6 μειονοτικές αντι-σεκταριστικές θέσεις..

 

Η αστική καπιταλιστική δημοκρατία είναι και αυτή πλέον μια στολή ενός φασίζοντος στρατού που έχει ως ενδογενή σκοπό του την υποταγή τής ανθρώπινης ζωής και της αλλοτριωμένης εργασίας.

Ο δημοκρατισμός ως απάντηση στην αστική εξουσία και τον φασισμό έχει καταντήσει σήμερα υπόθεση μόνον για διάφορους «αριστερούς» φορείς τής αστικής ιδεολογίας [Σύριζα].

Αυτό δεν ακυρώνει τις ιστορικές συσσωρεύσεις νοήματος γύρω από την έννοια τής δημοκρατίας. 

Η τάση τής κοινωνίας, είτε ως ένα μέρος της εργατικής τάξης, είτε ως ένα διάχυτο σύνολο ελευθεριακών ανθρώπων, η οποία θα τραβήξει από εδώ και στο εξής το κάρο προς την εξέγερση, την επανάσταση και την αταξική κοινωνία, θα είναι και αυτή, όσο ισχύει το σύνολο των οντολογικών όρων τής καπιταλιστικής ταξικής κυριαρχίας, μια μειονότητα. 

Στην πραγματικότητα πάντα αυτό ήταν, απλά τώρα μπορεί να είναι μόνον αυτό και μάλιστα χωρίς πλέον να μπορεί, ευτυχώς, να δομήσει μιαν απομονωμένη εξουσία «πάνω» στους άλλους, όσους δηλαδή δεν την ακολουθούν. 

Μόνον αν πειστεί η (σχετική) πλειονότητα θα έχει πολιτικό νόημα η «αρχική» απομόνωση αυτής τής επαναστατικής μειονότητας. 

Αν οι άλλοι άνθρωποι (και ειδικά οι εργάτ#) δεν ακολουθούν την μειονοτική ριζοσπαστική τάση δεν είναι πλέον εφικτή καμία σταθεροποίηση σε κάποια απομονωμένη ελιτίστικη επαναστατική εξουσία, με μια ακαθόριστη προοπτική προς το μέλλον.

Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος ερμηνεύτηκε αρχικά (από όσους αποδέχτηκαν το αναπόφευκτο τής ιστορικής ήττας του πρώιμου σοσιαλισμού) ως αναπόφευκτη συνύφανση δημοκρατίας και καπιταλισμού, αλλά αυτό ήταν Το Λάθος, για όσους ενδιαφέρονται κυρίως για την αταξική ελευθεριακή κοινωνία.

Η προσχώρηση των μαζών (του πλήθους των εργαζόμενων ή άεργων ατόμων ή ελευθεριακών ανθρώπων) σε ένα νέο αταξικό ελευθεριακό και δημοκρατικό σύστημα πράξης και νοηματοδότησης σημαίνει έναν νέο δημοκρατισμό, μια θετική υπέρβαση κάθε μορφής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και κάθε κρατικο-κεντρικής μορφής πραγμάτωσης και διεύθυνσης των κοινών ανθρώπινων υποθέσεων.  

Η δημοκρατική αρχή ως εν γένει δεν έχει κανένα νόημα ακόμα και σε ένα μακροχρόνιο μεταβατικό σύστημα μίας αντιπαραθετικής σοσιαλιστικής κοινωνικής μορφής, αλλά οι δημοκρατικές αντιστάσεις, οι δημοκρατίες των καθημερινών ανθρώπων, έχουν και παραέχουν νόημα, και είναι κιόλας πιο κοντά σε όποια θετικά ή μη αλλοτριωμένα περιεχόμενα είχε και η δημοκρατική αρχή.  

Η ένταση και η αυτοεπίταση της μειονοτικής μας υπόστασης, ως ελευθεριακών δημοκρατών σοσιαλιστών ή κομμουνιστών ή αναρχικών κομμουνιστών, σηματοδοτείται και με την εγκατάλειψη για τα καλά όλων των ιδεών περί λαοκρατίας ή περί ενός «κυριαρχικού λαού» ή περί «λαού».

Ό,τι έχει μείνει σχετίζεται με τα ζητήματα τής μετάβασης προς την ελεύθερη αταξική κοινωνία, και αυτά δεν είναι ούτε λίγα ούτε εύκολα.  

Η ταπεινή «δική» μου μειονοτική στάση και θέση απέναντι στους «άλλους» μειονοτικούς συντρόφους ή μισο-συντρόφους μέσα στην ευρύτερη μειονότητα των αντικαπιταλιστών και αντικρατιστών, έχει να κάνει με τα εξής θέματα, τα οποία προφανώς σχετίζονται με όσα είπαμε παραπάνω.

1.

Δεν μπορώ να θεωρήσω ως θεμελιωμένη δυνατότητα την πλήρη κατάργηση της κρατικότητας ή του κράτους.

2.

Η διαίρεση σε λαότητες ή εθνότητες δεν είναι για μένα μια ταξική υπόθεση, ή μόνον μια ταξική υπόθεση, αν και είναι προφανές πως ο καπιταλισμός και ο φασισμός «παίζουν» ένα άσχημο παιχνίδι με όλα αυτά.

Νομίζω πως υπάρχει εκ μέρους σας αφέλεια και κάποια μορφή προσχώρησης σε φιλο-μητροπολιτικές θέσεις, την οποία αξιοποιούν και η «μητρόπολη» και οι υπερ-εθνικιστές για να σας νικούν σε κρίσιμες στιγμές αξιοποιώντας τα λάθη σας.  

3.

Δεν υπάρχει συνειδητοποίηση της αντικειμενικής και αναγκαστικής μειονοτικής υπόστασης των ελευθεριακών ιδεών και κινημάτων, πράγμα σχετικό και με την έμμεση επιβίωση τής αλλοτριωτικής ιδέας  περί ενός καθολικού αφηρημένου «λαού».

4.

Η οικονομία δεν είναι δυνατόν να διασπαστεί σε μικρομονάδες παραγωγής, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε κάτι «αγαθότερο» για την πραγμάτωση μιας αταξικής κοινωνίας.

Αμφιβάλλω όμως και κατά πόσο αυτό θα ήταν όντως «αγαθότερο» για τους αταξικούς σκοπούς αν είναι να εφαρμοστούν σε όλη την οικουμένη ή ακόμα και σε έναν πιό περιορισμένο τόπο.

5.

Τα ζητήματα των κοινωνιο-βιολογικών ή δια-φυλο-ικών διαχωρισμών εξετάζονται από τους περισσότερους μη αυταρχικούς αριστερούς και κομμουνιστές με έναν τρόπο ετεροκαθορισμένο από την πατριαρχία.

Δεν λέω πως υπάρχει εξομοίωση στην αλλοτρίωση, αλλά, για μένα πάντα, ανεστραμμένη αλλοτρίωση υπάρχει. 

Δεν θα μαλώσουμε άλλο, ούτε σκοπεύω να το κάνω αυτό που θεωρώ ως κεντρικό θέμα το μοναδικό κεντρικό θέμα, αλλά η διαφωνία αυτή είναι καθοριστική, για να παράξει εμένα τουλάχιστον ως μειονότητα μέσα στην μειονότητα.

6.

Η ατομικότητα δεν είναι μια υπόθεση προς κοινοτιστική εναρμόνιση και προβατοποίηση. Η ριζική ετερότητα ως όρος της δημιουργίας και της ελευθερίας φωλιάζει μέσα στην ξενωμένη και αποκομμένη ατομικότητα, η οποία μάλιστα διαφεύγει ως οντολογική διάσταση τής «ανθρωπινότητας» από την «σωματικότητα» που τόσο έχει (και τούτη) φετιχοποιηθεί.  Το ζήτημα είναι πώς αυτό ως γεγονός θα το ανα-ιστορικοποιήσουμε και θα το εντάξουμε σε μιαν αληθινή και πρακτική-πραγματική διαλεκτική.

Όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

 

Ιωάννης Τζανάκος