Τα αντικρατικίστικα σεκταριστικά παραμύθια τής υπερεπαναστατικής Χαλιμάς και η κοινωνική ασφάλιση.

 

Εμείς οι σοσιαλιστές εργαζόμενοι είμαστε ακόμα έκπληκτοι με την κοινωνική αποστασία των υπερεπαναστατών σεκταριστών, όπως τούτη εκφράζεται έμπρακτα, αν και κάπως ύπουλα, με την ταξικίστικη-σεκταριστική εγκατάλειψη τού κοινωνικού κράτους πρόνοιας ως πρακτικού κοινωνικού μηχανισμού και ως ριζοσπαστικού ταξικού αιτήματος.

Ξέρουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός, ως έκφραση τής δομικής επιθετικότητας τού μεγάλου ιδιωτικού εθνικού και υπερεθνικού Κεφαλαίου, έχει στο μόνιμο στόχαστρό του το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και το δημόσιο-κρατικό ασφαλιστικό σύστημα.

Ξέρουμε ότι έχει πετύχει τον σκοπό του να το αποδομήσει όπου υπήρξε και να εμποδίσει την ανάπτυξή του όπου θα μπορούσε να υπάρξει.

Αυτό που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε μέχρι να εμφανιστεί ήταν τη στάση όχι μόνον τής «δεξιάς» σοσιαλδημοκρατίας αλλά και τής αριστερής ή αριστερίστικης σοσιαλδημοκρατίας.

Αυτό που πραγματικά ήταν εξοργιστικό όταν το είδαμε ήταν η βαθιά υποχώρηση των αντικαπιταλιστών-αντικρατιστών και η στρατηγική υποταγή τους στον νεοφιλελευθερισμό.

Για τούς «δεξιούς» σοσιαλδημοκράτες μιλάνε και φλυαρούν όλοι οι υπόλοιποι «μη-δεξιοί».

Για τον εαυτό τους όμως δεν μιλάνε.

Τι δεν λένε: 

1. 

Οι πιο «συνεπείς», οι αντικαπιταλιστές-αντικρατιστές, δεν λένε ότι πίσω από τον επιδερμικό υπερεπαναστατισμό τους δέχονται να μην υπάρχει και στον καπιταλισμό και στον μετα-καπιταλισμό [σοσιαλισμό, κομμουνισμό, αναρχία κ.λπ] νομική, άρα κρατική εγγύηση των συντάξεων και των υγειονομικών-ιατρικών καλύψεων των εργαζομένων. 

Άρα πίσω από τις ταξικές κραυγές τους για την διατήρηση τού δημόσιου κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, ορίζοντάς το ως μόνον-δημόσιο, θέτοντας την εγγύηση τής δημόσιας υπόστασής του ανεξάρτητα από την κρατική-νομική εδραίωσή της, υπάρχει βαθιά συμφωνία με τον νεοφιλελευθερισμό. 

2. 

Οι αριστεριστές σοσιαλδημοκράτες, τύπου Σύριζα και Μέρα25, ακολουθώντας την ίδια σεκταριστική γραμμή [όντας και σε συμμαχία με τους ακραιφνείς σεκταριστές], προβαίνουν στην ίδια ακριβώς στρατηγική αποσύνδεση «μεταξύ» κράτους και δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, ώστε να ακολουθήσουν «ντροπαλά» την στρατηγική επιλογή τού νεοφιλελευθερισμού να αποσπάσει το κράτος από κάθε μόνιμη και στρατηγική ασφαλιστική υποχρέωση. 

Δέχονται κι αυτοί, στα πλαίσια μιας ψευδοκεϋνσιανής «νεοκεϋνσιανής» λογικής, την απορρύθμιση, και απαρνούνται το πολιτικό καθήκον να απαιτήσουν την μονιμότητα των κοινωνικών δημόσιων δαπανών, απαρνούνται την δημοσιονομική παρέμβαση, την κυριαρχία στο νόμισμα, και άλλα, παρουσιάζοντας τον νεοφιλελευθερισμό ως «νομοτέλεια». 

Σε μια άλλη δημοσίευση θα δείξω πως η γραμμή των σεκταριστών υπηρετεί τον καπιταλισμό, αλλά επιπλέον εκφράζει το αγριανθρωπικό και αντεργατικό-αντιλαϊκό όραμά τους για τον «σοσιαλισμό από τα κάτω» ή τον αγριανθρωπικό νεοσταλινικό «μετακαπιταλισμό» τους.

 

Ιωάννης Τζανάκος