Οι «Χρήσιμοι Ηλίθιοι» τού παλαιο-Κομμουνισμού σας χαιρετούν: Ο καπιταλισμός θα σας διαλύσει προτού σας διαλύσουμε «εμείς», ή αλλιώς: «είπε ο Γάιδαρος τον Πετεινό Κεφάλα»

 

 

Το καθήκον μου να ορίσω αυτό που εγκατέλειψα ως ένα μισο-ψέμα με γεμίζει θλίψη, όχι μόνον γιατί οικτίρω τον προηγούμενο εαυτό μου ως αλλοτριωμένο, και τον νέο ως κενωμένο από το φάντασμα που αφήνω να χαθεί στη σιωπή, αλλά γιατί μιλάμε για ένα ακόμα μισο-ψέμα, άρα για μια μισο-αλήθεια. 

Αυτή η οντότητα κατέληξε στον βυθό που χωνεύει το πλήθος των οντοτήτων που υπήρξαν και ως μισή αλήθεια και ως μισό ψέμα. 

Έχουν από μόνες τους την μελαγχολία τής ματαίωσης μιας δυνατότητας που δεν θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα αλλά δεν ήταν ποτέ ένα σκέτο ψέμα το οποίο θα μπορούσε κανείς να αφήσει με οργή να χαθεί στο απόλυτο μηδέν. 

Υπάρχει όμως κάτι άλλο στην ζωή μας όταν κοιτάμε κάπου μακρύτερα από τον στενό ορίζοντα τής ατομικότητας ή της μικροκοινότητάς «μας»; 

Όντως, ο θεός είναι για πάντα νεκρός, με την έννοια ότι κάθε υπερκείμενο υπερβατικό στοιχείο τής ανθρώπινης ζωής έχει εκδηλωθεί για πάντα ως μη δυνάμενο να μην διαψεύσει τον εαυτό του και την ταυτότητά του όπως αυτή υφίσταται σε όλες του τις εκδοχές. 

Νεκρή είναι κάθε πίστη σε ό,τι κείται πάνω από την εμμένεια τής ζωής, είναι όμως ψευδέστερη (ακόμα) η προσπάθεια να ενσωματωθεί ο θάνατος αυτός σε μιαν άλλη «ευφυέστερη» πίστη που θα της έδιδε ζωή. 

Όσοι, ίσως ως εμμονικοί μερικές φορές, υπερασπιστήκαμε την μία ή την άλλη μισο-αλήθεια το ένα και το άλλο μισο-ψέμα, μισο-γνωρίζοντας και εμείς ότι κάπου συνεχίζαμε ένα λάθος, είχαμε ένα δίκιο όταν το κάναμε αυτό, όχι (μόνον;) γιατί ο αγώνας ενάντια στον άγονο μηδενισμό των πάντων θα έφερνε την ψυχική αστάθεια, αλλά γιατί ο μηδενισμός των πάντων φέρνει και θα θα φέρνει μπροστά μας, ή βοηθάει να έρθουν στην αυλή μας, όλα τα τερατώδη εκτοπλάσματα των αιώνιων βρυκολάκων, των αιώνιων υπερπατριωτών και των αιώνιων θεοκρατών, που μου σηκώσανε τώρα και το κεφάλι και ασχημονούν με τα δικά μας λάθη, αν αυτό το «μας» έχει κάποιο νόημα (που έχει). 

Όσοι υπερασπιστήκαμε αυτό τον σοσιαλισμό ή «σοσιαλισμό», δεν το κάναμε γιατί μας άρεσε η «φάτσα» του, ή γιατί πιστέψαμε ποτέ ότι θα είχαμε καμία καλή τύχη εντός του, αλλά γιατί ξέραμε και ξέρουμε ότι ο ιδεολογικός εκμηδενισμός του από τους πραγματικούς καταστροφικούς μηδενιστές, τους εθνικιστές-υπερπατριώτες και τους ζόμπι φιλελεύθερους θα έφερνε τώρα, όχι μόνον στην δική μας αυλή αλλά και στην αυλή τού μισθεργαζόμενου και άεργου κόσμου, αυτά τα τέρατα, χαμογελαστά και αυτάρεσκα, να μου κάνουν και τον τεθλιμμένο με τα «εγκλήματα του Στάλιν». 

Ναι, τα εγκλήματα, και η υιοθέτηση μιας αστόχαστης σεκταριστικής κοσμοθεώρησης, η παραμεταφυσική του «εργατικού κράτους» και οι αγιαστούρες με τους ψευδεπιστημονικούς δια(λεκτικούς).ματ(εριαλισμούς) και άλλα, έφεραν μαζί με την ιστορία αυτό το κατάντημα. 

Αλλά οι τελευταίοι που έχουν δικαίωμα να μιλάνε είναι οι θαυμαστές του ναζισμού, οι εθνικιστές, οι υπερ«πατριώτες», οι φαιδροί νοσταλγοί αναβιωτές βρυκολάκων όπως («εδώ») ο Ι.Δραγούμης και ψυχοπαθητικών χλαμυδοφόρων Ναρκίσσων όπως ο Π.Γιαννόπουλος. 

Αυτοί στηρίχθηκαν στον μόνο και πραγματικό καταστροφικό μηδενισμό, τον εκμηδενισμό του κομμουνιστικού και σοσιαλιστικού εγχειρήματος. 

Απέναντι σε αυτούς τους μόνον-ψεύτες και μόνον-εγκληματίες και ψυχοπαθητικούς μισάνθρωπους έπρεπε να υπερασπιστούμε το άθλιο μισοαληθινό μισοψεύτικο σπίτι μας. 

Δεν γίνονταν αλλιώς. 

Με τον ίδιο τρόπο, «εμείς» οι τελευταίοι υπερασπιστές, μάταια αλλά αληθινά, των ιδεών-Ονομάτων, υπερασπιστήκαμε θεμελιώδεις αν και προβληματικές έννοιες όπως ο «λαός», τις υπερασπιστήκαμε ίσως και παράλογα, για να μην πέσουν εντελώς στα χέρια των εχθρών και μετατραπούν άμεσα σε αυτό που τελικά και νομοτελειακά μετατρέπονται χρόνο με τον χρόνο, σε κουκούλια θανάτου, σε τάφους γεμάτους σκουλήκια και αποσύνθεση.

Η μάχη μας ήταν χαμένη, από την αρχή, αλλά είχε έναν λόγο.

Η δική σας η βιασύνη, φίλοι, να προσπεράσετε άμεσα την ήττα και τα καραούλια της, τις ιδέες της, έχει άλλα νοσηρά αποτελέσματα, ενεργά σήμερα, τα οποία θα σας τα εκθέσω με τον καιρό.

 

Ιωάννης Τζανάκος