Το ΡΚΚ και τα κατάστιχα στον «Αυτοκαθορισμό»..

 

Δεν κρύβω ότι έχω κάποια κατάστιχα στο μυαλό μου, για όσους στη χώρα έχουν δείξει εχθρότητα προς το ΡΚΚ.

Το ΡΚΚ έχει πολλούς εχθρούς στον κόσμο, και ειδικά στην δυτική Ασία, οπότε οι εχθροί του στην ελληνική επικράτεια θα ήταν αδιάφοροι αν δεν έρχονταν όλο αυτό να δέσει με την συνωμοσία σύλληψης και παράδοσης τού Οτσαλάν.

Πρώτοι λοιπόν στα κατάστιχα οι ακραίοι κεντρώοι «εκσυγχρονιστές» δήμιοι με πρώτο και καλύτερο τον κύριο Σημίτη, και όλο τον κεντρώο οχετό του.

Δεν ξεχνάμε όμως και τον ύπουλο ρόλο τού Κυρίου Μίκη Θεοδωράκη, όταν ανέλαβε τον ρόλο μιας ύποπτης «απενοχοποίησης» τού ελληνικού λαού όταν αυτός ο λαός είχε, και δικαίως είχε κι αυτός, ενοχές για το ξεπούλημα τού Οτσαλάν. 

Το έκανε με έναν κουτοπόνηρο χυδαίο χειριστικό τρόπο, και αυτό δεν ξεχνιέται ποτέ.

Δεν ξεχνάμε δημοσιογραφικά σκουλήκια που τότε θυμήθηκαν όλα τα υπαρκτά και ανύπαρκτα ελαττώματα τού Οτσαλάν.

Αλλά δεν ξεχνάμε σε ένα μεγαλύτερο «παρελθοντικό» βάθος τι έλεγαν σε ανύποπτο χρόνο τα διάφορα σεκταριστικά σκουπίδια τής Β' πανελλαδικής, μέσω των σκουπιδιών τού «Σχολιαστή».

Μια παράξενη «επιβίωση» των θεωριών αυτών των σκουπιδιών συνάντησα πριν λίγα χρόνια στην δουλειά μου όταν ένας δημοσιογραφάκος από τον ευρύτερο χώρο τού Σύριζα (Ελευθεροτυπία, και Εφημερίδα των Συντακτών) που το έπαιζε και φιλοαναρχικός, είχε έρθει ως συμβασιούχος τού Σύριζα, και σε μια από τις «ενδοαριστερές» συζητήσεις μας είχε προσδιορίσει με ξινισμένη μούρη το ΡΚΚ ως «εθνοσταλινικό» κίνημα.

Δεν θα ξεχάσουμε βέβαια και τους «αυτόνομους», ξέρετε ποιούς, τους ψεκασμένους τού σεκταρισμού που δύσκολα πλέον ξεχωρίζεις σε μερικά θέματα από τους ακροδεξιούς ψεκασμένους (Σεράγεβο κ.λπ).

Δεν ξεχνάμε τις θέσεις τής Παπαρήγα και τού κΚε, αλλά και διάφορων «γνήσιων» σταλινικών αραβόφιλων και θαυμαστών τής Χαμάς.

Δεν ξεχνάμε και άλλες πιο ψυχοπαθητικές περιπτώσεις, ιρανόφιλοι κ.λπ.

Όλοι ορκισμένοι εχθροί τού ΡΚΚ, συκοφάντες, σπερμολόγοι, αναπαραγωγείς τής προπαγάνδας τού τουρκικού κράτους ή τής προπαγάνδας των Μπααθιστών τής Συρίας αλλά και τού Ιράκ, ανάλογα με τις προτιμήσεις τους ή ανάλογα με τις περιστάσεις.

Βλέπετε πόσοι εχθροί τού ΡΚΚ υπάρχουν στην Ελλάδα;

Βλέπετε πόσοι το μισούν θανάσιμα;

Γιατί άραγε;

Ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτών μαζί; και τού «καθένα» ξεχωριστά;

Υπάρχουν ιδεολογικά κίνητρα, υπάρχουν όμως και μηχανισμοί:

Υπάρχει ένας φόβος σε μερικούς μη τυχόν και πάθει τίποτα το τουρκικό κράτος, και γίνει ευρύτερος πόλεμος ή μεταφερθεί εδώ, ή με αυτό τον τρόπο υπάρξει μια κάποια εθνικιστική συμμαχία Ελλήνων (αριστερών ή δεξιών) εθνικιστών με τους Κούρδους αριστερούς εθνικιστές ή μετα-εθνικιστές.

Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος για το είδος τής ένωσης ενός είδους πατριωτισμού και αναρχοκομμουνισμού στο ΡΚΚ, και αυτός ο φόβος συνέχει και τους κεντρώους και τους αριστεριστές τής Ελλάδας που έχουν γενικότερο πρόβλημα με κάθε μορφή πατριωτισμού, τόσο μεγάλο πρόβλημα που θα προτιμούσαν πλέον να προσχωρήσουν σε «θέσεις Στίνα» παρά να συνθηκολογήσουν απέναντι σε κάθε μορφή «αριστερού πατριωτισμού-εθνικισμού».

Βέβαια και ο IRA, αυτό ήταν και είναι, και ο βασικικός ETA αυτό ήτανε [ο όρος μάλιστα «πατριωτική αριστερά», από ό,τι είδα τώρα τελευταία, εμφανίστηκε μάλλον πρώτα -ως όρος- στο βασκικό αυτονομιστικό κίνημα], αλλά αυτά τα κινήματα δεν είχαν τις «παράξενες» για τα σεκταριστικά κριτήρια θέσεις που έχει το ΡΚΚ στα γεωπολιτικά τής δυτικής Ασίας, οπότε το βλέπουν σαν εχθρό.

 

Προσωπική ματιά

Εν πάση περιπτώσει.

Εδώ και πολλά χρόνια πλέον έχω δώσει αγώνα, ιδεολογικό, προπαγανδιστικό, αξιακό, υπέρ τού ΡΚΚ και των ιδεών του.

Στο παλιό «αυτοκαθορισμό», τού οποίου τα κείμενα και οι δημοσιεύσεις έχουν «κατεβεί», το έφτασα στα όποια άκρα μπορούσα να το φτάσω.

Ακόμα και οι προσπάθειες μου να χτυπήσω τον «αντι-σιωνισμό» έγιναν σε αντανάκλαση τού αγώνα μου να υπερασπιστώ ανοιχτά και ακομπλάριστα την πιθανή έμμεση σχέση ακόμα και τού ΡΚΚ με την σιωνιστική πολιτική στην περιοχή. 

Δεν υπάρχει μάλλον άμεση σχέση, αλλά «υπάρχει - δεν υπάρχει» είναι για μένα ηθικά, πολιτικά, ιδεολογικά «νόμιμη» αν υπάρχει, και αυτό προσπάθησα να προπαγανδίσω και να υπερασπιστώ, υπερασπιζόμενος το ΡΚΚ ακόμα κι αν έχει κάνει συμφωνίες με τον Σιωνισμό. 

Και να έχει κάνει, καλά κάνει, αυτό ήθελα να πω και αυτό είπα «απενοχοποιώντας» τον Σιωνισμό.

Και σήμερα τα ίδια λέω, και στο μέλλον τα ίδια θα λέω.

Και τα κατάστιχα μου είναι πάντα ανοιχτά.

Μακάρι να υπήρχε ειρήνη και αλληλεγγύη των λαών και των κοινωνιών, για να σας άδειαζα τη γωνιά «συμπατριώτες» και σύντροφοι.

Ξέρω που θα ζούσα, ξέρω ποιους θα έκανα παρέα, ξέρω περίπου που θα ήταν και το σπίτι μου, κάπου μεταξύ ιρανικού και ιρακινού Κουρδιστάν.

Ξέρω και που θα έκανα τις βόλτες μου, στην γύρω περιοχή.

Εδώ πάντως, με τόσες αντιπάθειες και προς αυτό που αγαπώ και προς εμένα τον ίδιο, δεν θα ζούσα.

 

Ιωάννης Τζανάκος