Ο κρυμμένος οντολογικός ατομικισμός [2]

 

Το τελευταίο ερώτημα που θέσαμε [στην προηγούμενη δημοσίευση], δεν θα το πραγματευτούμε με την ίδια «ψυχραιμία» που πραγματευτήκαμε τα άλλα ερωτήματα.

Το παρουσιάζουμε πάλι, όπως τέθηκε, σε συνέχεια τού αρχικού ερωτήματος:

 

Όταν [αυτό] το «κοινωνικό υποκείμενο» δεν αυτοορίζεται και αυτοκαθορίζεται ως ένα «εμείς» το οποίο θα μπορούσε να υπάρξει ως να ήταν ένα «εγώ», τότε πως και με ποιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι θα αποκτούσε και «συλλογική σκέψη»;

Αυτή βέβαια η «αμφιβολιακή έναρξη», ας την ονομάσουμε έτσι την στερέωση και αποδοχή τής αμφιβολίας μας αυτής, πως θα αντιμετώπιζε ατομικά υποκείμενα που θα ορίζονταν και θα αυτοκαθορίζονταν ήδη ως συλλογικά υποκείμενα; ως μέλη δηλαδή μιας ήδη υπάρχουσας συλλογικής υποκειμενικότητας; θα αποδέχονταν το έγκυρο ενός τέτοιου αυτοορισμού και αυτοκαθορισμού;

 

Τα «πράγματα» θαρρώ συμβαίνουν αντίστροφα σε σχέση με αυτά τα ερωτήματα όπως τίθενται και υφίστανται ως ερωτήματα:

Τα ατομικά υποκείμενα συγκροτούνται όντας αντικείμενα βίαιων συμβολικών και σωματικών εντάξεων σε ολικές συμβολικές και κοινωνικές τάξεις «υπερβατικών» σημαινόντων.

Οι κοινωνίες ως «σύνολα» και «υποσύνολα» συγκροτούν τα ατομικά υποκείμενα ως να ήταν ήδη συλλογικά υποκείμενα:

Λαμβάνεις ένα Όνομα, ορίζεσαι από τους «άλλους» που σε «εισάγουν» στο «κοινωνικό» σημαίνον ως μέλος μιας κοινότητας ή περισσοτέρων κοινοτήτων, λαμβάνεις ισχυρές πιεστικές ωθήσεις να ταυτιστείς με αυτές, «μαθαίνεις» να αυτοκαθορίζεσαι και να αυτοορίζεσαι δια μέσω τεχνητών κοινωνικών συμβολικών κατασκευών, οι οποίες όμως εξαρχής παρουσιάζονται ως να είναι ένα πραγματικό «Άτομο».

Παράδειγμα:

Ο Παναθηναϊκός, η Αεκ, ο Γάβρος, υπάρχουν στην γλώσσα και τα μυαλά των «οπαδών» τους, των λαών τους, σαν να ήταν «Άτομα».

Τα τεχνητά «σώματα», οι τεχνητές «συλλογικές» «ατομικότητες», όπως τις ξέρουμε ορθολογικά αναλυμένες στον Χομπς, και αδιαμεσολάβητες στην υπερβατική θεολογία και πίστη, ζούνε ακόμα και στο ποδόσφαιρο.

Όλοι έχουμε ζήσει αυτές τις «μυήσεις», αυτές τις εσωτερικεύσεις τεχνητών συμβολικών «ατομικοτήτων-σωματικοτήτων».

Το ενδιαφέρον για μένα ξεκινάει από τη στιγμή που αρχίζουν να υπάρχουν ρωγμές σε όλα αυτά, αλλά σε όλα, όχι μόνον σε μερικά και τα «δικά» μας να μένουν άθικτα.

Θέλω να καταστραφούν όλα αυτά.

Ο Μηδενισμός χτυπάει με λύσσα κάθε τεχνητή ατομικότητα.

Είναι αστείο να τον κατηγορούν για «ατομικισμό», ποιοι; 

Για αυτό γουστάρω.

Έγινα κατανοητός;

 

Ιωάννης Τζανάκος