοροι αραβόφιλοι-αντιιμπεριαλιστές-αντισημίτες και αντιδυτικοί γενικά, απλά εκδηλώνουν το μίσος τους και την ουσιαστική αγραμματοσύνη τους. 

Δεν μας αφορούν όμως οι εξ'αποστάσεως κριτές, ούτε οι στρουθοκάμηλοι της θεωρίας, αλλά το ίδιο το ιστορικό πλέγμα της Μεσοποταμίας και ειδικά του Κουρδικού ερωτήματος. 

Αν δεν πραγματοποιηθεί το ρεαλιστικό, ευφάνταστο και οπορτουνιστικό σχέδιο του Α.Οτσαλάν και του PKK, πως αλλιώς θα αγωνιστούν οι Κούρδοι παρ' εκτός με τον αγώνα για την διάσπαση όλων των αρπακτικών κρατών που τους συνέθλιψαν (μαζί με την Δύση και την Ρωσσία) όλα αυτά τα μύρια χρόνια; Δεν είναι αυτό «εγγύηση» παγκόσμιου πολέμου; 

Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει διάσπαση και πρόθεση διάσπασης της Τουρκίας, του Ιράκ, της Συρίας, και του Ιράν «ταυτόχρονα»; 

Ίσως όντως η μοίρα αυτού του λαού είναι να ισορροπεί μεταξύ τού ρόλου του ως ένζυμου κατάλυσης, από την σκοπιά του δυτικού ιμπεριαλισμού, όλης της περιοχής και τού ρόλου του ως του πρωτοπόρου κατάλυσης κάθε κράτους (αναρχικό ή κομμουνιστικό πλαίσιο). 

Σε κάθε περίπτωση όμως είναι και θα είναι, ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο, αδύνατη η εύκολη υπέρβαση ή «αναίρεση» των εθνικών/και/εθνοτικών προσδιορισμών του παγκόσμιου ιστορικού γίγνεσθαι στην Μέση Ανατολή.

Η μοίρα ενός λαού που είναι ο ίδιος μοίρα δεν προεικονίζει κανενός είδους «ομαλότητα» δια-εθνικών και διαπολιτισμικών σχέσεων στην ευρύτερη περιοχή

----

 

11.

Έχω ένα πρόβλημα.

Θέλω να συγκρουστώ με τους Τούρκους συντρόφους και αδερφούς και να τους κάνω να ζητήσουν συγγνώμη χωρίς περιστροφές, γιατί αυτοί φταίνε, κι ας μην φταίνε οι περισσότεροι ως «άτομα», για την παραμονή αυτού του δυνητικού παραδείσου που είναι η ανατολική Μεσόγειος σε έναν βάλτο αίματος και φόβου.  

Αλλά και οι Άραβες σύντροφοι και αδερφοί είναι απογοητευτικοί ως προς τον περίσσιο αυτοθαυμασμό τους και την παντελή έλλειψη ενοχών. 

Θα πει κανείς, πρώτα να κοιτάς τον εαυτό σας (σου) και μην μιλάς, και αυτό είναι ένας ισχυρός ηθικολογικός Λόγος με πατήματα στα πράγματα. 

Αλλά είναι ψευδής Λόγος, αφού  η κατάσταση είναι αντίστροφη, και το ψεύδος είναι εκεί που είναι η αδυναμία που επιδόθηκε στη δύναμη της «αδυναμίας» της. 

Οπότε, ας μην μιλάνε ήσυχα οι εκφραστές αυτής της θυματοποίησης διά αντανακλάσεως.  

Το βαθύ τίποτα της Ανατολικής Μεσογείου που αναταράσσουν μόνον οι Κούρδοι, βυθισμένοι κι αυτοί στους δικούς τους βούρκους, δεν θα γίνει κάτι διαφορετικό από το τιποτένιο τίποτα της κενής αντανάκλασης που είναι η Δύση, αν δεν σηκωθεί μια λαϊκή θύελλα στην Τουρκία και την Αραβία (που είναι μία) σαρώνοντας τα ερείπια της αθλιότητας που έχει το όνομα «Κράτος», το οποίο εμποδίζει την Μέση Ανατολή και την Μεσοποταμία να γίνουν ξανά η Αρχή του Κόσμου.. 

Και η ευθύνη δεν ανήκει κυρίως στην Ελλάδα, ούτε καν στους διώκτες διωκόμενους-διώκτες Εβραίους του Ισραήλ. Τι να κάνουν όλοι αυτοί δηλαδή;

Να αφήσουν την Δύση και να προσχωρήσουν πού;

 -----

 

 12.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή την αρνητική εμμονή με την έννοια και την πρακτική («κατάσταση») του κυνισμού-ρεαλισμού στις διεθνείς σχέσεις ενός κράτους, ενός λαού, ενός κινήματος. 

Λίγο ως πολύ όλοι οι ιδεολογικοί συντελεστές ενός πολιτικού υποκειμένου διαπερνούν τον Λόγο τους με ιδεολογικοποιήσεις των ρεαλιστικών (εώς κυνικών) συμμαχιών τους, λες και πρέπει κανείς να διανθίσει τις κινήσεις ενός παίχτη σκακιστικού παιχνιδιού (ή μιας ντάμας!) με ιδεολογικές αναπαραστάσεις «αγαθοποίησης». 

Τα πράγματα είναι απλά, εξοργιστικά απλά. 

Δεν συμμαχεί κανείς με όλους, δεν μπορεί να συμμαχήσει με όλους, υπάρχουν απαράβατες ιδεολογικές και πρακτικές οριοθετήσεις, αλλά αυτές είναι πολύ ευρείες. 

Ο πόλεμος των στρατηγικών και των τακτικών είναι θεμελιωμένος πάνω σε πολλαπλές δυνατότητες και όχι σε μονόδρομους, και το σημαντικότερο ίσως είναι να διατηρήσει κανείς έναν σημαντικό βαθμό ατομικότητας ως παίχτης.  

Δεν παίζεις παιχνίδι χωρίς να είσαι ο ίδιος παίχτης αλλά ένα πιόνι. Πραγματικά δεν ξέρω όμως τι έχουν να πουν οι διάφοροι θεωρητικοί της «θεωρίας των παιγνίων», όπως ο περίλαμπρος νέος υπουργός Οικονομικών [γράφτηκε το 2015], όσον αφορά στην θέση μιας ενδιάμεσης οντότητας που βρίσκεται μεταξύ της ιδιότητας του «παίχτη» και του «πιονιού». 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη όλοι, ακόμα και οι ισχυρότεροι παίχτες, μπορούν να τεθούν στην θέση του πιονιού, ακόμα και αν τελικά μια μεγάλη δύναμη αναπόφευκτα βρίσκει πάντα την θέση της στον ρόλο του παίχτη. 

Το θέμα είναι τι γίνεται με τις μικρές δυνάμεις, ή ακόμα ακόμα τις μη-δυνάμεις, τα πιόνια των διεθνών συγκρούσεων, που κινούνται με μια μονιμότητα, ως συντελεστές του παιχνιδιού, μεταξύ της ιδιότητας του παίχτη και του πιονιού. 

Δε γνωρίζω αν υπάρχει πολιτική δύναμη στην Ελλάδα που να έχει επίγνωση αυτής της μεταβατικής και κάπως ρευστής τοποθέτησης της χώρας σε αυτό το γενικό παιχνίδι. 

Δεν ξέρω επίσης, αν υπάρχει έστω ένα είδος επίγνωσης, αν έχουν καταλάβει οι «ενεργοί παίχτες» ότι το να κατανοείς την μεταβατική και ρευστή σου ταυτότητα δεν αποτελεί εγγύηση πως έχεις αποφύγει την μεγαλομανία ή το αντίθετο την μοιρολατρική ηττοπάθεια. 

Η γενικότητα και αλλοτριωτική «υπερ-αφαιρετικότητα» στην σκέψη ως ιδιότητες που διαπιστώνονται στους χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους της δογματικής ψευδο-πολεμολογίας μη-πολεμολογίας σε μια ημι-αποικία όπως η ελλάδα, που είναι οι μεγαλομανείς εθνικιστές και οι υποτελείς ραγιάδες (μπορεί «αυτό» να είναι το ίδιο πολιτικό υποκείμενο), δύνανται να υπάρχουν (ως ιδιότητες) αυτούσιες σε υποτιθέμενους «γάτους» της «ενδιαμεσότητας» (ή της επίγνωσης αυτής).

Οπότε, ας κρατάμε μεγάλο καλάθι αχρήστων..

-----

13. 

Η δημοκρατική εξέγερση των εργαζόμενων μαζών και των καθημερινών ανώνυμων πολιτών διαλύει κάθε φορά τις γεωπολιτικές σταθερότητες και την στατικότητα της υπαρκτής (και όχι κατασκευασμένης) κατανομής του κόσμου σε τόπους και έθνη. 

Η λεγόμενη ρεαλιστική διεθνής πραγματικότητα αντικαθίσταται από μια άλλη ρεαλιστική διεθνή πραγματικότητα, αφού πρώτα έχουν μεσολαβήσει αντιδραστικές ή δημοκρατικές εκβάσεις της δημοκρατικής εξέγερσης των μαζών. 

Στην περίπτωση του Ιράν, πολλοί έχουν ξεχάσει πως η λεγόμενη «ισλαμική επανάσταση» ήταν η αντιδραστική έκβαση μιας πρωτοφανούς λαϊκής δημοκρατικής εξέγερσης η οποία κατέληξε εκεί που κατέληξε μετά από δεκαετίες καταστολής, βίας, ιμπεριαλιστικών συνωμοσιών και εξευτελισμών του περήφανου ιστορικού ιρανικού-περσικού λαού από μέρους των δυτικών ιμπεριαλιστών και «ρεαλιστών» γεωπολιτιστών. 

Μεγάλη ευθύνη φέρει και η ηγεσία του Ισραήλ η οποία αν και είχε ορθά και ευφυώς διακρίνει την σημασία του Ιράν στο ευρύτερο σκηνικό της Μέσης Ανατολής και τον κεντρικό ρόλο του ιρανικού περσικού λαού στον εκσυγχρονισμό της και τον περιορισμό της εθνικιστικής αραβικής υπεροψίας, προτίμησε να στηρίξει τον Σάχη και τις δυτικόδουλες δυνάμεις που αυτός εξέφραζε. 

Το «τερατώδες» της ανάδυσης των Μουλάδων είναι προϊόν της σαχικής εξουσίας και καταπίεσης, της δυτικής εκμετάλλευσης και καταστολής και της ισραηλινής στενοκεφαλιάς ή του συνήθους ηγεμονίστικου «ρεαλιστικού κυνισμού» της αστικής-σιωνιστικής ηγεσίας του Ισραήλ (δεξιάς και «κεντροαριστερής»). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένας σπουδαίος λαός, όπως ο ιρανικός, και μια φοβερά δυναμική ηγεμονική κοινωνία, όπως το Ιράν, να ωθηθούν στον αντιδραστικό εθνικιστικό φονταμενταλισμό, ο οποίος ανέλαβε να επιτελέσει με μαύρο αντιδραστικό τρόπο το ιστορικό καθήκον τής νομοτελειακής ούτως ή άλλως επέκτασης της ισχύος τού Ιράν.

Αυτό όλο ήταν αποτέλεσμα όχι μόνον των «γεωπολιτικών» αναγκαιοτήτων αλλά και στρατηγικών ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών της δύσης και του Ισραήλ (τότε). 

Τώρα ακόμα πληρώνουν και θα πληρώνουν για πολύ καιρό την ιμπεριαλιστική ή ηγεμονίστικη τυφλότητά τους.  

Το Ιράν είναι αυτό που ήταν και θα είναι πάντα, ήτοι ένα σκληρό καρύδι, η επιλογή για το τι είδος σκληρού καρυδιού έγινε ανήκει αποκλειστικά στην δύση και το Ισραήλ. 

Βέβαια τα μεγαλύτερα θύματα των Μουλάδων, και των επιλογών της δύσης και του Ισραήλ, ήταν και είναι ο δημοκρατικός ιρανικός λαός, η υπέροχη ιρανική νεολαία, οι Κούρδοι (όπως πάντα), οι εθνικές και άλλες μειονότητες.

Το γεγονός πως ακόμα και αυτό το ισλαμοφασιστικό αντισημίτικο καθεστώς των απαγχονιστών είναι υποχρεωμένο ακόμα να τηρεί μιαν μορφή πολιτεύματος και κοινωνίας που περιέχει υβριδικά αλλά σαφώς ανοιχτότερα στοιχεία από κάθε άλλη «μουσουλμανική» κοινωνία είναι επίτευγμα του ιρανικού χαρακτήρα, της ιρανικής νεολαίας και όχι των ίδιων των Μουλάδων ή της ανόητης και πανάθλιας δύσης με την διαχρονικά στενοκέφαλη και αυτοκαταστροφική συμβολή και της εκάστοτε αστικής δεξιοσιωνιστικής ή «κεντροαριστερής» ηγεσίας του Ισραήλ.

-----

14.

Είναι προφανέστερο του προφανούς πως αν δεν υπήρχε το εμπόδιο τής Τουρκίας οι Η.Π.Α θα είχαν χώσει μέσα στον «αραβικό χώρο», όπως και να τον εννοήσει κάποιος, εκτός από το σπαθί του Ισραήλ και το σπαθί του Κουρδιστάν. 

Η Τουρκία λειτουργεί (λειτουργούσε) ως ανασχετής τής Δύσης προς την Ρωσία, αλλά διατηρώντας πάντα έναν εκβιασμό, του τύπου «αν δεν μας καλύπτετε σε ό,τι θέλουμε μπορούμε να πάμε σε συμμαχία με την Ρωσία». 

Σε μια πρώτη ιστορική φάση, πριν ακόμα καταλάβουν οι Μουλάδες την εξουσία, κάτι ανάλογο είχε συμβεί με το Ιράν, κατά την περίοδο της σαχικής εξουσίας, με άλλον κύριο ανασχετικό στόχο βέβαια, τους Άραβες εν γένει.

Γι' αυτό άλλωστε και το σαχικό Ιράν το βοήθαγαν και το καθοδηγούσαν (όχι ακριβώς «διοικούσαν», αλλά πάντως εξαρτούσαν) από κοινού οι Η.Π.Α και και το Ισραήλ. 

Παρά το γεγονός πως οι Η.Π.Α και το Ισραήλ βοηθούσαν πάντα τους «ιρακινούς» Κούρδους, όταν το ζήτημα ήταν η ακεραιότητα τής σαχικής ιρανικής εξουσίας τότε άφηναν τους Κούρδους τού Ιράν στο έλεος των ιρανικών θηριωδιών, για να μην στεναχωρήσουν τον Σάχη και την δυτικόφιλη ελίτ που τον ακολουθούσε. 

Σε γενικές γραμμές πάντως και το Ισραήλ και οι Η.Π.Α στα πλαίσια τής γεωπολιτικής «μετριοπάθειας» και επιφύλαξης πάντα βοήθαγαν τους Κούρδους για να μην εξαφανιστούν πλήρως μέσα στα περσικά και κυρίως μέσα στα αιμοσταγή αραβικά εθνικιστικά νύχια. 

Αν η Τουρκία δεν ήταν χρήσιμη για την ανάσχεση τής Ρωσίας (Σοβιετικής Ένωσης) και ταυτόχρονα ως πραγματικά επίφοβη χώρα για σύμπραξη μαζί της, άρα, αν δεν τής είχαν υποχρέωση και φόβο μαζί θα την είχαν αφήσει να καταστραφεί ως ισχυρή χώρα και εδαφική ενότητα όπως την ξέρουμε, και το ίδιο θα είχαν κάνει και με τους Άραβες, ακόμα παραπάνω, τους οποίους δεν χρειάζονται ως ανάσχεση αλλά φοβούνται ότι θα καταφύγουν στην Ρωσία (όπως λ.χ έδειξε ότι ήταν έτοιμος να κάνει, πλήρως, ο Νάσερ). 

Η καταφυγή του Άσαντ στην Ρωσία, απέδειξε ότι ένας Άραβας ηγέτης μπορεί πάντα να στηρίζεται στην Ρωσία. Τούς Άραβες στον βαθμό που ήταν αναγκαίο στους δυτικούς, και τις Η.Π.Α, τους ανέλαβαν οι Ισραηλινοί, και μετά την πτώση του σαχικού καθεστώτος (και την άνοδο των Μουλάδων) ανέλαβαν την αντιμετώπιση και του Ιράν, πάντα σε κοινό μέτωπο με τις Η.Π.Α, ενόσω βέβαια οι Η.Π.Α πάνω στην βάση της ευρύτερης αυτοκρατορικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής τους συγκρότησαν δυνατότερες ή αντινομικότερες συμμαχίες με διεφθαρμένα στρατοκρατικά αραβικά κράτη. 

 Αυτό είναι το παιχνίδι από την σκοπιά των δυτικών, κυρίως των Η.Π.Α, και των Ισραηλινών, ή μάλλον αυτό ήταν το παιχνίδι αυτό μέχρι να αρχίσει δια μέσω τής «αραβικής άνοιξης» μια ευρύτερη διαλυτική διεργασία η οποία όμως ανέδυσε και ισχυροποίησε παλαιότερα ρήγματα και αντιπαραθέσεις σε όλη την ζώνη, και δεν τα δημιούργησε εκ του μηδενός.  

Η νέα (πουτινική) Ρωσία σε μια ρελάνς γεωπολιτικής επιστροφής ανέλαβε τον ρόλο του ανασχετή των νέων (διαλυτικών και ταυτόχρονα μετασχηματιστικών) διεργασιών και υλοποίησε κάθε δυτικό φόβο για τις απαντητικές δυνατότητες του αραβικού κόσμου, σε συνάφεια προς κάποια (πιθανή) ολοκληρωμένη προσφυγή στην Ρωσία. Επίσης, κάτι ανάλογο (ακόμα, περισσότερο «ομοιωματικά») συνέβει και με την Τουρκία. Να μην επεκταθώ άλλο, πολύ συνοπτικά προς το παρόν:

Το «ανατολικό δράμα» (ζήτημα το είπανε) πλησιάζει σε ένα τέλος.

-----

15.

Καταρχάς ας ξεκαθαρίσουμε ότι η χώρα μας, όποιος κι αν την διοικεί και όποιο κοινωνικό ή πολιτικοοικονομικό σύστημα κι αν «ακολουθεί», δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την ρωσική κρατική παρουσία στην περιοχή και την ρωσική κρατική παρέμβαση. 

Ίσως κάποτε, ακόμα και δια μέσω των «ορλωφικών», να είχαμε αποκομίσει κάτι ως καταπιεσμένος λαός, αλλά σήμερα το μόνο που θα έχουμε με τους Ρώσους θα είναι μπλεξίματα.  

Βέβαια, άλλο είναι να το λέει κανείς αυτό και άλλο να επιθυμεί, στα πλαίσια ενός κυνικού ρεαλισμού, να έχει καλές σχέσεις, εξ' αποστάσεως και με επιφύλαξη, με την (οποιαδήποτε) Ρωσία, και άλλο επίσης είναι να θεωρεί ότι η Ρωσία φταίει για τα πάντα όπως πιστεύουν μερικοί κολλημένοι. 

Το γεγονός επίσης πως δεν έχουμε να ωφεληθούμε πολλά από την Ρωσία δεν σημαίνει πως έχουμε βρει την τύχη μας με την Δύση, κάθε άλλο.   

Αυτό που σε ένα ιδανικό επίπεδο θα μας συνέφερε θα ήταν να ήμασταν ένα ανεξάρτητο και σχετικά απομακρυσμένο νησί, το οποίο θα εκινείτο ευέλικτα, ψυχικά αδιάφορα και κυνικά, μεταξύ των ανταγωνιστών που έχουμε γνωρίσει στην ευρύτερη περιοχή μας. Αλλά τούτο είναι μια φανταστική υπόθεση και μια ουτοπική επιθυμία. 

Αυτό που πρέπει να διαφυλάξουμε είναι την μέγιστη ουδετερότητά μας, την μη εμπλοκή μας σε κανέναν παγκόσμιο ανταγωνισμό, ή αν είναι τούτο ανέφικτο, εφόσον ήμαστε εντός του «δυτικού μπλόκ», την μικρότερη δυνατή εμπλοκή μας σε κάποια παγκόσμια περιφερειακή σύγκρουση.  

Σε τούτο, και μην σας φαίνεται παράξενο που το λέω εγώ αυτό, θα είχαμε ταυτισμένα συμφέροντα με την συντριπτική πλειονότητα του τουρκικού λαού, αλλά και άλλων γειτονικών λαών. 

Για να προσεγγίσουμε έναν τέτοιο «ιδανικό» στόχο θα έπρεπε να αρχίσουμε να αποκαθηλώνουμε όλες τις ελπίδες μας ότι ο ένας και ο άλλος μεγαλοκρατικός ξένος παράγοντας θα μπορούσε να μας σώσει ή να μας προστατέψει από τους θεμελιώδεις κινδύνους που μας πλησιάζουν. 

Το μεγάλο παιχνίδι του τρόμου και του πολέμου μάς πλησιάζει περισσότερο, κι εμείς, οι όποιοι «εμείς», σε όποιον ιδεολογικό πολιτικό χώρο κι αν κινούμαστε, κινούμαστε (κινείστε) με αμφιθυμικό και αλλόκοτο τρόπο είτε προς την μία (φιλοδυτική) είτε προς την άλλη (αντιδυτική, κυρίως φιλορωσική) κατεύθυνση, και τούτο φαίνεται και από τις ιδεολογικές γεωπολιτικές φαντασίες μας (σας) που είναι συνήθως στην αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που επιτάσσει η ειδική θέση μας στον γεωστρατηγικό χώρο. 

Αν το 1922 δεν είχαμε καμία δουλειά να προελαύνουμε προς την Άγκυρα, και δεν είχαμε όντως καμία μα καμία δουλειά, άλλο τόσο σήμερα δεν έχουμε κανέναν λόγο να έχουμε τις ιδιαίτερες υπερκολητιτζίδικες σχέσεις, ως κράτη και όχι ως αδερφοί λαοί, ούτε με την Ρωσία, ούτε με το Ιράν, ούτε βέβαια με το σαθρό και αιμοσταγές καθεστώς του Σίσι, στην Αίγυπτο, ούτε να έχουμε -και ως κράτος και ως κοινωνία- καμία σχέση με το καθεστώς Άσαντ, και άλλα αραβικά αυταρχικά καθεστώτα. 

Την ίδια στιγμή πρέπει με αθόρυβο ή θορυβώδη τρόπο να βάλουμε πάγο και στον δυτικό κόσμο, να αρχίσουμε να φεύγουμε από την επιρροή του και να απαγκιστρωνόμαστε από την κυριαρχία του, αν είναι δυνατόν να αποσυρθούμε και από το Νατο. 

Κρατάω μια επιφύλαξη με την περίπτωση Ισραήλ, όχι μόνον γιατί το έχουμε «αδικήσει» με τον αχαλίνωτο φιλοαραβισμό μας και με την γελοία, αν μη τι άλλο, πρόσδεση του λαού μας σε έναν πρωτόγονο αντισημιτισμό, αλλά και γιατί το Ισραήλ είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που υπάγει κάθε πολιτική και γεωπολιτική πρώτα και κύρια στον εαυτό του και όχι σε άλλες υπερεθνικές δυνάμεις, παρά τις συμμαχίες του και τον στρατηγικό ρόλο του στα σχέδια του δυτικού ιμπεριαλισμού. 

Θέλω να πω, πως το Ισραήλ ως η στρατηγική χώρα «τής» Δύσης στην Μέση Ανατολή είναι ταυτόχρονα η πιο ανεξάρτητη από την Δύση χώρα τής περιοχής. Δυνητικά το ίδιο συμβαίνει με το Κουρδιστάν.  

Οπότε η απαγκίστρωσή μας από την Δύση δεν σημαίνει αναγκαστικά σπάσιμο των σχέσεων μας με αυτές τις χώρες ή αυτές τις γεωστρατηγικές οντότητες αν είναι ανάγκη.

Και σε αυτές βέβαια τις περιπτώσεις δεν υπάρχει πλήρης ταύτιση συμφερόντων, ούτε καν ταύτιση εγγυημένη ή σίγουρη, μπορεί να υπάρξει ακόμα και σύγκρουση ή διαφορά με τα δικά μας συμφέροντα, αλλά είναι ανόητο να αποκλείσουμε το Ισραήλ από τις ενδεχόμενες συμμαχίες μας [υπό το οποιοδήποτε μελλοντικό κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο στο οποίο θα κινείται η ελληνική κοινωνία].

Δεν μιλάω για τα «ενεργειακά», να εξηγούμαστε:

Είμαι κάθετα και απόλυτα αντίθετος στην οποιαδήποτε εκμετάλλευση των λεγόμενων υποθαλάσσιων ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, από όποιον και να γίνεται.

Μιλάω για γεωστρατηγική όπως αυτή εννοείται ως ένα πλέγμα εδαφικής κυριαρχίας και δικαιωμάτων επί τού εδάφους.  

Το καλό για μας λοιπόν είναι να προσεγγίσουμε τους πιο καχύποπτους, τους πιο αυτοαναφορικούς, και επίσης τους κλεισμένους και περικυκλωμένους.

Τι δουλειά έχουμε μεις με Ρώσους και Άραβες (σχετικά προσφάτως) εθνικιστές; Υπήρχαν και υπάρχουν σκέψεις για μια στενότερη φιλική σχέση μαζί τους, από την στιγμή που μας έχει πουλήσει η Δύση, οι Αγγλοσάξωνες και οι Η.Π.Α κυρίως με την Τουρκία. 

Ξέρουμε ότι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και τα δυτικά κράτη μας έχουν πουλήσει στο παρελθον, και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να το επαναλάβουν, τα πάντα είναι συμφέροντα. 

Αλλά οι Ρώσοι και οι Άραβες εθνικιστές και εθνοθεοκράτες μάς έχουν από την αρχή πουλημένους, μάς έχουν κρεμασμένους στο τσιγκέλι πριν προλάβουμε να πούμε τίποτα, και αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι προκύπτει από την μέχρι τώρα ένταξή μας στο δυτικοϊμπεριαλιστικό πολιτικο-οικονομικό και γεωπολιτικό στρατόπεδο.

Οι Ρώσοι κομμουνιστές, Ρώσοι-Ρώσοι ή ρωσοποιημένοι, πουλήσαν τους κκεδες και τούτοι ακόμα να το καταλάβουν, το έχουν απωθήσει. Ίσως να έχουν πουλήσει και το Ακελ και τον Μακάριο, δεν ξέρω, όμως, κάτι έχει πιάσει το αυτί μου. 

Τι έκαναν για την Κύπρο την κρίσιμη στιγμή; τίποτα. 

Ο Μακάριος δεν είχε στοχοποιηθεί ως επικίνδυνος για γεωπολιτική αποστασία; με τους «αδεσμεύτους»; κ.λπ, που ήταν η Ρωσία όταν οι χουντικοί και οι Τούρκοι, οι Αμερικάνοι, ίσως και Ισραηλινοί τότε, του έσκαψαν τον λάκκο; που ήταν; 

Οι Άραβες, παρά το καταφύγιο που έδωσε ο Αντρέας στον Αραφάτ και τα τάτσι-μίτσι-κότσι με όλο το μπααθικό λουμπεναριό, μέσα στη γλύκα είναι με τους Τούρκους, καυγαδάκια, κι όταν ακόμα δεν είναι ή ήταν, δεν έκαναν τίποτα υπέρ μας, ξέρετε κάτι; 

Για τους Κούρδους το ξέρουμε πως εμείς τους πουλήσαμε (το κράτος «μας»), ξεχάσαμε πως ο πατήρ Άσαντ ήτο εκείνος που (απειλούμενος είναι αλήθεια) έδιωξε τον καλύτερο τότε σύμμαχό του στον ανταγωνισμό του με την Τουρκία; εννοώ τον Οτσαλάν. 

Έτσι έφτασε ο Άπο στα αδύναμα χέρια τής Αθήνας, τον έδιωξε ο Άσσαντ, αφού πρώτα τον χρησιμοποίησε. 

Πάμε πάλι στους Ρώσους. 

Για πείτε μου, τι συμφέρον έχουν για την ελληνική επικράτεια; 

Δεν θα τους συνέφερε μια πολεμική αναστάτωση με έκβαση εναντίον μας για να παίξουν ίσια ίσια το παιχνίδι του καλού ορτοντόξ; Γιατί να μην συμπροκαλέσουν ένα τέτοιο γεωστρατηγικό πλαίσιο που θα τους έκανε συνεταίρους σε μιαν επιδιαιτησία και σε μιαν διεθνή ιμπεριαλιστική συγκυριαρχία στο Αιγαίο; 

Δεν λέω πως υπάρχουν μόνον αυτά τα ενδεχόμενα, αλλά όταν διαβάζω πιά κειμενάκια και αρρωστημένα παραληρήματα υπερ του Πούτιν, του Άσσαντ, ακόμα και υπέρ της «κακόμοιρης» της Τουρκίας (εκεί ενώνονται πολλές ετερογενείς μεταξύ τους δυνάμεις τουρκολαγνείας, τσουπ και η επιθεώρηση «Σεράγεβο»), αρχίζω να τα παίρνω και λέω το εξής: 

Καλά, εμείς οι «περίεργοι» μπορεί και να συκοφαντούμαστε ως κρατικοί σιωνιστές, κρατικοί πράκτορες, ή πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ξένων «σατανάδων». 

Εσείς, που δεν έχετε ούτε ένα ορθολογικό επιχείρημα, ούτε για μια καπιταλιστική ούτε για μια αυτόνομη ανεξάρτητη ή ακόμα ακόμα σοσιαλιστική ή κομμουνιστική Ελλάδα, ότι αυτές οι δυνάμεις που σας κάνουν να έχετε λάγνες σκέψεις θα σας/μας βοήθαγαν έμπρακτα, πως δικαιολογείτε αυτήν σας την λαγνεία; 

Όχι, δεν πιστεύω ότι είστε πράκτορες,  ιδεοληπτικοί είστε..Για να κατανοήσετε τι εννοώ, θα επαναλάβω πως για μένα το τέρας που μας απειλεί ως αγωνιζόμενο και δημοκρατικό εργαζόμενο λαό είναι πολυκέφαλο, έρχεται από παντού, και ένα, πανίσχυρο κεφάλι αυτού του τέρατος είναι η Δύση, αλλά δεν υπάρχει μόνον αυτή. 

-----

 

16.

Είναι αναμενόμενο να συνεχίζεται η συζήτηση, που ο ύψιστος ανύπαρκτος να την κάνει συζήτηση, για τα γεγονότα στην Συρία, τον χημικό βομβαρδισμό κ.λπ, αλλά δεν βλέπω φως ή έστω κάποιο ημίφως στο σκηνικό. Επιμένοντες στην «συριακή αντιπολίτευση» τα μασάνε ή λένε απίθανα πράγματα για να καλύψουν την ανοιχτή τζιχαντιστική ταυτότητα των εγκληματιών συμμοριτών ισλαμοφασιστών, ανατρέχοντας βέβαια στο αρχικό μυστηριακόν σημείο μιας αγνής εξέγερσης ενάντια στον Άσσαντ και το καθεστώς του. 

Η «αραβική άνοιξη» έχει σκάσει μεν ως παγκόσμια εξεγερτική φούσκα αντίθετα προς τις επιθυμίες των αριστεριστών υποστηρικτών της, αλλά ακόμα ίπταται και χαρίζει στιγμές ιδεολογικής ανακούφισης όταν αντικρύζονται οι αμεσότερες συνέπειες και συνεπαγωγές της. 

Αυτός που εξεγέρθηκε, κυρίως αν και όχι μόνον, ήταν ο ισλαμικός αραβικός λαός, χωρίς να πολυνοιάζεται για τις προβολές των φαντασιόπληκτων δυτικών αριστεριστών. 

Αυτός εξεγείρονταν εξάλλου πάντα, και στην Αίγυπτο και στην Συρία, σε μια σειρά από εξεγέρσεις που τα μπααθικά καθεστώτα έπνιγαν στο αίμα. 

Βέβαια, για να πάμε σιγά σιγά και στους άλλους, τους νεόκοπους αντιιμπεριαλιστές, πάντα παραμένοντες και αυτοί στον «χρυσό κανόνα» ότι ό,τι είναι αντιιμπεριαλιστικόν, δεν μπορεί, αγαθόν θα είναι, θα πούμε και σε αυτούς: 

Η εξέγερση ήταν εξέγερση και οι εξεγέρσεις των ισλαμιστών και του λαού που τους ακολουθεί (ακολουθούσε) ήταν αληθινές εξεγέρσεις, δεν είναι δηλαδή μια μαζική εξέγερση πάντα κάτι το τόσο αγαθόν ούτε είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί τον ηλιθιομαρξιστικό κανόνα, τον άλλο «χρυσό κανόνα», ότι μια μαζική λαϊκή εξέγερση δεν μπορεί ρε γμτη, θα είναι όπως την επιθυμούμε αλλιώς δεν είναι μαζική εξέγερση, είναι συνωμοσία, ποιών;; των ιμπεριαλιστών βεβαίως. Ποιός άλλος σατανικός συντελεστής θα μπορούσε να «φτιάξει» ένα τέτοιο συμβάν; 

Έτσι, συνεχίζοντας τον υπερπαρανοϊκό κινηματικό ή λαϊκοκινηματικό τρόπο συγκάλυψης τής δυσάρεστης πραγματικότητας σκέπτονται ως εξής: ή η εξέγερση υπάρχει άρα είναι όπως την επιθυμούμε, ή η εξέγερση δεν είναι όπως την επιθυμούμε άρα δεν υπάρχει, με λίγα λόγια να υπάρχει εξέγερση, να είναι μαζική λαϊκή, να μην είναι όπως την επιθυμούμε, όλα αυτά μαζί; δεν υπάρχει περίπτωση! Αυτό το πράμα είναι σήμερα όσοι ισχυρίζονται ότι είναι μαρξιστές αντικαπιταλιστές αντεξουσιαστές, βράστα χαράλαμπε.

Όλοι τους, αλληλομισούμενοι, με ευγενικό τρόπο βέβαια, ναι σύντροφε, δεν έχεις δίκιο σύντροφε, μα σύντροφε, και άλλα για να σπάει πλάκα ο ύψιστος ανύπαρκτος, και οι εχθροί μας ή «μας». Κάπου αγριεύουν τα πράγματα, και τότε αρχίζουν και διάφορες ύβρεις, αυτό να μην το χάνετε, τότε θα μάθετε αλήθειες, γιατί όταν βρίζονται οι αντικαπιταλιστές μαθαίνεις όλη την αλήθεια, εφόσον, όπως σας έχω δείξει αναλυτικά, όλοι έχουν δίκιο...για τους άλλους.

Πάμε τώρα στο ζήτημα του χημικού βομβαρδισμού.

Δεν έχουμε καμία σίγουρη απόδειξη για το ποιός έριξε τα χημικά. Εμείς πήραμε θέση, κάναμε μια υπόθεση για τον ένοχο, θεωρούμε πως ήταν ο Άσσαντ και το καθεστώς του, και αναλύσαμε τον λόγο ή τους λόγους για τους οποίους είμαστε καχύποπτοι για το ποιόν του κυρίου αυτού και των υποστηρικτών του, αλλά ό,τι είπαμε δεν έγινε αντιληπτό ως σοβαρό ή πρέπον για μαρξιστές ή ακόμα και «ελευθεριακούς» αναλυτές, εφόσον τούτοι ζούνε με υπερμεγέθεις μαμουθικές μαρξιστικές και λενινιστικές λέξεις-όρους σκιάχτρα που τους έχουν μπουκώσει το μυαλό και τους κάνουν ανίκανους να μπούνε σε κοινωνικές και εθνοτικές καταστάσεις ανάλογες με την Συρία, τους σεκταριστικούς πολέμους και άλλα σχετικά του «εποικοδομήματος». 

Το ότι ο Άσαντ είναι εκπρόσωπος μιας πρώην κυρίαρχης μειονότητας, δεν τους λέει τίποτα, «κινέζικα» για μαρξισταράδες. Το ότι το τέλος του πολέμου και η αναγκαστική μειονοτικοποίηση απο-κυριαρχικοποίηση (έστω και δια ενός κυρίαρχου καντονίου) των Αλαουϊτών θα κάνει τον Άσαντ ένα ψόφιο σκυλί και για τους ίδιους, δεν τους λέει τίποτα. 

Το ότι τον Άσσαντ και το σόϊ του τον ωφέλησε η παράταση του πολέμου, δεν τους λέει τίποτα. 

Αυτά εξάλλου είναι υποθέσεις, ενώ ο ιμπεριαλισμός είναι πραγματικότητα εμφανής, υπάρχει, έχει όγκο μέγεθος παρουσία και μια λαμπρή αναλυτική ιστορία ως (ιδεολογική) έννοια, άρα τι να λέμε τώρα; 

Οι μαρξιστές ή «μαρξιστές» και οι «ελευθεριακοί» γενικά θεωρητικοί, έχουν πιασμένα τα του Πάπα, δεν ασχολούνται με «μικροκοινωνιολογικές» πτυχές των πραγμάτων. 

Αλλά υπάρχουν και κάποιες λεπτομέρειες, βασανιστικές, ολίγον αποκρουστικές, ειδικά για τα αγαπημένα ή μισητά για αυτούς μπααθικά εξαμβλώματα της Μέσης Ανατολής, μία από τις οποίες (λεπτομέρειες) είναι πως τούτα τα εξαμβλώματα, ειδικά το σανταμικό Ιράκ και βέβαια η Συρία του πατρός και γιόκα Άσσαντ είχαν χημικό οπλοστάσιο που χρησιμοποιούσαν. Αυτό έχει αποδειχθεί και με την επίθεση του Σαντάμ στην Χαλάπτσα (χιλιάδες θύματα γυναικόπαιδα, άμαχοι, Κούρδοι), και με επιθέσεις του πατρός Άσσαντ εναντίον των ισλαμιστών που είχαν σειρά εξεγέρσεων. 

Ο κύριος γιόκας Άσσαντ, μάλιστα υπέγραψε συμφωνία καταστροφής των χημικών όπλων του, άρα δέχτηκε ότι είχε χημικά, αυτά παρουσιάστηκαν και καταστράφηκαν με πρωτόκολλο και όλα τα σχετικά, ελπίζω αυτό να το αναγνωρίζετε, ω ανόητοι.  

Ωραίος ο τύπος όπως και ο πατήρ του. 

Είχαν χημικά όπλα, μπράβο τα παιδιά, και άλλοι έχουν και είχαν, καμία αμφιβολία, το θέμα είναι πάντα αν τα ενεργοποίησαν ή τα χρησιμοποίησαν και το 2014 και τώρα, το 2017. 

Αυτό που ισχύει (ό,τι και να αποδειχθεί όμως για τις τελευταίες χημικές επιθεσεις) είναι ότι οι Άσσαντ ήταν είναι και θα είναι μπααθιστές μαζικοί δολοφόνοι που μετά βίας παρουσιάζονται, αν είσαι σε μεγάλη ανάγκη, ως προτιμότεροι από τους τζιχαντιστές δολοφόνους αποκεφαλιστές, ισλαμοφασίστες ή τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. 

Δεν υπάρχουν αποδείξεις για τις πρόσφατες χημικές επιθέσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ύποπτοι μόνον και μόνον γιατί τα παλικάρια του Άσσαντ και οι σύμμαχοί τους ταιριάζουν στα σχήματα των νεο-αντιϊμπεριαλιστών που ετοιμάζονται για έναν μαμούθ (αντιδυτικό) αλλά και εθνικής εμβέλειας αντιεθνικιστικό ντεφετισμό, σε περίπτωση που υπάρξει παγκόσμιος πόλεμος Δύσης και νέου ανατολικού άξονα (Ρωσία, Ιράν, Κίνα) και το δυτικόπληκτο έθνος ημών και υμών βρίσκεται στο μέρος της Δύσης. 

Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο τής ορθότητας άσκησης ενός ενεργητικού και μαχητικού ντεφετισμού από μέρους των εργατικών ή λαϊκών δυνάμεων σε κάποιες περιπτώσεις εμπλοκής τής χώρας «μας», αλλά τούτο δεν σημαίνει πως πρέπει πάρουμε την αγιαστούρα και να εξαγιάσουμε Πούτιν Άσσαντ, Κινέζους, Μουλάδες κ.λπ. 

Γιατί κάτι τέτοιο μυρίζομαι ότι ισχύει ως ιδεολογική και πολιτική πρόθεση σε πολλούς χώρους που προπαγανδίζουν τον ντεφετισμό (κάποιοι, ακόμα χειρότεροι, εξαγιάζουν το τουρκικό κράτος). 

Ο μαρξιστής ή «μαρξιστής» για να κάνει ντεφετισμό πρέπει να εξαγιάσει τον εχθρό του ταξικού εσωτερικού εχθρού του, άρα αρχίζει τα χαζά, ό,τι έκανε και κάνει με την Τουρκία δηλαδή: όταν η ελληνική αστική τάξη και ο ελληνικός εθνικισμός κάνουν αντιτουρκισμό, τάσσεται τότε με μιαν ερμηνευτική που κάνει την Τουρκία ένα θύμα τού ελληνικού αστικού ιμπεριαλισμού και άλλα βολικά, τροτσκιστικά αλλά και ζαχαριαδικά, και αυτόνομα (αουτονόμε).

Το μεγαλείο τού ταξικισμού..

------

17.

Αν το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν ήταν υπό την καταπιεστική, έστω, κυριαρχία του Ιράν, δεν θα βρίσκονταν στην θέση που βρίσκεται σήμερα. Οι άνθρωποι του δεν θα είχαν υποστεί τις πιέσεις και τις σφαγές που τους επεφύλαξαν και τους επιφυλάσσουν οι Τούρκοι εθνοθεο-βρουκόλακες πασάδες. 

Το ίδιο συμβαίνει και με το «ιρακινό» Κουρδιστάν, όπου οι άλλοι βρουκόλακες, οι Άραβες εθνικιστές και θεοκράτες επιφύλαξαν όλα τα δεινά για τους Κούρδους.  

Στο Ιράν μπορεί να υπάρχει καταπίεση και των Κούρδων, αλλά υπάρχει και σεβασμός τής ιδιαίτερης ταυτότητάς τους.

Οι Ισραηλινοί;; δεν είναι τής ίδιας ποιότητας σκέψης όταν αντιμετωπίζουν σημεία τού χώρου και του κόσμου όπως το Ιράν και το Κουρδιστάν. Υπάρχει ακόμα εγκέφαλος εκεί, στο Ισραήλ. 

Οι Ισραηλινοί ξέρουν την αξία και την ιστορική δύναμη και τού Ιράν και τού Κουρδιστάν. 

 Γι΄αυτό και τα είχαν πάντα στο βασικό πλαίσιο τής στρατηγικής τους, η οποία όμως ως ημιευφυής ήταν ταυτόχρονα και στενόμυαλη, κοντόθωρη. 

Μέχρι κει μπόρεσαν και φτάσανε οι άνθρωποι, να στηρίζουν με κάθε μέσο τον Σάχη [για την στάση τού Ισραήλ απέναντι στο Κουρδιστάν χρειάζεται μια ειδικότερη ανάλυση, γιατί και υπό ποιες συνθήκες παράχθηκε ως ευφυέστερη από την αντίστοιχη στάση του απέναντι στο Ιράν που ήταν αν και ευφυής στενόμυαλη].

Όταν ο μεγάλος ιρανικός λαός έδιωξε τον Σάχη και το δυτικόδουλο καθεστώς του, τότε όλοι αυτοί, οι δυτικοί με την ενεργή βοήθεια και των Ισραηλινών, εξεπλάγησαν με την άνοδο των μουλάδων θεοκρατών και χάραξαν την στρατηγική καταστροφής αυτής της μεγάλης χώρας. 
Ακόμα και τώρα το φυσάνε και δεν κρυώνει, όλοι τους, εξυπνότεροι, απλώς κυνικοί. Όταν έριχναν, όλοι μαζί και με όργανο τον Σάχη, τον δημοκράτη Μοσαντέκ, όταν βοήθαγαν στην καταστολή του μεγάλου δημοκρατικού κινήματος ανεξαρτησίας και ελευθερίας, τότε δεν έτρεχε τίποτα. 
Τώρα που έχει δομηθεί ένα σκληρό καθεστώς [πολύ καλύτερο όμως από τα ζόμπι που στηρίζουν αυτοί, όπως την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, και άλλα εκτρώματα τής ιστορίας] τώρα λοιπόν, αποφάσισαν πως ο μεγάλος εχθρός είναι το Ιράν. 
Μαζί τους θα συνταχθούν φυσικά και οι πολύ αριστεροί όλης τής δύσης, αξιοποιώντας την λαϊκή κούραση, τα προβλήματα, την αναγκαστική ίσως υπαγωγή του δημοκρατικού αντιθεοκρατικού κινήματος μέσα στο Ιράν στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Στην ίδια θέση θα βρεθούν πάλι οι Κούρδοι, δυστυχώς. 
Δεν έχουν άλλες δυνατότητες, αν και το ΡΚΚ, προς έκπληξη πολλών, ποτέ δεν έπαψε να έχει σχέσεις ισορροπίας και μισοσυνεργασίας, παρά τις κατά καιρούς συγκρούσεις, με το Ιράν και το καθεστώς που κυριαρχεί εκεί.

-----

 

18.

Σε μια θερμή στιγμή τής κουρδικής αντίστασης, το τελευταίο διάστημα, υπήρξε εκ μέρους μας η έκφραση επιθυμίας να εμφανιστεί το κίνημα αυτό και εντός του ιρανικού Κουρδιστάν. Ίσως να είναι αναπόφευκτη και αυτή η κρίση, με δεδομένο ότι και στο Ιράν οι Κούρδοι καταπιέζονται και γίνεται προσπάθεια αφομοίωσής τους, ακόμα και θρησκευτικής, εφόσον οι περισσότεροι και εκεί είναι Σουννίτες και όχι Σιίτες όπως οι περισσότεροι άλλοι Ιρανοί πολίτες. Όμως, όπως έχουμε δει, σε άλλες δημοσιεύσεις, παρά τις εκτελέσεις (απαγχονισμούς) και τις φυλακίσεις το ιρανικό κράτος δέχεται την κουρδική ιδιαίτερη ταυτότητα, και αν έχει σχέδια για να την αφομοιώσει τούτα έχουν κάποια βάση, εφόσον ο Κουρδικός λαός στο σύνολό του ανήκει στην ευρύτερη ιρανογενή ινδοευρωπαϊκή ομάδα και έχει πολλά κοινά στοιχεία πολιτισμού και ιστορίας με την Περσία. 

Ένας από τους στόχους της ιρανικής επανάστασης πριν μετασχηματιστεί σε ισλαμική αμιγώς, ήταν να υπάρξει περαιτέρω ανάπτυξη και ελευθέρωση τής κουρδικής ταυτότητας και αυτονομίας στα πλαίσια ενός ιρανικού ενιαίου αλλά δημοκρατικού έθνους κράτους ή πολιτείας. 

Το καθεστώς τού Σάχη ασκούσε διώξεις και έπειτα αυτές συνεχίστηκαν με τους χομεϊνικούς. 

Παρά ταύτα, η σχέση Ιράν Κουρδιστάν είναι παράξενη και μην αποκλείετε στο μέλλον συνάψεις και συνενώσεις, ειδικά αν το Ιράν ανοίξει κι άλλο την ταυτότητά του.  

Όταν λέω πως το Ιράν θα ανοίξει κι άλλο την ταυτότητά του δεν εννοώ απαραίτητα πως θα γίνει ένα «κανονικό» κοσμικό κράτος, αλλά πως ακόμα και στα πλαίσια της μετριοπαθούς (συγκριτικά) θεοκρατικής του πολιτειακής και θεσμικοϊδεολογικής μορφής μπορεί να αποκτήσει μια μεγαλύτερη ευελιξία και ανοιχτότητα.  

Ένα αστικό δημοκρατικό Ιράν ή ακόμα και ένα δημοκρατικό επαναστατικό Ιράν θα έφερνε ακόμα περισσότερη δύναμη σε εγχειρήματα εθνοτικού και πολιτισμικού άρα και πολιτικού ανοίγματος, και ίσως αν ξεπερνούσε την «γελτσινική» φάση του εκδημοκρατισμού χωρίς να διαλυότανε, τότε να γίνονταν ή το μεγάλο εργαστήριο τής αλλαγής στην εγγύς ανατολή ή ένα πραγματικά πανίσχυρο έθνος κράτος σε όλη την ανατολή.

-----
 
19.

Το Ιράν ήταν πάντα «μέσα στο μυαλό» του Ισραήλ, με την έννοια πως αυτή η ευφυής δύναμη στον χώρο (εκτός του Ιράν που είναι επίσης μια εξίσου ευφυής δύναμη), ήξερε και ξέρει πως χωρίς το Ιράν, είτε ως σύμμαχο είτε ως ηττημένο, δεν υπάρχει ισραηλινή ηγεμονία διαρκείας στον χώρο.  

Το Ιράν ήταν σε συμμαχία με το Ισραήλ επί Σάχη, αλλά του ξέφυγε, με την επανάσταση, και αυτό βέβαια ήταν ένα αποτέλεσμα των στρατηγικών λαθών (ή «λαθών») τόσο του Ισραήλ όσο και της δύσης γενικότερα, με την έννοια πως αφού ενίσχυσαν το απαράδεκτο καθεστώς του δυτικόδουλου και υποταγμένου στον ιμπεριαλισμό Σάχη θα έπρεπε να κατανοήσουν ότι η αναμενόμενη αντίδραση ενός μεγάλου έθνους θα κατέστρεφε την συμμαχία με αυτούς που το στήριξαν, και μάλιστα θα αναστρέφονταν σε εχθρότητα. 

Το πρόβλημα με τους ανθρώπους τού Ισραήλ, σε αναλογία με το άλλο διαφορετικό αλλά και κάπως όμοιο πρόβλημα του Κουρδιστάν, είναι πως για να αντιμετωπίσουν τον αραβικό εθνικισμό έχουν συμμαχήσει στρατηγικά και έχουν διαπλεχθεί δομικά και εις βάθος με την κυριαρχούσα δύση (ευρώπη η.π.α), η οποία ένα πράγμα ξέρει μόνο και ένα πράγμα ασκεί μόνο: την υποταγή και την εκμετάλλευση των άλλων γεωπολιτικών και εθνοτικοπολιτισμικών ζωνών του πλανήτη. 

Το φονταμενταλιστικό Ιράν όχι μόνον έσπασε την συμμαχία με το Ισραήλ και την δύση, αλλά ανέπτυξε μια επιθετική στρατηγική ηγεμονίας στον ευρύτατο σιιτικό χώρο αλλά και γενικά στον αραβικό εθνικισμό/εθνισμό ειδικά στο φλέγον σημείο του παλαιστινιακού. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Χεζμπολάχ, στήριξη στους Άσσαντ, και βέβαια συμμαχία με την Ρωσία. Πρόκειται για έναν εφιάλτη για την δύση, αλλά και το Ισραήλ. Σκοπεύουν να λύσουν το πρόβλημα με τον ίδιο καταστροφικό τρόπο που το δημιούργησαν, αλλά με έναν βαθμό ακόμα μεγαλύτερης έντασης. Θέλουν να επιτεθούν στο Ιράν, ασκώντας παράλληλα πιέσεις για εκδημοκρατισμό και καταστροφή του θεοκρατικού καθεστώτος, βοηθώντας όλα τα φιλοδυτικά δημοκρατικά κινήματα, κυρίως της ιρανικής νεολαίας. 

Το πιο πιθανόν είναι να υπάρξει χάος, ή καταστροφή τής χώρας με αιχμή πάλι ίσως το κουρδικό, το ιρανικό πλέον κουρδικό πρόβλημα. Αν με ρωτήσετε για την θέση μου, έχω να πω τα εξής καταρχάς, με δεδομένες τις σημερινές συνθήκες: 

1) Είναι δεδομένη η ευθύνη της δύσης και του Ισραήλ για το «λάθος» τους να στηρίξουν ένα τόσο άθλιο καθεστώς όπως το σαχικό φασιστικό μοναρχικό καθεστώς. Αυτό δεν δικαιολογεί όμως το θεοκρατικό καθεστώς, όχι τόσο με βάση τυπικά αστικά ή αριστερά κοσμικά κριτήρια, αλλά με την έννοια πως τούτο έχει αναπτύξει πέραν μιας εθνικής δύναμης και μιας πραγματικής ποιοτικής ισχύος, στα πλαίσια πάντα του σπουδαίου και μετριοπαθούς ιρανικού προτύπου, έναν ιδιαίτερο κρατικό ολοκληρωτισμό που εξυπηρετεί όχι μόνον αστικά συμφέροντα αλλά και μιαν επιθετική στρατοκρατική ελίτ. 

Ούτε αυτό ως όλον το κρίνουμε με δυτική «δημοκρατική» υποκρισία, απλά θεωρούμε πως το Ιράν ξεπέρασε κάποια όρια και έχει υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις του, εις βάρος και των στρατηγικών εθνικών συμφερόντων του.

2) Οι Κούρδοι έχουν κάθε δικαίωμα να ακολουθήσουν τα συμφέροντά τους, και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τα δικαιώματά τους που καταπατούνται. 

Απλά, στην περίπτωση αυτή, του Ιράν, έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο σύστημα αναφοράς και με άλλους κινδύνους καταστροφής που δεν είναι όμοια πράγματα με ό,τι συμβαίνει στον αραβικό και τουρκικό κόσμο. 

Νομίζω πως μια αυτονομιστική έξαψη θα τους έκανε απλά αντιπαθείς σε κάθε νοήμονα άνθρωπο και θα τους στερούσε την δυνατότητα να αποτελέσουν έναν παράγοντα εξέλιξης και προόδου στην περιοχή. 

Είναι στο χέρι του Ιράν βέβαια να κάνει ένα μετρημένο άνοιγμα στους δικούς του Κούρδους και να μην τους αφήσει στα χέρια των δυτικών τυχοδιωκτών και καταστροφέων. 

Το Ισραήλ είναι στα χέρια των ακροδεξιών σιωνιστών, ο εργατικός δημοκρατικός σιωνισμός, ακόμα και ως σοσιαλσωβινισμός, έχει εκπνεύσει νομίζω, πράγμα που με κάνει να ανησυχώ πλέον για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή. 

Κάποτε θα αναπολήσουν κάποιοι το Ισραήλ της πρώτης εποχής, όταν και με δίκιο και με άδικο, διεκδικούσε έναν τόπο για τον λαό του.

-----

20. Οι γρίφοι και τα αινίγματα στην εγγύς ανατολή θα έχουν μιαν ελπίδα να λυθούν, αν «ικανοποιηθούν» κάποιοι όροι με γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό περιεχόμενο.

1) Να αναγνωριστεί από το σύνολο του αραβικού μουσουλμανικού κόσμου, και ειδικά από την πολιτικοθρησκευτική ηγεσία του, η ισότητα και η ισοδυναμία κύρους μεταξύ της σουνιτικής και της σιιτικής εκδοχής του Ισλάμ. 

Οι κραυγές περί «αιρετικότητας» τού σιιτισμού έχουν σε όλες τις εκδοχές τους ένα και μοναδικό αντιδραστικό αποτέλεσμα στο τέλος: την δίωξη, την θανάτωση, την εξόντωση και τον αποκλεισμό των σιιτών μουσουλμάνων, και εν τέλει την ίδια την καθήλωση της σουνιτικής πλειονότητας σε έναν θεοκρατικό δογματισμό που έχει ως μοναδική του ουσία την δημιουργία ολοκληρωτικών θεοκρατικών σεκτών, πολιτικών ομάδων και καθεστώτων. 

Ο αρρωστημένος δογματισμός των υπερσουνιτών πολιτικοθρησκευτικών ηγετών, παρασύρει και τις μάζες των πιστών και έχει ως αποτέλεσμα την αποστέωση του ίδιου του σουνιτικού κυρίαρχου πλειονοτικού ρεύματος και την πνευματική διανοητική καθήλωση του συνόλου της εκάστοτε μουσουλμανικής κοινωνίας. 

Η ποιοτική ισοδυναμοποίηση σουνιτισμού και σιιτισμού θα έχει ως αποτέλεσμα μιαν υγιή ανανέωση του Ισλάμ, και ως εκ τούτου (θα έχει ως αποτέλεσμα) την υγιή ανανέωση όλων των κοινωνιών που το ενστερνίζονται ως κοσμοθέαση, σύστημα κοινωνικής και νομικής οργάνωσης.  

2) Να αναγνωριστεί από όλο τον ισλαμικό κόσμο το δικαίωμα του Εβραϊκού Ισραηλινού λαού να έχει την βασική κυριότητα ενός έθνους κράτους μέχρι τουλάχιστον το ιδανικό σημείο, όπου θα υπάρχει συνομοσπονδιακή οργάνωση των λαών.

3) Να αναγνωριστεί το αντίστοιχο δικαίωμα και του Κουρδικού λαού, αλλά να αναγνωριστούν και τα αναφαίρετα πολιτισμικά, εθνοτικά και πολιτικά δικαιώματά του εντός των άλλων εθνών κρατών.

4) Να πάψει για πάντα η ελληνοτουρκική διαμάχη, η οποία είναι πλέον ευθύνη κυρίως της Τουρκίας (του τουρκικού κράτους) και της τουρκικής αστικής ελίτ ότι υπάρχει ακόμα, χωρίς τούτο να σημαίνει πως δεν υπάρχει κάποια μικρότερη συνευθύνη και στο ελληνικό κράτος και την ελληνική αστική ελίτ.

Αν μου πείτε έναν αριστερό επαναστατικό δημοκρατικό ή ό,τι άλλο πολιτικό οργανισμό ή κόμμα, στην ευρύτερη περιοχή, που να θέτει αυτά τα 4 ζητήματα σε έναν ενιαίο προγραμματικό γεωστρατηγικό αλλά και γενικότερο πολιτικό Λόγο, εμέναν να μου στείλετε μήνυμα, που δεν θα το κάνετε, γιατί δεν υπάρχει κανένας. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

21.

Η συγκέντρωση των δυνάμεων της δυτικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στα όριά της δεν αφορά μόνον το οικονομικό και πολιτικο-οικονομικό περιβάλλον των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που αυτή η κυριαρχία εξυπηρετεί αλλά και τις ευρύτερες ανάγκες της ως συστήματος περιφερειο-ποίησης και κατατεμάχισης του ίδιου του περιβάλλοντος της.  

Ο εφιάλτης της ελληνικής αστικής κοινωνίας σήμερα είναι πως είναι δυνατόν να μετατραπεί σε εξωτερικό όριο τής δυτικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. (Είναι σίγουρο πως κάποτε θα γίνει αυτό το όριο).  

Η αστική κοινωνία της Ελλάδας μετατράπηκε με τον καιρό από «εξωτερικό» όριο τής δύσης σε ένα όριο που είναι ιδιαίτερα «ευτυχισμένο» από το γεγονός ότι έγινε κάποια στιγμή ένα «εσωτερικότερο» όριο (προς το εξωτερικό περιβάλλον τής δύσης) που δεν θα «ήθελε» σε καμία περίπτωση να ξαναγίνει «εξωτερικό» όριο.  

Η ανερχόμενη ελληνική αστική κοινωνία των αρχών του 20ου αιώνα που συμμαχούσε με τον δυτικό ιμπεριαλισμό για την διάλυση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει (τελεσίδικα;) μετατραπεί σε μια αμυντική αστική κοινωνία που ζει με τους φόβους της για οποιαδήποτε εμπλοκή της σε μια πραγματική «οριακή» διαμάχη.  

Ο γελοίος αυτοβαυκαλισμός της ότι αποτελεί ένα όριο του «δυτικού πολιτισμού» δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ως έκφραση κάποιας επιθετικής της τάσης να «είναι» αυτό το όριο. 

Φυσικά δεν είναι απίθανο στο μέλλον, αν τα πράγματα ζορίσουν στο παγκόσμιο σύστημα και αναδυθεί ένα από τα αποκρουστικά σενάρια των δήθεν «πολιτισμικών πολέμων», να αναλάβει έναν ρόλο αντίστοιχο με αυτή την φαντασίωση. 

Και τότε όμως ο ρόλος της θα είναι ρόλος ενός άθλιου μικρο-ιμπεριαλιστή κομπάρσου και όχι ενός ενεργού ιμπεριαλιστικού παράγοντα όπως για κάποια στιγμή ήταν κάποτε. 

Το παράδοξο είναι πως ενώ η αστική κοινωνία έχει αναπτυχθεί στο οικονομικό επίπεδο εκείνο (τής δυτικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας) που θα της επέτρεπε να διεκδικήσει ρόλους που δεν θα μπορούσε την εποχή της «δόξας» να φανταστεί, την ίδια στιγμή έχει καθηλωθεί σε ένα μόνιμα χαμηλό ιεραρχικό επίπεδο της κυριαρχίας αυτής. 

Το «παράδοξο» αυτό θέτει στους εν γένει πολέμιους της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας θέματα που δεν είναι και τόσο διανοητά, αφού τους οδηγεί -θέλουν δεν θέλουν- σε μιά επαν-ανακάλυψη της εθνικής θεματολογίας. 

Ενώ η γενική εθνική στρατηγική ενάντια στην «εξάρτηση» οδηγεί σε πολιτικά και αναλυτικά αδιέξοδα που σημαίνουν την πρόσδεση στην «εθνική» μεσο-αστική και μικρο-αστική τάξη, ο γενικός διεθνισμός οδηγεί στην υποταγή πρός την δυτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία μέσω τής μη-αμφισβήτησης της συγκεκριμένης ιεραρχικής της δόμησης και συστημικότητας. 

Η στρατηγική τής ανεξαρτησίας είναι ένα κύριο σημείο επαναστατικής στρατηγικής και όχι μόνον τακτικής αφού η δόμηση τής οικουμένης σε κυρίαρχη, ημι-κυρίαρχη και μη κυρίαρχη ζώνη είναι ένα θέμα ουσίας και περιεχομένου τής ίδιας στρατηγικής εμβέλειας με το θέμα τής δομής των άμεσων παραγωγικών σχέσεων.

-----

 

22.

Η διασπορά και ο κατακερματισμός της ενότητας του κόσμου κατά την νεωτερική-αστική εποχή μας δεν πρέπει να σχετίζεται χωρίς περίσκεψη με τους θανάσιμους αγώνες που χαρακτήριζαν τον προ-αστικό κόσμο. 

Η καταστροφικότητα των προ-αστικών σχέσεων και η βαρβαρότητα που περιείχαν σε όλες τις μορφές τους σχηματίζονταν σε ένα πλαίσιο αυτο-ενότητας των κόσμων που ανταγωνίζονταν και αλληλο-αποκλείονταν, ακόμα κι αν εντός αυτής της αυτο-ενότητάς τους περικλείονταν επίσης ανταγωνισμοί και διαιρέσεις που ήταν ανειρήνευτες. 

Οι πολιτισμικο-θρησκευτικοί κόσμοι συγκρούονταν με δεδομένη σε σημαντικό βαθμό την ενότητά τους και εντός τους οι ταξικές και πολιτικές διαιρέσεις δεν διακυβεύανε την ουσιακή και μορφική ενότητα του κάθε κόσμου. 

Αν ετίθετο κάποιες στιγμές θέμα αλληλοδιείσδυσης και αλληλοκαθορισμού των κόσμων, σε εποχές που θυμίζουν την εποχή μας, αυτό ήταν ένα μεταβατικό στάδιο για την ολοκλήρωση ενός νέου αλλά εξίσου κλειστού κόσμου. 

Η μετάβαση στην εποχή μας σήμαινε διά της κυριαρχίας τού δυτικού πολιτισμού και της αποικιοκρατίας και έπειτα του ιμπεριαλισμού του την απαίτηση και αξίωση της οικουμενικότητας των κριτηρίων και των δομών που «αξίζουν» να συγκροτούν έναν κόσμο. 

Η δύση δεν αξίωσε την γενική ισχύ των δικών της αξιωμάτων και κριτηρίων, όπως λένε συνήθως οι κριτικοί αναλυτές της «δυτικότητας», αλλά την ισχύ τού ειδικού οικουμενικού κριτηρίου της κυριαρχικής τεχνικο-ορθολογικής ισχύος, γεγονός που καθορίστηκε ουσιακά από την συμβαντικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας της. 

Η συμβαντικότητα του κεφαλαίου, ακριβώς ως συμβαντικότητα, δεν σημαίνει την ύπαρξη τού Κεφαλαίου ως «αποτελέσματος» των άνωθεν αναφερθέντων καθορισμών ή [την ύπαρξη τού Κεφαλαίου] ως «αιτίας» τους, αλλά την τέμνουσα αυτούς καθοριστικότητα που συναρθρώνει πιθανά αίτια-και-αποτελέσματα σε συγκροτημένη κοινωνική καταστροφικο-δημιουργική ενέργεια, αφού τα ενοποιεί σε μια εκ-μηδενιστική διεργασία που ωστόσο «χρειάζεται» ως αντίστοιχό της μιαν «εσωτερική θετικότητα» και «συνοχή» πάντα αφορώσα ένα ταξικο-ιεραρχικό σύστημα εκμετάλλευσης. 

[Θα μπορούσα να ισχυριστώ κάπως πρόχειρα πως αυτός είναι ένας καθορισμός της συμβαντικότητας που ταιριάζει στο Κεφάλαιο ως την συμβαντικότητα εκείνη που συνεκτικοποιεί εκμηδενίζοντας και εκμηδενίζει συνεκτικοποιώντας]

Οι αριστερές αυταπάτες που σχηματίστηκαν γύρω από την δύναμη του Kεφαλαίου ως δυνάμης καταστροφής που δημιουργεί ελευθεριακές δυνητικότητες σχετίζονται με την σύγχυση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα στις δυνατότητες που υπάρχουν εντός των διεργασιών διασποράς και κατακερματισμού -που αυτό δημιουργεί ως βασικό όρο της ύπαρξής του- και τις δυνατότητες υλοποίησης μιας (νέας) ελεύθερης ενότητας των στοιχείων που κατακερματίστηκαν και διασκορπίστηκαν. 

Όμως η δύναμη κατακερματισμού είναι δύναμη που μπορεί να είναι παραγωγική και διανοητική δύναμη μόνον εντός του κεφαλαιο-κρατικού συστήματος. 

Οι υποτελείς, όπως έχω αναφέρει και αλλού, δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτό τον κατακερματισμό που φέρνει το Κεφάλαιο..

----------------------------

Ιωάννης Τζανάκος