Αλληλεπίδραση>συνύφανση>ταύτιση>αφανισμός: θύτες και θυματοθύτες.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ των υποκειμένων μετατρέπεται σε αλληλοσυνύφανση τους, η αλληλοσυνύφανση τους σε ταύτιση, και η ταύτιση μεταξύ των μετατρέπεται τελικά σε εκμηδένιση της διαφοράς τους, αλλά κατά την συντέλεση τής διεργασίας αυτής παράγεται ένας αντίρροπος και ισχυρός βαθμός αποξένωσής τους όσο διέρχονται προς την ολοκλήρωση της ταύτισης και της εκμηδένισης της διαφοράς τους. Η ταύτισή τους και η εκμηδένιση τής διαφοράς τους είναι και το σημείο έναρξης μιας σύγκρουσης για την ύπαρξη και το τέλος όλης της διεργασίας αυτής. Αν υποθέσουμε πως νικητής αναδύεται τελικά αυτός ο οποίος ήταν αρχικά στο υπαγμένο ή κυριαρχημένο σκέλος τής σχέσης ή συσχέτισης αυτής, τότε το όνομα του νικητή αυτού του πολέμου και η κοσμοθεώρησή του παρουσιάζονται να είναι σε μιαν ολική και πλήρη ταύτιση ως η μη-θεωρία και το μη-όνομα τού πρώην ισχυρού και νυν εξαφανισθέντος ή παρηκμασμένου κυρίαρχου, αλλά η ουσία είναι άλλη:

Ο παρουσιαζόμενος ως νικημένος, παρηκμασμένος και μη-υπάρχων-ως-όνομα πρώην κυρίαρχος είναι η υφιστάμενη νέα αυτοθεώρησή του «μέσα» σε ένα αρχικά ξένο προς αυτόν, αρχικά εχθρικό, όνομα-σώμα.

Δεν υπάρχει πιο παράξενο και επιδραστικό κοινωνικό φαινόμενο από την επανεμφάνιση του κυρίαρχου υποκειμένου μέσα από το σώμα-όνομα τού κυριαρχούμενου από αυτό.

Αυτό που υπήρξε πραγματικά ως ιστορικός συντελεστής δεν ήταν οι χριστιανοί αλλά οι χριστιανορωμαίοι, δεν ήταν οι κομμουνιστές αλλά τα κομμουνιστικά κράτη, δεν ήταν οι ακόλουθοι του προφήτη αλλά το χαλιφάτο, δεν ήταν οι αναρχικοί αλλά ο αναρχοατομικισμός ως εξαθλιωτική παγκόσμια πολιτισμική δύναμη, και άλλα πολλά παραδείγματα.

Σκεφτείτε λίγο πως φαίνεται αρχικά, αν κανείς εντοπίσει την μεταμφίεση της κυριαρχίας, ότι ο θύτης λαμβάνει το σώμα τού θύματός του, και μάλιστα ζει όχι μόνον φαντασιακά τις οδύνες του αλλά σαν να είναι ο ίδιος το σώμα αυτού τού υποκειμένου που εξόντωσε, χωρίς όλο αυτό να είναι σε καμία περίπτωση ένα ψέμα.

Για την ακρίβεια, όχι μόνον αυτό είναι ένα ψεύδος, αλλά είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η αλήθεια: 

Ένα εγκληματικό ψεύδος τόσο εσωτερικευμένο μέχρι να γίνει έν-α σώμα με την αλήθεια που αρχικά αρνήθηκε. Αλλά το σώμα αυτό είναι το σώμα με όλα τα τραύματα τού κυριαρχούμενου.

Δεν είναι το σώμα τού κυρίαρχου, ή ενός κυρίαρχου που «απορρόφησε» τον κυριαρχούμενο, αλλά ούτε τελικά (το σώμα) τού κυριαρχούμενου που έγινε ό,τι είναι ή ήταν ο κυρίαρχός του.

Παραμένει ως σώμα ένα τραυματισμένο σώμα, οι πληγές του δεν σηματοδοτούν απόκρυψη της ενοχής τού θύτη ως επουλωμένες ή ψευδοεπουλωμένες, άρα δεν είναι ούτε ο ένοχος που λαμβάνει το σώμα τού θύματος (προδομένη επανάσταση, Τρότσκι) ούτε το θύμα που λαμβάνει ως το ίδιο σώμα την θέση ενός κυρίαρχου θύτη (φάρμα των ζώων, Όργουελ), αλλά ένα νέο σώμα που ορίζει την καταγωγή του από τον τόπο τού «εαυτού» του ως (όντως) θύματος αναζητώντας ένα άλλο πεδίο κυριάρχησης άλλων (νέων) θυμάτων, και (μόνον) ούτως αναπαράγοντας την (αφηρημένη) θέση ή τον (αφηρημένο) ρόλο τού θύτη που αντικατέστησε.

 

Ιωάννης Τζανάκος