Ο μελλοντικός «διμέτωπος» αντικαπιταλιστικός-αντιιμπεριαλιστικός αγώνας..

 

Η χώρα μας έχει εγκλωβιστεί στον δυτικό ιμπεριαλιστικό πόλο, αλλά αυτό δεν αλλάζει με επαναστατικές ασκήσεις επί χάρτου, στυλ κκε ή λαε ή ανταρσυα. 

Αυτό πάλι δεν σημαίνει ότι θα «καλοπεράσουμε» σαν εργαζόμενοι και λαός όντας «κάτοικοι» σε καπιταλιστική χώρα στην «αγκαλιά» των δυτικοϊμπεριαλιστικών ζόμπι.

Αγαπητοί φίλοι, έρχονται δύσκολες εποχές μεγαθηριακού παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, και το ελλαδικό καπιταλιστικό μικροϊμπεριαλιστικό ημι-προτεκτοράτο κοιμάται τον ύπνο τού δικαίου και τού τουριστικο-καπιταλιστικού και μικροαστικού μικρο-μαγαζατόρικου μέλλοντος του.

Κούνια που τους κούναγε τους μικροαστούς, αλλά και τους επηρμένους μεγαλοαστούς τής χώρας..

Δεν ξέρω πραγματικά, πραγματικά δεν ξέρω, αν οι μεγαλοαστοί ή οι μικροαστοί θα είναι οι πιο επικίνδυνοι για μας τούς ακτήμονες εργαζόμενους, στο ζοφερό μέλλον που έρχεται, και έρχεται σίγουρα.

Ίσως δεν έχει νόημα να κάνουμε τέτοιους διαχωρισμούς.

Δεν έχω καμία ταξική προκατάληψη προς τούς μικροαστούς, ούτε βαφτίζω κάθε αντίπαλο «μικροαστό» όπως κάνουν οι περισσότεροι αριστεριστές με τον γνωστό φετιχιστικό ταξικίστικο «αντι-μικροαστισμό» τους, αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα από την υλική ταξική ανάλυση.

Έτερον εκάτερον.

Και τα μικρά αφεντικά, αφεντικά είναι.

Η μοναδική διέξοδος που θα υπάρχει σε μια κολασμένη κατάσταση, όπως αυτές που θα έρθουν όσο θα οξύνεται ο παγκόσμιος καπιταλιστικός ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, θα είναι η εργατική εξουσία και η απόλυτη αδιάλλακτη ασταμάτητη διαρκής επανάσταση ενάντια και στο μικρό και στο μεγάλο Κεφάλαιο και το Κράτος τους.

Η θέση μου για τους εθνικούς και εθνοτικούς καθορισμούς τού αγώνα σε ένα πλαίσιο που θα δίνει σημασία και στον αγώνα για δημοκρατική εθνική/πολυεθνική και εθνοτική/πολυεθνοτική λαϊκή αυτονομία, είναι υποταγμένη σε αυτή την αναγκαστική κατάσταση που σας περιέγραψα και στην αναγκαστική μοναδική διέξοδο από αυτήν.

Η λογική και όχι μόνον οι αξίες, οι αντιρρήσεις και οι θέσεις μου, για όλα αυτά, σχετίζονται αποκλειστικά με τα ζητήματα τής πολιτικοστρατιωτικής, ίσως και εργατικο-κρατικής διαχείρισης των ζητημάτων άμυνας ενός δυνητικού επαναστατικού καθεστώτος.

Πέρασα πολλές ώρες και μέρες και χρόνια για να δείξω ότι ο ανατολικός ιμπεριαλισμός «έρχεται» ακριβώς δίπλα μας.

Η Τουρκία δεν είναι το ελληνικό λούνα παρκ.

Αυτό ελπίζω να το καταλάβανε μερικοί, και με την βοήθειά μου.

Ούτε ο ανατολικός νέος μεγαθηριακός ιμπεριαλισμός θα μας «σώσει».

Εννοείται ότι πρέπει ταυτόχρονα να στραφούμε ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό με μια νέα απολυτότητα και να βγούμε από τα νύχια του.

Όλα αυτά σημαίνουν τεράστια μελλοντικά καθήκοντα για το οποιοδήποτε δημοκρατικό λαϊκό ταξικό κίνημα σε κάθε γωνιά τής ανατολής και τής δύσης.

Η σελίδα αυτή δεν παύει να έχει τον πειραματικό χαρακτήρα που είχε μέχρι τώρα.

Τώρα όμως ήρθε η εποχή για να ισορροπήσουμε περισσότερο τα πράγματα στο νέο σχήμα ανάλυσης περί τού ισοδύναμα διμέτωπου ένοπλου λαϊκού αγώνα τού μέλλοντος.

 

Η πρώτη τοποθέτησή μου, περί των εξελίξεων:

Οι παγίδες τής παγκόσμιας ιεραρχικής πυραμίδας

 

Ιωάννης Τζανάκος